Γιατί εγώ να υστερώ;

Μέσα στήν οικογένεια, στό χώρο έργασίας, στις κοινωνικές μας σχέσεις, συναναστρεφόμαστε καθημερινά μέ πολλούς άνθρώπους, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους. Όλοι τους διαφέρουν, στό χαρακτήρα, στις ικανότητες, στά χαρίσματά τους. Κάποιοι ξεχωρίζουν σέ έναν τομέα καί άλλοι σέ άλλον. Άλλοι είναι έσωστρεφεϊς, άλλοι διαχυτικοί. Άλλοι συναισθηματικοί καί άλλοι άνθρωποι τής ψυχρής λογικής. Κάποιοι έχουν έξωτερικά χαρίσματα, πού προκαλοΰν θαυμασμό, καί άλλοι έσωτερικά, πού δέν φαίνονται, δέν έντυπωσιάζουν.

Σ’ αύτή λοιπόν τήν καθημερινή μας τριβή μαζί τους συμβαίνει κάποτε μέσα μας νά κάνουμε συγκρίσεις, νά μειονεκτοϋμε, νά ζηλεύουμε. Γιατί νά μήν έχω κι έγώ έκεΐνο τό χάρισμα;... Γιατί νά ύστερώ σέ κείνο τό θέμα ή τό άλλο; Γιατί ό άλλος νά ύπερτερεΐ σέ ομορφιά, σέ δύναμη, σέ λόγο, σέ διανοητικά προσόντα; ’Εμένα μέ άδίκησε ό Θεός; Καί έτσι συχνά αισθανόμαστε κατώτεροι, άνίκανοι, έλλειμματικοί. Μελαγχολούμε, μαραζώνουμε, ύποφέρουμε. Καί δημιουργούμε πρόβλημα καί στόν έαυτό μας καί στούς γύρω μας.
Είναι όμως έτσι τά πράγματα; Μάς άδίκησε ό Θεός;

Όχι βέβαια. Ό Θεός δέν άδίκησε κανένα. Σέ όλους έδωσε χαρίσματα «κατά τό μέτρον τής δωρεάς» του (Έφεσ. δ' 7). Σύμφωνα δηλαδή μέ τό μέτρο τής σοφίας καί τής δικαίας κρίσεώς του, γνωρίζοντας προαιωνίως τόν καθένα μας, τόν χαρακτήρα μας, τις διαθέσεις μας καί τήν άγάπη μας πρός Αύτόν.

Κανείς δέν συγκεντρώνει στό πρόσωπό του όλα τά χαρίσματα. Άλλοι έχουν άλλα χαρίσματα, καί άλλοι άλλα. Πρέπει έπομένως ό καθένας μας νά μένει εύχαριστημένος μέ τά πολλά καί ιδιαίτερα προσωπικά του χαρίσματα, χωρίς νά αισθάνεται ότι μειονεκτεΐ άπέναντι στούς άδελφούς του. Δυστυχώς όμως έμεΐς έπειδή έχουμε άγνοια τού έαυτοϋ μας, θέλουμε διαρκώς κάτι άνώτερο, κάτι περισσότερο.

Είναι τραγικό νά μάς έχει χαρίσει ό Θεός τόσα πολλά χαρίσματα, καί μεΐς άντί νά χαιρόμαστε γι’ αύτά, νά βασανιζόμαστε καί νά γογγύζουμε γιά τά άλλα πού δέν έχουμε καί νά ποθούμε διαρκώς κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο, μένοντας άνικανοποίητοι, άξιολύπητοι, άδειοι. Έτσι όμως ύποφέρουμε καί δυσκολεύουμε καί τούς άλλους. Υπάρχουν άνθρωποι πού άδίκησαν τόν έαυτό τους, κατέστρεψαν τήν οίκογένειά τους καί τήν εργασία τους, έπειδή είχαν κυριευθεΐ άπό τό πάθος τής ζήλειας. Ένώ άλλοι, πού δέν είχαν έξωτερικά εντυπωσιακά χαρίσματα, προοδέυσαν πολύ περισσότερο άπό κάποιους ικανούς καί σπουδαίους, δημιούργησαν πολύ καλύτερες οικογένειες καί είχαν άσυγκρίτως ανώτερες έπιτυχίες στά παιδιά τους καί στις έργασίες τους, έπειδή ακριβώς είχαν ταπείνωση.

’Επιπλέον ό απόστολος Παύλος μάς συνιστά νά έπιδιώκουμε τά χαρίσματα όχι τά μείζονα, άλλα τά «κρείττονα», τά ώφελιμότερα (Α' Κορ. ιβ’ 31). Νά έπιδιώκουμε δηλαδή τήν άγάπη, τήν πίστη, τήν άγιότητα. Αύτά τά άνώτερα καί ώφελιμότερα χαρίσματα ό Θεός τά δίνει σέ όλους μας. Καί αύτά πρέπει νά άξιοποι-ήσουμε περισότερο. Διαφορετικά χωρίς τά κρείττονα χαρίσματα, χωρίς τήν άγάπη γιά παράδειγμα, γινόμαστε «χαλκός ήχών ή κύμβαλον άλαλάζον» (Α' Κορ. ιγ' 1). Έάν δέν έχουμε άγάπη, γράφει ό καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, δέν θά μάς σώσουν οί διάφορες ικανότητες πού έχουμε. Ή άγάπη έπιβάλλει νά έπιζητοΰμε τά χαρίσματα, πού ώφελοΰν τούς άλλους καί όχι έκεΐνα πού διεγείρουν τό θαυμασμό τών άλλων γιά μάς.
Επομένως σέ τελική άνάλυση αύτό πού προσδιορίζει κυρίως τήν άξια τών χαρισμάτων μας δέν είναι αύτά καθεαυτά τά χαρίσματα άλλά ό τρόπος καί ό σκοπός γιά τόν όποιο τά χρησιμοποιούμε. Υπάρχει χάρισμα πού τό χρησιμοποιεί κανείς γιά τόν Θεό καί τούς άδελφούς του ή άποκλειστικά γιά τόν έαυτό του. Τό κάθε χάρισμα λοιπόν πού τό άξιοποιοϋμε γιά τή δόξα τού Θεού, άς φαίνεται στά μάτια τών άνθρώπων μικρό, άς μήν έντυπωσιάζει. Δέν είναι μικρό. Είναι μεγάλο, διότι μπορεί νά μάς άνοίξει τούς ούρανούς καί νά οδηγήσει στή σωτηρία καί μάς καί πολλούς άλλους γύρω μας.

Άς προσπαθήσουμε συνεπώς νά άνιχνεύσουμε μέσα μας καί νά βρούμε ποιά χαρίσματα έδωσε ό Θεός σέ μάς προσωπικά. Άν αύτά άρχίσουμε νά τά καλλιεργούμε μέ τόν καλύτερο τρόπο, τότε θά άλλάξει ή ζωή μας. Άξιοποιώντας ιδιαιτέρως τά συγκεκριμένα χαρίσματα, πού μάς έδωσε ό Θεός, θά δούμε θαυμαστές άλλοιώσεις τού Θεού στή ζωή μας θά γίνουμε καινούργιοι άνθρωποι, πνευματικοί, χαριτωμένοι. Καί δοξολογητικά θά εύχαριστοΰμε τόν Κύριο γιά όλα όσα μάς χάρισε, γιά όσα γνωρίζουμε καί γιά όσα δέν γνωρίζουμε άκόμη.

Άς κάνουμε έπομένως ένα νέο ξεκίνημα. Καί οί καρποί θά είναι πλούσιοι καί θαυμαστοί.