Ἡ ἐμφάνιση τῆς Παναγίας στὸ κελὶ τοῦ Γέροντος Παϊσίου

 Κάποτε, ἐνῶ ὁ Γέροντας (Παΐσιος τῆς Παναγούδας) εὐχόταν κατὰ τὴ συνήθειά του κάνοντας κομποσχοίνι, εἶχε θεία ἐπίσκεψη.  Ἐνῶ βρισκόταν στὸ κελλί του κι εὐχόταν, ξαφνικὰ ἄκουσε στὸ διάδρομο κάτι σὰν πατήματα.  Πῆγε στὴν πόρτα τοῦ κελλιοῦ του καὶ κοίταξε στὸ διάδρομο  ποὺ βλέπει πρὸς τὴν Ἐκκλησία.  Ἀντικρυσε τότε τὴν Παναγία μας, «ἡ Ὁποία περπατοῦσε σὰν Βασίλισσα», ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας, «καὶ ὅλα ἐπάνω Της εἶχαν ἀνείπωτη βασιλικὴ ἀρχοντιά.  Ὅταν Ἐκείνη ἔφθασε μπροστὰ στὴν πόρτα τῆς ἐκκλησίας, ἔστριψε καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὰ μέσα.  Πίσω Της ἀκολουθοῦσε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.  Ἀφοῦ μπῆκαν καὶ οἱ δυὸ στὸ ἐκκλησάκι, χάθηκαν, ἀφήνοντας ἐκεῖ μέσα ἕνα γαλαζόλευκο φῶς, τὸ ὁποῖον ἔμεινε γιὰ λίγη ὥρα καὶ μετὰ σιγὰ-σιγὰ διαλύθηκε».  Ἡ ψυχὴ τοῦ Γέροντα πλημμύρισε τότε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ ταπείνοφροσυνη.  Ἔκλαιγε, ποὺ ἡ Παναγία μᾶς τὸν ἐπισκέφτηκε, ἂν καὶ ὁ ἴδιος αἰσθανόταν, καὶ ἔλεγε, ὅτι «ἦταν ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος στὸν κόσμο».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Ἄρχ. Θεοφύλακτος Μαρινάκης