Εἶπε ὁ Γέρων Σιλουανός, ὑποτακτικός του μεγάλου Γέροντα Ἰωσὴφ τοῦ Σπηλαιώτου, γιὰ τὸν π. Παΐσιο τοῦ κελλίου «Παναγούδα», τῆς Σκήτης τοῦ ἁγίου Παντελεήμονα τοῦ Ἁγίου Ὅρους:
-Πέρυσι, τὸ 1977, ἐπικρατοῦσε μεγάλη ἀνομβρία σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ πιὸ πολὺ στὴ Θεσσαλία. Ὁ ἀγροτικὸς κόσμος βρισκόταν σὲ πλήρη ἀπόγνωση, ἡ ἀνομβρία κρατοῦσε ἑκατὸ μέρες, ἡ καταστροφὴ ἦταν περισσότερο ἀπὸ βέβαιη. Πῆγα νὰ δῶ τὸν π. Παΐσιο, νὰ τοῦ πῶ τοὺς λογισμούς μου καὶ νὰ παρηγορηθῶ. Δὲν εἶχα ἰδέα γιὰ τὶς τυχὸν ἐπικείμενες καταστροφὲς τῶν ἀγρῶν ἀπὸ τὴν ξηρασία. Κάτι εἶχα ἀκούσει, ἀλλὰ δὲν ἔδωσα μεγάλη προσοχή. Ἐκεῖνος φαινόταν ἀνήσυχος, ἀλλὰ στὸ βάθος ἤρεμος. Ἀπὸ συμπόνια πρὸς τοὺς πληγέντες ἀγρότες μου εἶπε μετὰ τὸ τέλος τῆς συζήτησής μας:
Πάτερ Σιλουανέ, θέλω νὰ μοῦ κάνεις μιὰ χάρη: Ἀπόψε τὸ βράδυ νὰ ἀγρυπνήσεις καὶ νὰ παρακαλέσεις τὸν Κύριο καὶ τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ συγκεντρώσουν σύννεφα καὶ νὰ βρέξει στὴ Θεσσαλία, γιατί κάηκαν τὰ σπαρτὰ ἀπὸ τὴ ζέστη καὶ τὸν ἥλιο, ὁ κόσμος ὑποφέρει, ἔπεσε σὲ μεγάλη ἀπόγνωση. Ἔχουμε χρέος νὰ τὸν στηρίξουμε μὲ τὶς προσευχές μας. Τὸ ἴδιο θὰ κάνω κι ἐγὼ · θ’ ἀγρυπνήσω μαζί σου. Ὁ καθένας ὅμως «κατὰ μόνας», στὸ κελί του.
Τότε τοῦ εἶπα:
-Νὰ ‘ναὶ εὐλογημένο, Γερὸ-Παΐσιε. Τὴν εὐχή σου. Κι ἔφυγα γιὰ τὸ Κουτλουμούσι.
Τὴν ἑπόμενη ὁ οὐρανὸς τοῦ Ἄθωνα μαύρισε καὶ μᾶς ἔβρεξε. Χαρὰ Θεοῦ! Ἔτρεξα στὸ Κελλὶ τοῦ Γερὸ-Παΐσιου, ποὺ μόλις μὲ εἶδε, μοῦ εἶπε: Εὐλογημένε τοῦ Θεοῦ! Σοῦ εἶπα νὰ προσευχηθεῖς νὰ βρέξει μόνο στὴ Θεσσαλία, ὄχι καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος. Θὰ σοῦ βάλω κανόνα!
Αὐτά μου εἶπε, γιὰ νὰ κρύψει τὴν ἀρετή του ἀπὸ ταπεινοφροσύνη καὶ τὴν πύρινη προσευχή του, ποὺ εἶχε τὴ δύναμη ν’ ἀποσπάσει τὸ ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ καὶ τῆς Κυρίας μᾶς Θεοτόκου καὶ Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Ἄρχ. Θεοφύλακτος Μαρινάκης
-Πέρυσι, τὸ 1977, ἐπικρατοῦσε μεγάλη ἀνομβρία σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ πιὸ πολὺ στὴ Θεσσαλία. Ὁ ἀγροτικὸς κόσμος βρισκόταν σὲ πλήρη ἀπόγνωση, ἡ ἀνομβρία κρατοῦσε ἑκατὸ μέρες, ἡ καταστροφὴ ἦταν περισσότερο ἀπὸ βέβαιη. Πῆγα νὰ δῶ τὸν π. Παΐσιο, νὰ τοῦ πῶ τοὺς λογισμούς μου καὶ νὰ παρηγορηθῶ. Δὲν εἶχα ἰδέα γιὰ τὶς τυχὸν ἐπικείμενες καταστροφὲς τῶν ἀγρῶν ἀπὸ τὴν ξηρασία. Κάτι εἶχα ἀκούσει, ἀλλὰ δὲν ἔδωσα μεγάλη προσοχή. Ἐκεῖνος φαινόταν ἀνήσυχος, ἀλλὰ στὸ βάθος ἤρεμος. Ἀπὸ συμπόνια πρὸς τοὺς πληγέντες ἀγρότες μου εἶπε μετὰ τὸ τέλος τῆς συζήτησής μας:
Πάτερ Σιλουανέ, θέλω νὰ μοῦ κάνεις μιὰ χάρη: Ἀπόψε τὸ βράδυ νὰ ἀγρυπνήσεις καὶ νὰ παρακαλέσεις τὸν Κύριο καὶ τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ συγκεντρώσουν σύννεφα καὶ νὰ βρέξει στὴ Θεσσαλία, γιατί κάηκαν τὰ σπαρτὰ ἀπὸ τὴ ζέστη καὶ τὸν ἥλιο, ὁ κόσμος ὑποφέρει, ἔπεσε σὲ μεγάλη ἀπόγνωση. Ἔχουμε χρέος νὰ τὸν στηρίξουμε μὲ τὶς προσευχές μας. Τὸ ἴδιο θὰ κάνω κι ἐγὼ · θ’ ἀγρυπνήσω μαζί σου. Ὁ καθένας ὅμως «κατὰ μόνας», στὸ κελί του.
Τότε τοῦ εἶπα:
-Νὰ ‘ναὶ εὐλογημένο, Γερὸ-Παΐσιε. Τὴν εὐχή σου. Κι ἔφυγα γιὰ τὸ Κουτλουμούσι.
Τὴν ἑπόμενη ὁ οὐρανὸς τοῦ Ἄθωνα μαύρισε καὶ μᾶς ἔβρεξε. Χαρὰ Θεοῦ! Ἔτρεξα στὸ Κελλὶ τοῦ Γερὸ-Παΐσιου, ποὺ μόλις μὲ εἶδε, μοῦ εἶπε: Εὐλογημένε τοῦ Θεοῦ! Σοῦ εἶπα νὰ προσευχηθεῖς νὰ βρέξει μόνο στὴ Θεσσαλία, ὄχι καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος. Θὰ σοῦ βάλω κανόνα!
Αὐτά μου εἶπε, γιὰ νὰ κρύψει τὴν ἀρετή του ἀπὸ ταπεινοφροσύνη καὶ τὴν πύρινη προσευχή του, ποὺ εἶχε τὴ δύναμη ν’ ἀποσπάσει τὸ ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ καὶ τῆς Κυρίας μᾶς Θεοτόκου καὶ Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Ἄρχ. Θεοφύλακτος Μαρινάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου