Κάποια ἀδελφὴ ἔλεγε κάποτε θλιμμένη στο στάρετς Ζωσιμα:
-Τί νὰ κάνω, γέροντα, ποὺ νικιέμαι ἀπὸ τὴ γλώσσα μου καὶ φλυαρῶ καὶ ματαιολογῶ; Στεναχωριέμαι πολὺ γι’ αὐτὸ καὶ παίρνω κάθε τόσο ἀπόφαση νὰ διορθωθῶ, ἀλλὰ πάλι πέφτω.
-Νὰ θυμᾶσαι ὅτι, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, γιὰ κάθε περιττό μας λόγο θὰ μᾶς ζητηθεῖ εὐθύνη τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Καταφύγε στὴ βοήθειά Του. Καὶ ὅποτε ἁμαρτάνεις νὰ μετανοεῖς. Χίλιες φορὲς ἔπεσες; Χίλιες νὰ μετανοήσεις.
- Κάποιες φορὲς λέω κάτι χρήσιμο ἢ ψυχωφελές. Ἐνῶ ὅμως ἀρχίζω μὲ πνευματικοὺς λόγους, σὲ λίγο, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ξεγλιστράω στην αργολογια ὴ τὴν κατάκριση ἢ τὴν περιέργεια ἢ τὸν κομπασμό… Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μὲ κυριεύει κατάθλιψη καὶ ἀθυμία. Τί νὰ κάνω; Δὲν μπορῶ νὰ διορθωθῶ…
- Για νὰ μάθεις νὰ μιλᾶς καλὰ καὶ προσεκτικά, πρέπει πρῶτα νὰ μάθεις νὰ σωπαίνεις, τὴ συμβούλεψε ὁ γέροντας. Όσο θερμὸ κι ἂν εἶναι τὸ κελί μας, ἂν ἀνοίγουμε συχνά τα παράθυρα θὰ παγώσει. Κι ἂν ἀνοίγουμε κάθε τόσο ενα μπουκάλι μὲ ἄρωμα, σύντομα θὰ ἐξατμιστεῖ. Γι’ αὐτὸ ὁ προφήτης λέγει «εκωφώθην καί εταπεινώθην καί εσίγησα εξ αγαθών» (Ψάλμ. Λὴ’2). Ἀκοῦς; «ἐσίγησα εξ αγαθων». Ἀποφάσισα δηλαδὴ νὰ μὴν ξεστομίζω οὔτε ἀγαθοὺς λόγους. Καὶ τότε, συνεχίζει, «ἐθερμάνθη η καρδια μου εντος μου».
Ὅπως γράφει ὁ Κάλλιστος Καταφυγιωτης, ὁ καλὸς λόγος εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὴ σιωπὴ μὲ διάκριση. Βέβαια, κι ἀπὸ τὴ σιωπὴ τοῦ στόματος ἀνώτερη εἶναι ἡ σιωπὴ τοῦ νοῦ-τόσο ἀνώτερη, ὅσο καὶ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Γιατί εἶναι δυνατό, ἐνῶ τηρεῖται σιωπὴ τοῦ στόματος, ἐσωτερικὰ ὁ νοῦς νὰ σχηματίζει λογισμοὺς καὶ νοήματα.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Βιβλίο
«Τὸ γεροντικό του Βορρᾶ» τοῦ Πέτρου Μπότση
-Τί νὰ κάνω, γέροντα, ποὺ νικιέμαι ἀπὸ τὴ γλώσσα μου καὶ φλυαρῶ καὶ ματαιολογῶ; Στεναχωριέμαι πολὺ γι’ αὐτὸ καὶ παίρνω κάθε τόσο ἀπόφαση νὰ διορθωθῶ, ἀλλὰ πάλι πέφτω.
-Νὰ θυμᾶσαι ὅτι, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, γιὰ κάθε περιττό μας λόγο θὰ μᾶς ζητηθεῖ εὐθύνη τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Καταφύγε στὴ βοήθειά Του. Καὶ ὅποτε ἁμαρτάνεις νὰ μετανοεῖς. Χίλιες φορὲς ἔπεσες; Χίλιες νὰ μετανοήσεις.
- Κάποιες φορὲς λέω κάτι χρήσιμο ἢ ψυχωφελές. Ἐνῶ ὅμως ἀρχίζω μὲ πνευματικοὺς λόγους, σὲ λίγο, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ξεγλιστράω στην αργολογια ὴ τὴν κατάκριση ἢ τὴν περιέργεια ἢ τὸν κομπασμό… Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μὲ κυριεύει κατάθλιψη καὶ ἀθυμία. Τί νὰ κάνω; Δὲν μπορῶ νὰ διορθωθῶ…
- Για νὰ μάθεις νὰ μιλᾶς καλὰ καὶ προσεκτικά, πρέπει πρῶτα νὰ μάθεις νὰ σωπαίνεις, τὴ συμβούλεψε ὁ γέροντας. Όσο θερμὸ κι ἂν εἶναι τὸ κελί μας, ἂν ἀνοίγουμε συχνά τα παράθυρα θὰ παγώσει. Κι ἂν ἀνοίγουμε κάθε τόσο ενα μπουκάλι μὲ ἄρωμα, σύντομα θὰ ἐξατμιστεῖ. Γι’ αὐτὸ ὁ προφήτης λέγει «εκωφώθην καί εταπεινώθην καί εσίγησα εξ αγαθών» (Ψάλμ. Λὴ’2). Ἀκοῦς; «ἐσίγησα εξ αγαθων». Ἀποφάσισα δηλαδὴ νὰ μὴν ξεστομίζω οὔτε ἀγαθοὺς λόγους. Καὶ τότε, συνεχίζει, «ἐθερμάνθη η καρδια μου εντος μου».
Ὅπως γράφει ὁ Κάλλιστος Καταφυγιωτης, ὁ καλὸς λόγος εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὴ σιωπὴ μὲ διάκριση. Βέβαια, κι ἀπὸ τὴ σιωπὴ τοῦ στόματος ἀνώτερη εἶναι ἡ σιωπὴ τοῦ νοῦ-τόσο ἀνώτερη, ὅσο καὶ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Γιατί εἶναι δυνατό, ἐνῶ τηρεῖται σιωπὴ τοῦ στόματος, ἐσωτερικὰ ὁ νοῦς νὰ σχηματίζει λογισμοὺς καὶ νοήματα.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Βιβλίο
«Τὸ γεροντικό του Βορρᾶ» τοῦ Πέτρου Μπότση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου