«ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ...»

 Ἄν στό πρῶτο μέρος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἡ προσπάθειά μας ἀποσκοποῦσε στήν κάθαρση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μέ τήν νηστεία, τήν προσευχή, τήν συμμετοχή μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τώρα πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτή ἡ κάθαρση δέν εἶναι αὐτοσκοπός. Τώρα ὅλα πρέπει νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν οἰκειοποίησή μας μέ τόν Σταυρικό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση.

«Τήν κοινήν ἀνάστασιν...»

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου προεικονίζει ἤδη τήν Ἀνάσταση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐνῶ μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ὅτι τό Σάββατο εἶναι ἡ ἀνάμνηση τῶν ἁπανταχοῦ κεκοιμημένων, τό Σάββατο αὐτό τοῦ Λαζάρου ἑορτάζεται ὡς μιά ἀναστάσιμη ἡμέρα. Μᾶς προετοιμάζει νά κατανοήσουμε τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στόν αἰώνιο ἐχθρό, τόν ἅδη.

Μιά νίκη πού κάνει τόν ἴδιο τόν ἅδη νά τρέμει καί πικρά νά κλαίει. Ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ ὁ Λάζαρος ἀποτελεῖ τήν προσωποποίηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ἡ Βηθανία, ὅπου βρίσκεται τό σπίτι του, σύμβολο ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης, ὁ τόπος ὅπου κατοικεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἀκολουθοῦμε τόν Ἰησοῦ πρός τά Ἱεροσόλυμα, μέχρι τόν τάφο τοῦ Λαζάρου, καί ἀκοῦμε τήν συγκλονιστική ἐντολή Του: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω».

Κατανοοῦμε τώρα ὅτι εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης πού γίνεται δύναμη καί μπορεῖ νά νικᾶ τόν θάνατο. Ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη καί ἡ Ἀγάπη εἶναι Ζωή. Εἶναι «ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ ἀλήθεια, τό φῶς καί ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάστασις...» (Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς).

«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»

Στήν Βαϊφόρο εἰκόνα, πού προσκυνοῦμε τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, βλέπουμε τόν Χριστό νά εἰκονίζεται ἐπάνω στόν «υἱόν ὑποζυγίου» καί νά πορεύεται ἐπάνω στά βάια τῶν κλάδων καί στά λουλούδια. Ἡ πορεία μας φθάνει στό τέλος της. Φθάνουμε στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν. Οἱ ἡμέρες πού ἀκολουθοῦν εἶναι Ἅγιες καί Μεγάλες καί ἔχουν ἕνα ὁρισμένο στόχο. Μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἐσχατολογική σημασία τοῦ Πάσχα. Σήμερα, ὅλοι μας λίγο πολύ θεωροῦμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ὡς μιά ὄμορφη παράδοση. Ὅμως, Πάσχα σημαίνει τό τέλος τοῦ κόσμου. Πάσχα σημαίνει τό πέρασμα στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, πού θά ἀκολουθήσουν, δέν ἀποτελοῦν μιά ἁπλή ἀνάμνηση, ἀλλά γίνονται.

«Σήμερον...»

Ποιό μπορεῖ νά εἶναι τό νόημα τοῦ «σήμερον»; Ἀσφαλῶς καί ὅλα αὐτά δέν γίνονται «σήμερον». «Σήμερον» μποροῦμε νά θυμόμαστε αὐτές τίς πράξεις μας καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι βασικά τό δῶρο καί ἡ δύναμη αὐτῆς τῆς ἀνάμνησης, πού μεταβάλλει τίς πράξεις ἀπό τό παρελθόν σέ αἰώνια πραγματικά γεγονότα. Ὁ χρόνος παύει νά ὑπάρχει μέ τήν μορφή τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος καί τόν βιώνουμε σάν ἕνα διαρκές παρόν. «Τά Πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ὑμνωδός. Ἄλλωστε αὐτό δέ βιώνουμε σέ κάθε θεία Λειτουργία; Ὁλόκληρο τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας: «Μεμνημένοι... πάντων τῶν ὑπέρ γεγενημένων... καί τῆς Δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν Παρουσίας».

Ἀπό τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων εἰσερχόμεθα στόν λειτουργικό χρόνο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδας. «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται...». Μαζί μ᾿ ἐμᾶς καί ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πού ζεῖ τό κακό, τήν ἀπόγνωση, τήν ἀπελπισία, ἀλλά καί προσδοκᾶ.

Πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση καί προσδοκοῦμε τήν Ἀνάσταση. Ξέρουμε ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐκμηδένισε τήν δύναμη τοῦ θανάτου. Ἄς πᾶμε κι ἐμεῖς κοντά σ᾿ Ἐκεῖνον, γιά νά ἑορτάσουμε μαζί μέ τήν δική Του καί τήν δική μας Ἀνάσταση.

† Ὁ Φ. ’Α.