Κρίση!
Λέξη πού έγινε εφιάλτης γιά τό έθνος μας. Μάστιγα, τύραννος ώμος των συνειδήσεων. Έρινύς πραγματική, πού έρχεται νά σκεπάσει μέ τό φρικιαστικό χνώτο της τά πάντα, νά καλύψει μέ τόν άπαίσιο σκοτεινό χιτώνα της κάθε εύοίωνη προοπτική γιά τό μέλλον αύτοΰ τού τόπου, νά μαράνει τό χαμόγελο στά χείλη των άνθρώπων, νά σκορπίσει παντού παγωνιά καί άνατριχίλα θανάτου.
Κρίση! Συννεφιά καί άγωνία, ταραχή βαθιά στις ψυχές. Καί μιά διαίσθηση, πού συνεχώς μετουσιώνεται σέ πραγματικότητα, ότι τά μαύρα πλοκάμια της άπλώνονται όλο καί εύρύτερα, παντού στόν κόσμο. Κρίση παγκόσμια... κρίση τού κόσμου!
Αλλά τί είναι πραγματικά κρίση τού κόσμου; Αν φύγουμε άπό τήν έπιφάνεια τών πραγμάτων καί θελήσουμε νά δούμε τό βάθος καί τής τωρινής κρίσεως, θά τό βρούμε στά λόγια τού Χριστού μας: «Νύν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου» (Ίω. ιβ' 31).
Λόγια φοβερά. Λόγια πού έξήλθαν άπό τό στόμα τού Θεάνπου σε ωρα τραγική.
Ή ώρα τής φρικτής Του θυσίας έπάνω στό σταυρό πλησίαζε, όταν ό Κύριος ’Ιησούς πρόφερε τά λόγια αύτά.
Λόγια πού σηματοδοτούσαν τό άληθινό νόημα τής κρίσεως τού κόσμου όχι μόνο τή στιγμή έκείνη, άλλά καί τών έπόμενων αιώνων...
«Νύν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου»!
Κρίσις σημαίνει δίκη καί κατά συνέπειαν διαχωρισμός. Ή άρχική σημασία τού ρήματος κρίνω είναι: κοσκινίζω, ξεδιαλέγω, χωρίζω. «Νύν», τώρα, τότε δηλαδή πού έλεγε τά λόγια αύτά ό Χριστός, είχε έρθει ή ώρα γιά νά κριθεΐ, νά δικαστεί καί νά χωριστεί ό κόσμος στά δυό. Ό σταυρός έπρόκειτο νά στηθεί στό μέσον σάν ζυγαριά δικαιοσύνης, καί ό κόσμος έπρεπε νά άποφασίσει τί θέση θά έπαιρνε άπέναντι στό σταυρό καί τόν Εσταυρωμένο. Αν δηλαδή θά άσπαζόταν τό μέγα Θύμα, τόν Κύριο πού πέθανε έπάνω έκεΐ, ή άν θά Τόν άπέρριπτε. Στήν πρώτη περίπτωση θά έπρεπε ό κόσμος νά δεχθεί τόν Χριστό καί νά άσπαστεΐ τόν σταυρό ώς τρόπο ζωής, στη δεύτερη νά άρνηθεΐ τόν Χριστό καί νά ακολουθήσει τόν δρόμο της άνέσεως, της ηδονής. Ή ώρα είχε φτάσει. Ή στιγμή, στιγμή κρίσεως, στιγμή κρίσιμη. Ό κόσμος όλος μπροστά στό σταυρό κρινόταν, καί στά πρόσωπα των δύο ληστών εκατέρωθεν τού Εσταυρωμένου χωριζόταν στά δυό: σέ όσους άποδέχονταν τό σταυρό καί σέ όσους τόν χλεύαζαν καί τόν άπέρριπταν.
«Νυν κρίσις έστί τοΰ κόσμου τούτου». Καί σήμερα - «νΰν» - ή ίδια κρίση.
