Καιροί δύσκολοι! Άπό όποια πλευρά κι άν τούς άξιολογήσει κανείς, θά είσπράξει άπαισιοδοξία καί θά άντικρίσει τό ύπαρκτό άδιέξοδο. Δέν είναι μόνο ή οικονομική κρίση, πού κάνει τούς φτωχούς νά άπελπίζονται, τούς άνεργους νά πέφτουν στήν άπόγνωση καί τούς νέους νά καταρρέουν μαζί μέ τά συντετριμμένα δράματά τους. Π ιό μεγάλη καί περισσότερο άπαισιόδοξη είναι ή κρίση πού μαστίζει τόν ’ίδιο τόν σύγχρονο άνθρωπο. Τόν άτομιστή, τόν καιροσκόπο, τόν ύποκριτή. Αύτόν πού έκούσια οδεύει τήν όδό τής ήθικής αύτής καταπτώσεως άλλά καί αύτόν πού αισθάνεται ότι τή βαδίζει σάν άναγκαστική πορεία έπιβιώσεως· σέ μιά κοινωνία άμοραλισμοΰ καί φαυλότητος.
Άλλά τί νόημα έχουν τούτη τήν ώρα οί έπισημάνσεις καί οί περιγραφές μιας πραγματικότητας πού όλοι τή ζοΰμε; Καί τί θά ’χε νά προσφέρει μιά άκόμη περιγραφή τής μουντής καί δυσοίωνης πραγματικότητος; Τίποτα άπολύτως στον ήδη άπογοητευμένο σύγχρονο άνθρωπο. Κι άν γίνεται λόγος γιά τή δυσκολία τής σύγχρονης έποχής μας είναι γιατί μέσα στήν άνυπέρβλητη δυσκολία της, περισσότερο ίσως άπό όποιαδήποτε άλλη φορά, παρέχει τή μεγαλύτερη πρόκληση γιά τόν καθένα μας ν’ άναμετρηθεΐ μέ τά άδιέξοδά της καί νά τά ύπερκεράσει.
Καί σέ άλλες έποχές μέσα στό διάβα των αιώνων ύπήρχαν δυσκολίες τεράστιες καί κατ’ άνθρωπον άνυπέρβλητες. Κι όμως έκεΐνες οί μελανές χρονικές περίοδοι άποτυπώθηκαν στήν ιστορία μαζί μέ κάποιες μεγάλες μορφές, πού ξεπέρασαν τις άνάγκες τής έποχής, καί μαζί τους πλήθος κόσμου βρήκε έλπιδα, στήριγμα καί δρόμο γιά τήν ύπέρβαση τού άδιεξόδου. Τέτοιες ήταν οί περιστάσεις κατά τις όποιες οί Προφήτες μέ τόν άφυπνιστικό τους λόγο καθοδηγούσαν άλάνθαστα τόν λαό σέ πορεία έξόδου άπό τήν κρίση τής έποχής τους. Τέτοιες ήταν οί περιστάσεις κατά τις όποιες οί Μάρτυρες μέ τή θυσία τους καί τήν έμμονή τους στήν άλήθεια δέν έπέτρεπαν στό σκοτάδι νά καλύψει τό φως καί δέν άφηναν τήν έλττίδα καί τήν πίστη νά έξατμισθεΐ άπό τις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοιοι ήταν οί καιροί στους όποιους οί Άγιοι παρά τόν ήθικό ξεπεσμό συνέχιζαν άταλάντευτοι νά βαδίζουν τήν όδό τής άγιότητος καθιστώντας τόν έαυτό τους πρότυπο γιά τούς πολλούς καί εϊλκυαν τή Χάρη τού Θεού στόν παραπαίοντα κόσμο τής έποχής τους.
Αύτή είναι καί ή πρόκληση τής δικής μας έποχής. Πρόκληση καί πρόσκληση προσωπική γιά τόν καθένα μας. Ποιος άπό έμάς θά άναλάβει ρόλο προφητικό νά κηρύξει στόν διπλανό του μετάνοια; Ποιος άπό μάς θά ύποστεΐ μαρτύριο χλευασμού, περιθωριοποιήσεως καί ειρωνείας, γιά νά μένει μέ τήν άλήθεια σέ μιά έποχή πού τό ψεύδος κυριαρχεί καθολικά; Ποιος άπό μάς θά βαδίσει μέ σθένος τήν όδό τής άγιότητος, γιά νά έλκύσει τό έλεος τού Θεού στούς πλανεμένους συνανθρώπους μας; Ποιος θά ύψώσει τά χέρια του στόν Θεό, ώστε ή Χάρη του νά σκεπάσει τόν κόσμο μας; Ποιος; Γι’ αύτό καί μόνο γι’ αύτό, τούτες οί μελανές ώρες τής κρίσεως τής Πατρίδος μας είναι οί ώρες οί δικές μας.
Καί μή βιαστείς ν’ άπορρίψεις τήν πρόκληση. Μήν πεις: «’Εγώ Προφήτης; Μάρτυρας; Άγιος; Ξεπερνά κατά πολύ τά μέτρα μου καί τις άντοχές μου». Όχι! Μήν τό πεις!
Τούτες οί ώρες είναι οί ώρες οί δικές μας. Οί ώρες τών πιστών χριστιανών. Όσων άπόμειναν πιστοί στόν Κύριο ’Ιησού καί στό δρόμο του! Δέν ύπάρχει πλέον άλλος χρόνος. Δέν χωρά άλλη άναβολή. Είναι ώρα όλοι μας κάτι νά κάνουμε. Κάτι παραπάνω. Παραπάνω καί άπό τις δυνάμεις πού νομίζουμε ότι έχουμε. Νά τό κάνουμε έπικαλούμενοι
τή βοήθεια τού Θεού. Γιατί πλέον τό ξέρουμε. Δέν ώφελεΐ μονάχα νά συζητάμε καί νά έπικρίνουμε τό ξεστράτισμα τής νεότητος. Υπάρχει κάποιος πού θά θυσιάσει χρόνο, πού θά καταβάλει κόπο γιά νά κάνει ένα κατηχητικό στήν ένορία του; Ούτε φτάνει νά μετρούμε τούς δείκτες τής άνεργίας καί νά άσφαλίζουμε τά σπίτια μας γιά νά μήν τά παραβιάσουν οί πεινασμένοι. Υπάρχει κάποιος πού θά καταδεχθεί νά μαγειρεύει στά τόσα ένοριακά συσσίτια γιά νά χορτάσουν οί πεινασμένοι συνάνθρωποί μας; Ούτε άρκεΐ μονάχα νά έπικρίνουμε άκόμη καί πρόσωπα έκκλησιαστικά. Υπάρχει κάποιος πού θά θυσιάσει τή σχεδιαζόμενη καριέρα του γιά νά γίνει ταπεινός λειτουργός τών Μυστηρίων τού Θεού καί ν' άγιάζει τόν λαό τού Θεού; Υπάρχει κάποιος νά προσφέρει χρόνο καί δυνάμεις στήν ένορία του γιά νά συντρέξει τό έργο τών ιερέων όπου ύπάρχει ανάγκη;
Δύσκολοι καιροί! Εποχή κρίσεως. Όχι όμως μόνο όπως τή ζοϋν οί πολλοί. Κρίσεως καί μέ άλλη έννοια. «Νΰν κρίσις έστί τού κόσμου» (βλ. Ίω. ιβ' 31). Τώρα όλοι κρινόμαστε. Κρίνεται ή πίστη μας. Κρίνεται ή άγάπη μας. Κρίνεται ή φιλανθρωπία μας!
Μακάριοι όσοι τούτη τήν ώρα τής γενικής άπαισιοδοξίας αισθανθούν τό μήνυμα τών καιρών. Τήν πρόκληση τής έποχής μας ώς πρόκληση προσωπική γιά νά καταθέσουν τή δική τους θυσία καί τή δική τους προσφορά ύπέρ τών άλλων. Τότε καί μόνο τότε ύπάρχει έλπίδα έξόδου άπό τήν κρίση. Τότε καί μόνο τότε ύπάρχει έλπίδα «ζωής αιωνίου» γι’ αύτούς πού θά έργασθούν Ουσιαστικά γιά τούς άδελφούς τους. Τότε ή κρίση θά γίνει ή μεγάλη μας εύκαιρία!
Άλλά τί νόημα έχουν τούτη τήν ώρα οί έπισημάνσεις καί οί περιγραφές μιας πραγματικότητας πού όλοι τή ζοΰμε; Καί τί θά ’χε νά προσφέρει μιά άκόμη περιγραφή τής μουντής καί δυσοίωνης πραγματικότητος; Τίποτα άπολύτως στον ήδη άπογοητευμένο σύγχρονο άνθρωπο. Κι άν γίνεται λόγος γιά τή δυσκολία τής σύγχρονης έποχής μας είναι γιατί μέσα στήν άνυπέρβλητη δυσκολία της, περισσότερο ίσως άπό όποιαδήποτε άλλη φορά, παρέχει τή μεγαλύτερη πρόκληση γιά τόν καθένα μας ν’ άναμετρηθεΐ μέ τά άδιέξοδά της καί νά τά ύπερκεράσει.
Καί σέ άλλες έποχές μέσα στό διάβα των αιώνων ύπήρχαν δυσκολίες τεράστιες καί κατ’ άνθρωπον άνυπέρβλητες. Κι όμως έκεΐνες οί μελανές χρονικές περίοδοι άποτυπώθηκαν στήν ιστορία μαζί μέ κάποιες μεγάλες μορφές, πού ξεπέρασαν τις άνάγκες τής έποχής, καί μαζί τους πλήθος κόσμου βρήκε έλπιδα, στήριγμα καί δρόμο γιά τήν ύπέρβαση τού άδιεξόδου. Τέτοιες ήταν οί περιστάσεις κατά τις όποιες οί Προφήτες μέ τόν άφυπνιστικό τους λόγο καθοδηγούσαν άλάνθαστα τόν λαό σέ πορεία έξόδου άπό τήν κρίση τής έποχής τους. Τέτοιες ήταν οί περιστάσεις κατά τις όποιες οί Μάρτυρες μέ τή θυσία τους καί τήν έμμονή τους στήν άλήθεια δέν έπέτρεπαν στό σκοτάδι νά καλύψει τό φως καί δέν άφηναν τήν έλττίδα καί τήν πίστη νά έξατμισθεΐ άπό τις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοιοι ήταν οί καιροί στους όποιους οί Άγιοι παρά τόν ήθικό ξεπεσμό συνέχιζαν άταλάντευτοι νά βαδίζουν τήν όδό τής άγιότητος καθιστώντας τόν έαυτό τους πρότυπο γιά τούς πολλούς καί εϊλκυαν τή Χάρη τού Θεού στόν παραπαίοντα κόσμο τής έποχής τους.
Αύτή είναι καί ή πρόκληση τής δικής μας έποχής. Πρόκληση καί πρόσκληση προσωπική γιά τόν καθένα μας. Ποιος άπό έμάς θά άναλάβει ρόλο προφητικό νά κηρύξει στόν διπλανό του μετάνοια; Ποιος άπό μάς θά ύποστεΐ μαρτύριο χλευασμού, περιθωριοποιήσεως καί ειρωνείας, γιά νά μένει μέ τήν άλήθεια σέ μιά έποχή πού τό ψεύδος κυριαρχεί καθολικά; Ποιος άπό μάς θά βαδίσει μέ σθένος τήν όδό τής άγιότητος, γιά νά έλκύσει τό έλεος τού Θεού στούς πλανεμένους συνανθρώπους μας; Ποιος θά ύψώσει τά χέρια του στόν Θεό, ώστε ή Χάρη του νά σκεπάσει τόν κόσμο μας; Ποιος; Γι’ αύτό καί μόνο γι’ αύτό, τούτες οί μελανές ώρες τής κρίσεως τής Πατρίδος μας είναι οί ώρες οί δικές μας.
Καί μή βιαστείς ν’ άπορρίψεις τήν πρόκληση. Μήν πεις: «’Εγώ Προφήτης; Μάρτυρας; Άγιος; Ξεπερνά κατά πολύ τά μέτρα μου καί τις άντοχές μου». Όχι! Μήν τό πεις!
Τούτες οί ώρες είναι οί ώρες οί δικές μας. Οί ώρες τών πιστών χριστιανών. Όσων άπόμειναν πιστοί στόν Κύριο ’Ιησού καί στό δρόμο του! Δέν ύπάρχει πλέον άλλος χρόνος. Δέν χωρά άλλη άναβολή. Είναι ώρα όλοι μας κάτι νά κάνουμε. Κάτι παραπάνω. Παραπάνω καί άπό τις δυνάμεις πού νομίζουμε ότι έχουμε. Νά τό κάνουμε έπικαλούμενοι
τή βοήθεια τού Θεού. Γιατί πλέον τό ξέρουμε. Δέν ώφελεΐ μονάχα νά συζητάμε καί νά έπικρίνουμε τό ξεστράτισμα τής νεότητος. Υπάρχει κάποιος πού θά θυσιάσει χρόνο, πού θά καταβάλει κόπο γιά νά κάνει ένα κατηχητικό στήν ένορία του; Ούτε φτάνει νά μετρούμε τούς δείκτες τής άνεργίας καί νά άσφαλίζουμε τά σπίτια μας γιά νά μήν τά παραβιάσουν οί πεινασμένοι. Υπάρχει κάποιος πού θά καταδεχθεί νά μαγειρεύει στά τόσα ένοριακά συσσίτια γιά νά χορτάσουν οί πεινασμένοι συνάνθρωποί μας; Ούτε άρκεΐ μονάχα νά έπικρίνουμε άκόμη καί πρόσωπα έκκλησιαστικά. Υπάρχει κάποιος πού θά θυσιάσει τή σχεδιαζόμενη καριέρα του γιά νά γίνει ταπεινός λειτουργός τών Μυστηρίων τού Θεού καί ν' άγιάζει τόν λαό τού Θεού; Υπάρχει κάποιος νά προσφέρει χρόνο καί δυνάμεις στήν ένορία του γιά νά συντρέξει τό έργο τών ιερέων όπου ύπάρχει ανάγκη;
Δύσκολοι καιροί! Εποχή κρίσεως. Όχι όμως μόνο όπως τή ζοϋν οί πολλοί. Κρίσεως καί μέ άλλη έννοια. «Νΰν κρίσις έστί τού κόσμου» (βλ. Ίω. ιβ' 31). Τώρα όλοι κρινόμαστε. Κρίνεται ή πίστη μας. Κρίνεται ή άγάπη μας. Κρίνεται ή φιλανθρωπία μας!
Μακάριοι όσοι τούτη τήν ώρα τής γενικής άπαισιοδοξίας αισθανθούν τό μήνυμα τών καιρών. Τήν πρόκληση τής έποχής μας ώς πρόκληση προσωπική γιά νά καταθέσουν τή δική τους θυσία καί τή δική τους προσφορά ύπέρ τών άλλων. Τότε καί μόνο τότε ύπάρχει έλπίδα έξόδου άπό τήν κρίση. Τότε καί μόνο τότε ύπάρχει έλπίδα «ζωής αιωνίου» γι’ αύτούς πού θά έργασθούν Ουσιαστικά γιά τούς άδελφούς τους. Τότε ή κρίση θά γίνει ή μεγάλη μας εύκαιρία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου