Εξ’ όνυχος τον λέοντα

 Η σημερινή εορτή των Βαΐων, μας υπενθυμίζει τον σύγχρονο κόσμο. Νομίζει κανείς πως έχει μπροστά του μια διαδήλωση, την οποία αυθόρμητα έκαναν οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, για να υποδεχτούν τον Χριστό στην αγία πόλη μετά από την ανάσταση του Λαζάρου. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν μάθει ότι την προηγούμενη ημέρα ο Χριστός είχε αναστήσει τον Λάζαρο, που οι ίδιοι πριν από τέσσερεις ημέρες είχαν κηδέψει. Και κάθε άνθρωπος λογικός, που έχει αντίληψη της πραγματικότητος, ξέρει τι σημαίνει να έχουν περάσει για ένα νεκρό τέσσερεις ολόκληρες ημέρες.

Κατάλαβαν ότι Αυτός, που έχει την δύναμη να φωνάζει «Λάζαρε, δεύρο έξω» και να βγαίνει ο τετραήμερος νεκρός, είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου. Κατάλαβαν ότι Αυτός, άμα θέλει, μπορεί να μας φωνάξει όλους, και εμάς και τους πατέρες μας και τον Αδάμ και την Εύα, ας είναι χιλιάδες χρόνια πεθαμένοι, και με τη φωνή Του να βγουν όλοι από τα μνήματα. Γι’ αυτό ένα τροπάριο λέει: «Την κοινήν Ανάστασιν προ του σου Πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός». Έδωσες πιστοποίηση, βεβαίωση, ότι έχεις τη δύναμη να κάνεις μια ημέρα «την κοινήν Ανάστασιν», την ανάσταση όλων των ανθρώπων.

Και γι’ αυτό ακριβώς κατάλαβαν οι άνθρωποι ποιός είναι ο Χριστός. Άλλωστε, λέει μια παροιμία «Ο σοφός καταλαβαίνει το λιοντάρι από το νύχι». Δηλαδή δεν είναι ανάγκη να το δει ολόκληρο το λιοντάρι μπροστά του ούτε να δοκιμάσει τα δόντια του, για να το καταλάβει. Ο περιεσκεμμένος άνθρωπος, ο λογικός, όταν βλέπει ορισμένα από τα έργα του Θεού, όπως ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου, καταλαβαίνει ότι είναι Κύριος και της γης και του ουρανού, αλλά και των υποχθονίων, και του τόπου όπου βρίσκονται όλοι οι απ’ αιώνος κεκοιμημένοι. Των πάντων Κύριος είναι ο Χριστός. Τίποτε δεν είναι έξω από τις δυνάμεις Του.

Γι’ αυτό, εκείνος ο λαός, αντί για πλακάτ και πανό, άρπαξε «βαΐα των φοινίκων, τα της νίκης σύμβολα» και πήγε να υποδεχθεί τον Χριστό φωνάζοντας: «Ωσαννά, τω Υιώ Δαυΐδ, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου».

Πόσες φορές διαβάζουμε σήμερα στις εφημερίδες για διαδηλώσεις και για μεγάλες συγκεντρώσεις, που γίνονται για κάτι ψευτοπολιτικά! Συνήθως το ένα κόμμα προσπαθεί να ρίξει το άλλο κόμμα. Τι κρύβεται πίσω από αυτά; Πάθη, κακία, επίγειο φρόνημα.

Τότε όμως που έγινε διαδήλωση υπέρ του Χριστού, οι άνθρωποι φώναζαν: «Ωσαννά, τω Υιώ Δαυΐδ» Το «Ωσαννά» δεν σημαίνει «δόξα». Είναι μια εβραϊκή λέξη που σημαίνει: «Σώσε μας! Σώσε μας! Υιέ του Δαυίδ». «Ευλογημένος ο ερχόμενος» Πολλοί έρχονται με το δικό τους όνομα, με τη δική τους δύναμη, με την δική τους σοφία, με το δικό τους πρόγραμμα. Αλλά εδώ ο λαός φώναζε: «ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου» Γιατί κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και φιλάνθρωπος, όσο ο Θεός. Και από κανένα άλλον δεν εξαρτάται τόσο η σωτηρία μας, όσο από τον Θεό.

Τι ζητά ο Χριστός

Όλοι το ξέρουμε ότι ο Θεός θέλει όλοι να σωθούμε. Όταν όμως εμείς Τον κάνουμε να μας εγκαταλείψει, τότε δεν μπορεί να μας σώσει κανένας άνθρωπος.

Πώς υποδέχτηκαν τον Χριστό οι άνθρωποι εκείνοι, και πώς πρέπει να Τον υποδεχόμαστε εμείς; Και ακόμα, πώς θέλει ο Χριστός να Τον υποδεχόμαστε;

Δεν μπορεί να προσφέρει δόξα στον Χριστό κάποιος, δεν μπορεί να κρατάει «βαΐα φοινίκων» και να φωνάζει «Ωσαννά», όταν δεν έχει κανένα εσωτερικό σύνδεσμο με τον Χριστό.

Κάποια φορά είχε πάει ένας άνθρωπος να συναντήσει τον Χριστό φοβισμένος, μεσάνυχτα, γιατί δεν ήθελε να ξέρει ο κόσμος ότι είναι μαθητής Του. Χτύπησε την πόρτα, και πάνω-κάτω του είπε: «Εγώ Σε πιστεύω, αλλά φοβάμαι».

Και ο Χριστός του ανέπτυξε τα μεγαλύτερα μυστήρια. Τι του είπε;

-Νικόδημε, εάν ο άνθρωπος δεν γεννηθεί «άνωθεν», δεν πρόκειται να μπει στη βασιλεία του Θεού.

Τα έχασε ο Νικόδημος και λέει:

-Καλά, και πώς εγώ, γέρος άνθρωπος, θα ξαναμπώ στην κοιλιά της μάνας μου;

Του είπε ο Χριστός:

-Υπάρχει και άλλη μάνα. Υπάρχει και δεύτερη γέννηση μεγαλύτερη και αγιότερη από αυτή που μας χάρισαν οι γονείς μας. Υπάρχει η εκ Θεού γέννηση, όπου μήτρα είναι η κολυμβήθρα και μητέρα η αγία εκκλησία. Εκεί γεννιόμαστε όχι σάρκα, αλλά πνεύμα! Όχι υιοί του Αδάμ, του Γιάννη, του Παύλου, του Κώστα, αλλά τέκνα του Θεού, που είναι ο Πατέρας μας «ο εν τοις ουρανοίς».

 Μια άλλη φορά, πήγε στον Χριστό μια πόρνη. Ο Κύριος βρισκόταν τότε στο σπίτι ενός φαρισαίου. Όσοι ήταν εκεί, όταν την είδαν, είπαν: «Μας μαγάρισε». Αλλά αυτή γονάτισε μπροστά στο Χριστό και αφού έκλαψε, έπλυνε τα πόδια Του με τα δάκρυά της, άνοιξε και ένα βάζο με μύρο, και το άδειασε στα πόδια του Χριστού. Μετά τα σκούπισε με τα μαλλιά της λέγοντάς Του: «Χριστέ μου, ελέησέ με την αμαρτωλή και δέξου και εμένα τέκνο της Βασιλείας Σου».

Ο Χριστός δεν θέλει χειροκροτήματα, δεν θέλει πλακάτ, δεν θέλει διαδηλώσεις, δεν θέλει επισημότητες, δεν θέλει διακηρύξεις. Θέλει αφοσίωση και ταπεινό φρόνημα. Θυμάστε; Ο κόσμος που Τον δέχθηκε, όχι με το ταπεινό φρόνημα της μετάνοιας και της αφοσίωσης, όχι με την απόφαση να διορθωθεί και να ενταχθεί στην Εκκλησία Του, όχι με την απόφαση να καθαρίσει το σώμα του και την καρδιά του από τα βρωμερά έργα, ο κόσμος εκείνος, όσο και αν έψαλλε εκείνη την ημέρα «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», μετά από πέντε ημέρες χάλασε τον κόσμο με μια καινούργια διαδήλωση, όπου φώναζε «Άρον, άρον, σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!»

Ο Χριστός δεν μας θέλει φύλλα που τα φυσάει ο άνεμος! Δεν μας θέλει καράβια, που τα σέρνει ο άνεμος, όπου φυσήξει. Μας θέλει αμόνι, που όσο και να το χτυπάς, «δεν καταλαβαίνει τίποτα». Ας μην θυμηθούμε κάποιον άλλον άγιο, αλλά τον Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, που πραγματικά αποδείχθηκε αμόνι καρτερίας. Τον βασάνιζαν ένα ολόκληρο μήνα. Και τι λέει το ένα τροπάριο της εορτής του; «Ουκ ηλέησε ο Γεώργιος το σκεύος το πήλινον το εαυτού, αλλά γυμνόν ανεχάλκευσεν κατά των τυράννων» Του φόρεσαν σιδερένια παπούτσια, κοκκινισμένα στην φωτιά και ο Άγιος Γεώργιος είπε στον εαυτό του: «Τρέχα Γεώργιε! Έτσι θα πας στη Βασιλεία του Θεού». Και περπατούσε ενώ τα πόδια του καίγονταν μέσα στα κοκκινισμένα σιδερένια παπούτσια.

Ας έχει δόξα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που στις ημέρες μας είναι ειρήνη, και η πίστη δεν διώκεται. Δεν θα φτάσουμε στο μαρτύριο των αγίων, αλλά πρέπει να μαρτυρήσουμε διαφορετικά, για να αποδείξουμε ότι είμαστε πιστοί και αφοσιωμένοι στον Χριστό. Πώς θα μαρτυρήσουμε σήμερα;

Πώς θα μαρτυρήσουμε σήμερα;

Ερώτημα πρώτον: Αδελφέ μου, έρχεσαι στην εκκλησία. Γονατίζεις και προσεύχεσαι με ταπείνωση στον Χριστό; Τον παρακαλείς να σε φωτίζει; Να αγιάζει την καρδιά σου; Να αγιάζει τον νου σου; Τον παρακαλείς να φυλάξει τον νου σου από στραβές ιδέες; Γιατί ξέρουμε ότι το χειρότερο από όλα είναι οι στραβές ιδέες. Καλύτερα να στραβώσει το πόδι και το χέρι, παρά το κεφάλι.

Μετά, ζητάς την κάθαρση των αμαρτιών σου; Πας να εξομολογηθείς; Εκεί, αδελφοί μου, φωνάζει ο άνθρωπος το «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», έστω και αν κανένας δεν το ακούει. Και όταν στον παπά εξομολογείται και λέει τις αμαρτίες του, είναι σαν να φωνάζει με όλη του την δύναμη «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος». Πού; Μέσα στην καρδιά και στην ψυχή μου! Και μετά πηγαίνει ο άνθρωπος αυτός και ανοίγει πλέον, όχι ρυπαρό, αλλά καθαρό και αγιασμένο στόμα για να δεχτεί το Τίμιο και Άχραντο και Ζωοποιό Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για να τον καθαρίσει, εξ ολοκλήρου, από κάθε μολυσμό και κάθε αμαρτία.

 Να προσπαθούμε, αδελφοί μου, να δεχτούμε τον Χριστό κοντά μας, όχι με το δικό μας τρόπο, αλλά με τον τρόπο που θέλει Αυτός. Όχι με το δικό μας πρόγραμμα, όχι με την δική μας νοοτροπία, αλλά με του Χριστού το θέλημα. Γιατί Αυτός είναι το φως. Αυτός είναι Πατέρας μας. Αυτός είναι ο Σωτήρας μας. Εμείς είμαστε τέκνα Του και μαθητές Του. Και πρέπει, όσο περισσότερο μπορέσουμε, να διορθώσουμε τον νου μας και να προσαρμόσουμε τα συναισθήματά μας, τις θελήσεις μας και τις αποφάσεις μας σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι θα γίνουμε αληθινοί μαθητές Του.

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο σήμερα, την μεγάλη μας εορτή των Βαΐων, λέγοντας: «Ωσαννά Υιέ Δαυίδ». Σώσε μας υιέ Δαυίδ. Ας είναι «ευλογημένος ο ερχόμενος». Και ας προσθέσουμε: «Έλα, Κύριε, στην καρδιά μας, έλα στον νου μας! Κάνε την καρδιά και τον νου μας κατοικητήριό Σου. Αμήν.