Κρίση τού κόσμου. Καί σήμερα κρίνεται - δικάζεται - ό κόσμος. Βρίσκεται έπί ξυροΰ άκμής, πάνω στήν κόψη τού ξυραφιού. Πού θά γείρει ή ζυγαριά; Πού θά κλίνουν οί συνειδήσεις; Καμπή ιστορική γιά τόν κόσμο, γιά τήν πατρίδα μας, γιά τούς Έλληνες. Οί έπιλογές μας ώς έθνους θά έχουν συνέπειες καταλυτικές γιά τό μέλλον μας. Καί οί έπιλογές δέν είναι πολλές. Δύο είναι. Πάντοτε οί ίδιες: ή άποδοχή τού σταυρού τού Χριστού ώς τρόπου ζωής ή άπόρριψή του. Τίποτε άλλο.
Μιλούμε γιά τήν πατρίδα μας. Τό έθνος τό έλληνικό έξαρχής έγκολπώθηκε τόν Χριστό καί έκανε τήν πίστη τού Χριστού ζωή του. Ζυμώθηκε μέ τήν Ορθοδοξία καί τήν μετουσίωσε σέ όρθοπραξία. Αιώνες ζοΰσε μέσα στό κλίμα αύτό, πού τού μετάγγιζε στά στήθη του πνοή, σφυγμό στις φλέβες του. Πυρήνας τής ζωής του, καρδιά τής ύποστάσεώς του ύπήρξε πάντοτε ή Ορθόδοξη ’Εκκλησία καί τό ήθος πού αύτή ένέπνεε, τής ταπεινώσεως καί τής πτωχείας. Ό Έλληνας γνώριζε έτσι νά ζεΐ, όπως οί άγιοί του, άναζητώντας «τη ταπεινώσει τά ύψηλά, τη πτωχεία τά πλούσια». Κι αύτός ό τρόπος καί τό ήθος ζωής προσέδιδε καί στό πρόσωπό του σεμνή εύπρέπεια, συστολή άγνή, κοσμιότητα, έγκαρτέρηση στις άτελείωτες δοκιμασίες του. Ήξερε νά σηκώνει τό σταυρό του ό Έλληνας μέ σεμνότητα καί πνευματική άξιοπρέπεια. Καί έτσι νά πορεύεται στή ζωή, πορεία σταυροαναστάσιμη.
Αύτός ό τρόπος ζωής, αύτό τό ήθος ήρθε νά άνατρέψει ό δυτικός τρόπος ζωής, ή σύγχρονη ειδωλολατρία, ή λατρεία τής ύλης, τού χρήματος, τής σάρκας. Άλλα ήθη τώρα έπικράτησαν: ή φιλαυτία, ή ματαιοδοξία, ή άλαζονεία, ή ϋβρις, ή άγερωχία, ή έκμετάλλευση, ή ήδονοθηρία. Πώς όμως αύτά νά συμβιβαστούν μέ τήν ούσία τής ύποστάσεώς μας, τήν έλληνορθόδοξη ταυτότητά μας; Νά λοιπόν πού πρέπει νά άποφασίσουμε: μέ τόν Χριστό ή μακριά Του;
Αύτή είναι ή ούσία τής κρίσεως. Κρινόμαστε αύτή τήν ώρα. Δικαζόμαστε. Καί τό έρώτημα ώς δαμόκλειος σπάθη έπικρέμαται άμείλικτο πάνω άπό τούς ώμους μας: Ποιόν δρόμο θά άποφασίσουμε νά άκολουθήσουμε ώς έθνος, ώς άτομα, ώς οικογένειες; Αύτόν τού Χριστού, τού σταυρού, πού οδηγεί τέλος στήν άνάσταση, ή τόν άλλον, τού κοσμικού φρονήματος, πού οδηγεί στήν άπώλεια;
Ή καμπή κρίσιμη. Οί καιροί ού μενετοί. Ό διαχωρισμός, ή κρίση τού κόσμου οξεία καί άφευκτη: «Νΰν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου»!
Λέξη πού έγινε εφιάλτης γιά τό έθνος μας. Μάστιγα, τύραννος ώμος των συνειδήσεων. Έρινύς πραγματική, πού έρχεται νά σκεπάσει μέ τό φρικιαστικό χνώτο της τά πάντα, νά καλύψει μέ τόν άπαίσιο σκοτεινό χιτώνα της κάθε εύοίωνη προοπτική γιά τό μέλλον αύτοΰ τού τόπου, νά μαράνει τό χαμόγελο στά χείλη των άνθρώπων, νά σκορπίσει παντού παγωνιά καί άνατριχίλα θανάτου.
Κρίση! Συννεφιά καί άγωνία, ταραχή βαθιά στις ψυχές. Καί μιά διαίσθηση, πού συνεχώς μετουσιώνεται σέ πραγματικότητα, ότι τά μαύρα πλοκάμια της άπλώνονται όλο καί εύρύτερα, παντού στόν κόσμο. Κρίση παγκόσμια... κρίση τού κόσμου!
Αλλά τί είναι πραγματικά κρίση τού κόσμου; Αν φύγουμε άπό τήν έπιφάνεια τών πραγμάτων καί θελήσουμε νά δούμε τό βάθος καί τής τωρινής κρίσεως, θά τό βρούμε στά λόγια τού Χριστού μας: «Νύν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου» (Ίω. ιβ' 31).
Λόγια φοβερά. Λόγια πού έξήλθαν άπό τό στόμα τού Θεάνπου σε ωρα τραγική.
Ή ώρα τής φρικτής Του θυσίας έπάνω στό σταυρό πλησίαζε, όταν ό Κύριος ’Ιησούς πρόφερε τά λόγια αύτά.
Λόγια πού σηματοδοτούσαν τό άληθινό νόημα τής κρίσεως τού κόσμου όχι μόνο τή στιγμή έκείνη, άλλά καί τών έπόμενων αιώνων...
«Νύν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου»!
Κρίσις σημαίνει δίκη καί κατά συνέπειαν διαχωρισμός. Ή άρχική σημασία τού ρήματος κρίνω είναι: κοσκινίζω, ξεδιαλέγω, χωρίζω. «Νύν», τώρα, τότε δηλαδή πού έλεγε τά λόγια αύτά ό Χριστός, είχε έρθει ή ώρα γιά νά κριθεΐ, νά δικαστεί καί νά χωριστεί ό κόσμος στά δυό. Ό σταυρός έπρόκειτο νά στηθεί στό μέσον σάν ζυγαριά δικαιοσύνης, καί ό κόσμος έπρεπε νά άποφασίσει τί θέση θά έπαιρνε άπέναντι στό σταυρό καί τόν Εσταυρωμένο. Αν δηλαδή θά άσπαζόταν τό μέγα Θύμα, τόν Κύριο πού πέθανε έπάνω έκεΐ, ή άν θά Τόν άπέρριπτε. Στήν πρώτη περίπτωση θά έπρεπε ό κόσμος νά δεχθεί τόν Χριστό καί νά άσπαστεΐ τόν σταυρό ώς τρόπο ζωής, στη δεύτερη νά άρνηθεΐ τόν Χριστό καί νά ακολουθήσει τόν δρόμο της άνέσεως, της ηδονής. Ή ώρα είχε φτάσει. Ή στιγμή, στιγμή κρίσεως, στιγμή κρίσιμη. Ό κόσμος όλος μπροστά στό σταυρό κρινόταν, καί στά πρόσωπα των δύο ληστών εκατέρωθεν τού Εσταυρωμένου χωριζόταν στά δυό: σέ όσους άποδέχονταν τό σταυρό καί σέ όσους τόν χλεύαζαν καί τόν άπέρριπταν.
«Νυν κρίσις έστί τοΰ κόσμου τούτου». Καί σήμερα - «νΰν» - ή ίδια κρίση.
Κρίση τού κόσμου. Καί σήμερα κρίνεται - δικάζεται - ό κόσμος. Βρίσκεται έπί ξυροΰ άκμής, πάνω στήν κόψη τού ξυραφιού. Πού θά γείρει ή ζυγαριά; Πού θά κλίνουν οί συνειδήσεις; Καμπή ιστορική γιά τόν κόσμο, γιά τήν πατρίδα μας, γιά τούς Έλληνες. Οί έπιλογές μας ώς έθνους θά έχουν συνέπειες καταλυτικές γιά τό μέλλον μας. Καί οί έπιλογές δέν είναι πολλές. Δύο είναι. Πάντοτε οί ίδιες: ή άποδοχή τού σταυρού τού Χριστού ώς τρόπου ζωής ή άπόρριψή του. Τίποτε άλλο.
Μιλούμε γιά τήν πατρίδα μας. Τό έθνος τό έλληνικό έξαρχής έγκολπώθηκε τόν Χριστό καί έκανε τήν πίστη τού Χριστού ζωή του. Ζυμώθηκε μέ τήν Ορθοδοξία καί τήν μετουσίωσε σέ όρθοπραξία. Αιώνες ζοΰσε μέσα στό κλίμα αύτό, πού τού μετάγγιζε στά στήθη του πνοή, σφυγμό στις φλέβες του. Πυρήνας τής ζωής του, καρδιά τής ύποστάσεώς του ύπήρξε πάντοτε ή Ορθόδοξη ’Εκκλησία καί τό ήθος πού αύτή ένέπνεε, τής ταπεινώσεως καί τής πτωχείας. Ό Έλληνας γνώριζε έτσι νά ζεΐ, όπως οί άγιοί του, άναζητώντας «τη ταπεινώσει τά ύψηλά, τη πτωχεία τά πλούσια». Κι αύτός ό τρόπος καί τό ήθος ζωής προσέδιδε καί στό πρόσωπό του σεμνή εύπρέπεια, συστολή άγνή, κοσμιότητα, έγκαρτέρηση στις άτελείωτες δοκιμασίες του. Ήξερε νά σηκώνει τό σταυρό του ό Έλληνας μέ σεμνότητα καί πνευματική άξιοπρέπεια. Καί έτσι νά πορεύεται στή ζωή, πορεία σταυροαναστάσιμη.
Αύτός ό τρόπος ζωής, αύτό τό ήθος ήρθε νά άνατρέψει ό δυτικός τρόπος ζωής, ή σύγχρονη ειδωλολατρία, ή λατρεία τής ύλης, τού χρήματος, τής σάρκας. Άλλα ήθη τώρα έπικράτησαν: ή φιλαυτία, ή ματαιοδοξία, ή άλαζονεία, ή ϋβρις, ή άγερωχία, ή έκμετάλλευση, ή ήδονοθηρία. Πώς όμως αύτά νά συμβιβαστούν μέ τήν ούσία τής ύποστάσεώς μας, τήν έλληνορθόδοξη ταυτότητά μας; Νά λοιπόν πού πρέπει νά άποφασίσουμε: μέ τόν Χριστό ή μακριά Του;
Αύτή είναι ή ούσία τής κρίσεως. Κρινόμαστε αύτή τήν ώρα. Δικαζόμαστε. Καί τό έρώτημα ώς δαμόκλειος σπάθη έπικρέμαται άμείλικτο πάνω άπό τούς ώμους μας: Ποιόν δρόμο θά άποφασίσουμε νά άκολουθήσουμε ώς έθνος, ώς άτομα, ώς οικογένειες; Αύτόν τού Χριστού, τού σταυρού, πού οδηγεί τέλος στήν άνάσταση, ή τόν άλλον, τού κοσμικού φρονήματος, πού οδηγεί στήν άπώλεια;
Ή καμπή κρίσιμη. Οί καιροί ού μενετοί. Ό διαχωρισμός, ή κρίση τού κόσμου οξεία καί άφευκτη: «Νΰν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου