Σάββατο 30 Απριλίου 2022

Τι είναι στ’ αλήθεια Πάσχα;

 Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφύριου, όπως τα έζησα μια Τρίτη της Διακαινησίμου στο κελλάκι του.[1] Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρακάλεσε να μην φύγω. Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπο του. Με ρώτησε:


αλήθεια Πάσχα


-Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»;


-Ναι γέροντα, το ξέρω.


-Πες το.


Άρχισα γρήγορα – γρήγορα. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν· καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν Πατέρων Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».


-Το κατάλαβες;


-Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:


-Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης… Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο, στη Ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τὴν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «ἀπαρχή» της «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου» ζωής κοντά Του.


Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:


-Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος και νέκρωση, άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις και Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μεις να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του… Τι ευτυχία η Ανάσταση! «Καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι· να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι μεις να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου και τη δική μας.


Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.


-Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.


Μου ’σφιξε το χέρι λέγοντας:


-Σου εύχομαι να «σκιρτάς» από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων»… Ψάλε τώρα και το «Χριστὸς Ἀνέστη».


Υστερόγραφο δικό μου: «Ἀληθῶς ἀνέστη».


[1] Το πιο πάνω κείμενο είναι επιστολή που είχε στείλει ο μακαριστός γιατρός Γεώργιος Παπαζάχος στο περιοδικό Σύναξη το Πάσχα του 1994.


Συλλογικό έργο. Πάσχα το τερπνόν: Τώρα πια τα πάντα πλημμύρισαν φως, ο ουρανός και η γη και τα καταχθόνια, 1η έκδ., Αθήνα, Ακρίτας, 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου