Ὅσο ἡ Θυσία δὲν εἶναι παροῦσα στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης, κάτι οὐσιαστικὸ λείπει, κάτι οὐσιαστικὸ εἶναι ἀπὸν ἀπὸ αὐτὴ καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι καταδικασμένη στὴν καταστροφή.
Θυσία σημαίνει νὰ εἶσαι φτιαγμένος ἅγια, νὰ κομίζεις τὸν ἑαυτό σου ὡς μία προσφορὰ προκειμένου οἱ ἄλλοι νὰ πληρωθοῦν μέσα σὲ τέλεια ἀμοιβαία ἐνατένιση. Αὐτὸ ἀκριβῶς πραγματώνεται μέσα στὴν ἐνδοτριαδικὴ σχέση τοῦ Θεοῦ μᾶς (μεταξὺ Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος).
Αὐτὸ μας δίνει ἕνα ἐκπληκτικὰ δυναμικὸ ὅραμα τοῦ Θεοῦ μας, ἑνὸς Θεοῦ ποὺ εἶναι ζωντανὸς ὄχι ἐπειδὴ εἶναι φτιαγμένος κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἀνίκανος γιὰ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ θριαμβικό Του Φῶς, ἀλλὰ ἑνὸς Θεοῦ ποὺ εἶναι ἀγάπη, ἑνὸς Θεοῦ θυσιαστικῆς ἀγάπης, τέτοιας ποὺ σημάδεψε τὸν Σταυρό, ἑνὸς Θεοῦ ποὺ ἀποδέχεται, καταφάσκει καὶ ἐπιλέγει τὸν θάνατο ὡς μία ἔκφραση ἀγάπης, ἑνὸς Θεοῦ στὸν ὁποῖο εἶναι ἐγγενές το μυστήριο τῆς Ἀνάστασης, τῆς νίκης καταπάνω στὸν θάνατο.
Ὅταν ἡ ἀγάπη κάνει τὴν ἐμφάνισή της, ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπιβεβαιώσει τὸν ἑαυτὸ τοῦ παραμένει στὸ ξεκίνημα ἀκόμα δυνατός. Λέμε «ἐσὺ εἶσαι ἡ ἀγάπη μου» καὶ τονίζουμε τρομερὰ τὴ λέξη «μου» ἐκλαμβάνοντας τὸ «ἐσὺ» σὰν ἀντικείμενο καὶ χρησιμοποιώντας τὴ λέξη «ἀγάπη» ὄχι ὡς ὄνομα ζωογόνου δυναμικῆς ἀλλὰ σὰν ἕναν ἁπλὸ καὶ σκέτο σύνδεσμο ποὺ συνδέει τὸ «ἐσὺ» μὲ τό «μου».
Ὅταν ὅμως ἡ ἀγάπη προκόβει, ὅταν ἀνακαλύπτοντας τὸν ἄλλο, αὐξάνεται ὁ θαυμασμός, ἡ ἐκστατικότητα, ἡ λατρεία καὶ ὁ σεβασμὸς τοῦ προσώπου του, τότε τό «μου» ἀρχίζει νὰ συρρικνώνεται, τὸ «ἐσὺ» νὰ ἀποκτᾶ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη σημασία καὶ ἡ σχέση μεταξύ των δύο δὲν εἶναι πιὰ μία ἁπλὴ σχέση συνδέσμου ἀλλὰ γίνεται μία σχέση ἀληθινὰ δυναμική. Σ’ αὐτὴ τὴ σχέση ὁ ἄλλος ἀποκτᾶ μία ὁλοένα μεγαλύτερη σημασία καὶ ταυτόχρονα ἡ δική μου σημασία γίνεται ὁλοένα καὶ λιγότερη, ἔτσι ὥστε σταδιακά το ἀγαπημένο πρόσωπο νὰ σημαίνει τὰ πάντα καὶ τὸ «ἐγὼ» νὰ μὴ σημαίνει τίποτα πιὰ γιὰ μένα.
Αὐτὸ ἐννοοῦσε καὶ ὁ Χριστὸς ὅταν ἔλεγε πὼς κανεὶς δὲν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι πρόθυμος νὰ θυσιάσει τὴ ζωή του γιὰ τὸν ἀγαπημένο του, τὸν πλησίον του.
π. Αντώνιος Μπλούμ Μητροπολίτης Σουρόζ Γαλλίας
Θυσία σημαίνει νὰ εἶσαι φτιαγμένος ἅγια, νὰ κομίζεις τὸν ἑαυτό σου ὡς μία προσφορὰ προκειμένου οἱ ἄλλοι νὰ πληρωθοῦν μέσα σὲ τέλεια ἀμοιβαία ἐνατένιση. Αὐτὸ ἀκριβῶς πραγματώνεται μέσα στὴν ἐνδοτριαδικὴ σχέση τοῦ Θεοῦ μᾶς (μεταξὺ Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος).
Αὐτὸ μας δίνει ἕνα ἐκπληκτικὰ δυναμικὸ ὅραμα τοῦ Θεοῦ μας, ἑνὸς Θεοῦ ποὺ εἶναι ζωντανὸς ὄχι ἐπειδὴ εἶναι φτιαγμένος κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἀνίκανος γιὰ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ θριαμβικό Του Φῶς, ἀλλὰ ἑνὸς Θεοῦ ποὺ εἶναι ἀγάπη, ἑνὸς Θεοῦ θυσιαστικῆς ἀγάπης, τέτοιας ποὺ σημάδεψε τὸν Σταυρό, ἑνὸς Θεοῦ ποὺ ἀποδέχεται, καταφάσκει καὶ ἐπιλέγει τὸν θάνατο ὡς μία ἔκφραση ἀγάπης, ἑνὸς Θεοῦ στὸν ὁποῖο εἶναι ἐγγενές το μυστήριο τῆς Ἀνάστασης, τῆς νίκης καταπάνω στὸν θάνατο.
Ὅταν ἡ ἀγάπη κάνει τὴν ἐμφάνισή της, ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπιβεβαιώσει τὸν ἑαυτὸ τοῦ παραμένει στὸ ξεκίνημα ἀκόμα δυνατός. Λέμε «ἐσὺ εἶσαι ἡ ἀγάπη μου» καὶ τονίζουμε τρομερὰ τὴ λέξη «μου» ἐκλαμβάνοντας τὸ «ἐσὺ» σὰν ἀντικείμενο καὶ χρησιμοποιώντας τὴ λέξη «ἀγάπη» ὄχι ὡς ὄνομα ζωογόνου δυναμικῆς ἀλλὰ σὰν ἕναν ἁπλὸ καὶ σκέτο σύνδεσμο ποὺ συνδέει τὸ «ἐσὺ» μὲ τό «μου».
Ὅταν ὅμως ἡ ἀγάπη προκόβει, ὅταν ἀνακαλύπτοντας τὸν ἄλλο, αὐξάνεται ὁ θαυμασμός, ἡ ἐκστατικότητα, ἡ λατρεία καὶ ὁ σεβασμὸς τοῦ προσώπου του, τότε τό «μου» ἀρχίζει νὰ συρρικνώνεται, τὸ «ἐσὺ» νὰ ἀποκτᾶ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη σημασία καὶ ἡ σχέση μεταξύ των δύο δὲν εἶναι πιὰ μία ἁπλὴ σχέση συνδέσμου ἀλλὰ γίνεται μία σχέση ἀληθινὰ δυναμική. Σ’ αὐτὴ τὴ σχέση ὁ ἄλλος ἀποκτᾶ μία ὁλοένα μεγαλύτερη σημασία καὶ ταυτόχρονα ἡ δική μου σημασία γίνεται ὁλοένα καὶ λιγότερη, ἔτσι ὥστε σταδιακά το ἀγαπημένο πρόσωπο νὰ σημαίνει τὰ πάντα καὶ τὸ «ἐγὼ» νὰ μὴ σημαίνει τίποτα πιὰ γιὰ μένα.
Αὐτὸ ἐννοοῦσε καὶ ὁ Χριστὸς ὅταν ἔλεγε πὼς κανεὶς δὲν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι πρόθυμος νὰ θυσιάσει τὴ ζωή του γιὰ τὸν ἀγαπημένο του, τὸν πλησίον του.
π. Αντώνιος Μπλούμ Μητροπολίτης Σουρόζ Γαλλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου