Ο στάρετς Ιωσήφ, ὑπόδειγμα ταπείνωσης, πραότητας και ακατακρισίας, εἶπε κάποτε σὲ μιὰ μοναχή:
Ἂν οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀδελφοῦ σου σ’ ἐνοχλοῦν καὶ δὲ μπορεῖς νὰ βρεῖς τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς σου, θυμήσου τὰ ἑξῆς:
Ἂν οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀδελφοῦ σου που θέλεις νὰ διορθώσεις σ’ ἐνοχλοῦν, σ’ ἐκνευρίζουν καὶ χάνεις τὴν εἰρήνη σου, τότε ἁμαρτάνεις καὶ σύ. Ἡ ἁμαρτία δὲ διορθώνεται μὲ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωση.
Ὁ ζῆλος ποὺ θέλει ἀπὸ μόνος του νὰ καταστρέψει ὅλα τα κακὰ εἶναι ἀπὸ μόνος του ἕνα μεγάλο κακό.
Μέσα στὸ μάτι σου ὑπάρχει ἕνα μεγάλο δοκάρι καὶ σὺ προσέχεις τὸ κάρφος στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου.
Ὑπάρχουν ἀτέλειες ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτες κι ἄλλες ποὺ μπορεῖ νὰ ’ναι εὐεργετικές. Τὸ καλὸ δοκιμάζεται ἀπὸ τὸ κακό.
Τὸ παράδειγμα τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ χαλιναγωγήσει τὴν ἀνυπομονησία μας, ποὺ μᾶς στερεῖ τὴν εἰρήνη.
Τὸ παράδειγμα τοῦ ἴδιου του Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς φανερώνει μὲ πόση ταπείνωση καὶ καρτερία πρέπει νὰ ὑπομένουμε τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία. Ἂν δὲν ἔχουμε κάποια θέση εὐθύνης ἔναντί των ἄλλων, πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴν ἁμαρτία τους μὲ συμπάθεια.
Κάθε ἄνθρωπος καταδικάζει ἐκεῖνες τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, γιὰ τὶς ὁποῖες κατηγορεῖται ὁ ἴδιος.
Γιὰ τὶς πράξεις τῶν ἄλλων δὲν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο ποὺ νὰ μᾶς ἠρεμεῖ περισσότερο ὅσο ἡ σιωπή, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Βιβλίο
«Τὸ γεροντικό του Βορρᾶ» τοῦ Πέτρου Μπότση
Ἂν οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀδελφοῦ σου σ’ ἐνοχλοῦν καὶ δὲ μπορεῖς νὰ βρεῖς τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς σου, θυμήσου τὰ ἑξῆς:
Ἂν οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀδελφοῦ σου που θέλεις νὰ διορθώσεις σ’ ἐνοχλοῦν, σ’ ἐκνευρίζουν καὶ χάνεις τὴν εἰρήνη σου, τότε ἁμαρτάνεις καὶ σύ. Ἡ ἁμαρτία δὲ διορθώνεται μὲ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωση.
Ὁ ζῆλος ποὺ θέλει ἀπὸ μόνος του νὰ καταστρέψει ὅλα τα κακὰ εἶναι ἀπὸ μόνος του ἕνα μεγάλο κακό.
Μέσα στὸ μάτι σου ὑπάρχει ἕνα μεγάλο δοκάρι καὶ σὺ προσέχεις τὸ κάρφος στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου.
Ὑπάρχουν ἀτέλειες ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτες κι ἄλλες ποὺ μπορεῖ νὰ ’ναι εὐεργετικές. Τὸ καλὸ δοκιμάζεται ἀπὸ τὸ κακό.
Τὸ παράδειγμα τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ χαλιναγωγήσει τὴν ἀνυπομονησία μας, ποὺ μᾶς στερεῖ τὴν εἰρήνη.
Τὸ παράδειγμα τοῦ ἴδιου του Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς φανερώνει μὲ πόση ταπείνωση καὶ καρτερία πρέπει νὰ ὑπομένουμε τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία. Ἂν δὲν ἔχουμε κάποια θέση εὐθύνης ἔναντί των ἄλλων, πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴν ἁμαρτία τους μὲ συμπάθεια.
Κάθε ἄνθρωπος καταδικάζει ἐκεῖνες τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, γιὰ τὶς ὁποῖες κατηγορεῖται ὁ ἴδιος.
Γιὰ τὶς πράξεις τῶν ἄλλων δὲν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο ποὺ νὰ μᾶς ἠρεμεῖ περισσότερο ὅσο ἡ σιωπή, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Βιβλίο
«Τὸ γεροντικό του Βορρᾶ» τοῦ Πέτρου Μπότση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου