π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Πόσο αισθανόμαστε τον εαυτό μας ότι είμαστε ασθενείς πνευματικά; Ότι παραλύουμε κάποιες στιγμές από τη δύναμη που έχουμε επιτρέψει να ασκεί επάνω μας το κακό; Ότι έχουμε κολλήσει στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, τη ζωή, τις προτεραιότητές μας, ότι ο νους μας είναι φορτωμένος από τις βιοτικές μέριμνες, με αποτέλεσμα να μη μένει ούτε χώρος ούτε χρόνος για τον Θεό; Ότι η παράλυσις της καρδιάς μας έχει να κάνει με τη συνειδητή μας επιλογή να ζητούμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και να μας σταθούν και ότι εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε το βήμα να ανοίξουμε τους εαυτούς μας προς εκείνους και ότι αυτή η στάση μάς χαρακτηρίζει και στη σχέση μας με τον Θεό; Δικαιούμαστε, περιμένουμε, θέλουμε από Εκείνον την υγεία, τα αγαθά, την επιτυχία, τη ζωή, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να Τον αγαπήσουμε, να Τον αφήσουμε να μας αγιάσει, να είναι Εκείνος το νόημα και η χαρά μας;
Στην πρώτη Εκκλησία, στην περιοχή της Λύδδας, υπήρχε ένας άνθρωπος που λεγόταν Αινέας και αυτός ήταν επί οκτώ έτη παράλυτος. Ο απόστολος Πέτρος, πηγαίνοντας για την Ιόππη, όπου επρόκειτο να αναστήσει μία σπουδαία χριστιανή και αγία, την Ταβιθά, περνά από την Λύδδα και ευλογεί τον Αινέα, λέγοντάς του: «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (Πράξ. 9,34). Ο Αινέας περπατά και πάλι, με αποτέλεσμα όλοι όσοι είδαν το θαύμα, να επιστρέψουν στον Χριστό και να αναγνωρίσουν τον Κύριο ως Θεό τους. Ο Πέτρος δεν χρησιμοποιεί τις δικές του δυνάμεις, ούτε τα χαρίσματά, τις ευλογίες που έχει πάρει από τον Χριστό. Ο λόγος του είναι λόγος συγκλονιστικός, λόγος εμπιστοσύνης, πίστης, βεβαιότητας, πως όλη η δική του ζωή πρώτα είναι γεμάτη από τον Ιησού τον Χριστό και αυτό που έχει δίδει στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Ίσως αυτό είναι που μας παραλύει αληθινά, μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να κολλάμε, να απαιτούμε χωρίς να θέλουμε να προσφέρουμε. Ίσως γιατί τελικά δεν είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι ο Χριστός κατοικεί στις καρδιές μας. Έτσι, άλλος από εμάς δίνει λόγο, άλλος γνώσεις, άλλος παραπέμπει στους αγίους, άλλος αισθάνεται ότι ο Θεός δεν τον ακούει και πώς να σώσεις λύσεις όταν εσύ δεν τις έχεις για σένα. Πρωτίστως όμως κλεινόμαστε στον εαυτό μας διότι έχουμε παρασυρθεί από το πνεύμα και τον τρόπο της εποχής μας που λέει πως πρωτίστως πρέπει να έχουμε. Να ικανοποιούμε τον εαυτό μας και το εγώ μας και να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να πάρουμε. Αυτός που έχει μάθει μόνο να θέλει, να έχει, να διεκδικεί για τον εαυτό του, δεν μπορεί να ανοιχτεί, να στερηθεί, να βρει χρόνο για τους άλλους, να υποχωρήσει, να συγχωρήσει, να ανεχτεί. Κι αυτός δεν μπορεί να αφήσει χώρο στην καρδιά του για τον Χριστό, διότι το εγώ του κυριαρχεί και τα πάθη του τον κατατρώγουν. Σταδιακά παραλύει ή σκληραίνει τόσο που να μην του κάνει τίποτε εντύπωση, να μην αγαπά τίποτε και κανέναν ή να αγαπά όσους τον εξυπηρετούν, όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει.
«Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Γιάτρεψε τον Αινέα από την παραλυσία, την μοναξιά, την απελπισία, την παραίτηση. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός, εφόσον πιστεύουμε σ’ Αυτόν, από την παραλυσία της αμαρτίας, από την μοναξιά του να μη βγαίνουμε από τον εαυτό μας, από την απελπισία να ζούμε μία ζωή χωρίς διέξοδο. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από την απιστία. Από την παράδοσή μας στους ρυθμούς μιας ζωής χωρίς αληθινή γιορτή, χωρίς δημιουργική έκφραση από την δική μας πλευρά, χωρίς αίσθηση ότι προηγείται η αγάπη και ότι όλα τα άλλα, χρήμα, καριέρα, ικανοποίηση επιθυμιών, αν έχουν σχέση με την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, έχουν νόημα, αν δεν έχουν, δεν μας εξασφαλίζουν ανόρθωση. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από τον φόβο του θανάτου, το αίσθημα της ματαιότητας, που μας κάνει να αναζητούμε χαρά στις προτάσεις του κόσμου, που είναι όμως μία επαναλαμβανόμενη παγίδα εγκλεισμού μας σε έναν ψεύτικο χρόνο και τρόπο, ο οποίος δεν μπορεί να μας βγάλει από το σκοτάδι της ακοινωνησίας. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Δίνει και σε μας φως και κοντά μας φωτίζονται και άλλοι. Κι αυτο δεν μπορεί να γίνει πράξη μακριά από την Εκκλησία, μακριά από την ένταξη στο σώμα του Χριστού, από το μοίρασμα της χαράς μας με άλλους, από την αίσθηση ότι μπορούμε από κοινού να αναστηθούμε και ότι ο ένας μπορεί να μοιραστεί την αλήθεια με τον άλλο. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, πρωτίστως όμως με την προσευχή και την μετοχή στο κοινό ποτήριο και στα μυστήρια. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Όχι εγώ τον εαυτό μου ή εγώ τους άλλους ή οι άλλοι εμένα ή οι άλλοι τον εαυτό τους, αλλά ο Χριστός όλους μας. Συνοδοιπόροι στην οδό όπου το Πρόσωπο είναι το τέλος και την ίδια στιγμή Αυτός που μας βοηθά να φτάσουμε στο τέλος. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Και την ίδια στιγμή, όλοι, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την ασθένειά μας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, γιατρευόμαστε γιατί ξέρουμε ότι χαρά μας είναι η συνάντηση, η ελπίδα, η εργασία, με όποιον τρόπο, για τους άλλους.
Οι άνθρωποι, περισσότερο ή λιγότερο ασθενείς, παλεύουμε για τα συμφέροντά μας. Ξέρουμε να ζητούμε και να απαιτούμε. Κάποτε ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε. Μέχρις ότου βρούμε την οδό της πίστης. Την οδό της Ανάστασης και της ζωής. Την οδό της αληθινής ίασης. Ακόμη κι αν είμαστε λίγοι μέσα στον κόσμο αυτό, τελικά ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων δε θα μας ξεχάσει. Εντός της Εκκλησίας θα μας δώσει τη χάρη και τη χαρά Του. Αρκεί να ξεκινήσουμε ό,τι παίρνουμε να το δίνουμε. Αν ζούμε Χριστό, τον Χριστό θα δώσουμε. Αν ζούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας. Αν την παραλυσία μας, δε θα βοηθούμε άλλους να βγούνε από τη δική τους λύπη. Καιρός να μετρηθούμε με το φως της ανάστασης και να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη γιατρειά μας. Και να στραφούμε προς Εκείνον που γνωρίζει και δίνει, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη της προσωπικής μας αφύπνισης!
Πόσο αισθανόμαστε τον εαυτό μας ότι είμαστε ασθενείς πνευματικά; Ότι παραλύουμε κάποιες στιγμές από τη δύναμη που έχουμε επιτρέψει να ασκεί επάνω μας το κακό; Ότι έχουμε κολλήσει στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, τη ζωή, τις προτεραιότητές μας, ότι ο νους μας είναι φορτωμένος από τις βιοτικές μέριμνες, με αποτέλεσμα να μη μένει ούτε χώρος ούτε χρόνος για τον Θεό; Ότι η παράλυσις της καρδιάς μας έχει να κάνει με τη συνειδητή μας επιλογή να ζητούμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και να μας σταθούν και ότι εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε το βήμα να ανοίξουμε τους εαυτούς μας προς εκείνους και ότι αυτή η στάση μάς χαρακτηρίζει και στη σχέση μας με τον Θεό; Δικαιούμαστε, περιμένουμε, θέλουμε από Εκείνον την υγεία, τα αγαθά, την επιτυχία, τη ζωή, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να Τον αγαπήσουμε, να Τον αφήσουμε να μας αγιάσει, να είναι Εκείνος το νόημα και η χαρά μας;
Στην πρώτη Εκκλησία, στην περιοχή της Λύδδας, υπήρχε ένας άνθρωπος που λεγόταν Αινέας και αυτός ήταν επί οκτώ έτη παράλυτος. Ο απόστολος Πέτρος, πηγαίνοντας για την Ιόππη, όπου επρόκειτο να αναστήσει μία σπουδαία χριστιανή και αγία, την Ταβιθά, περνά από την Λύδδα και ευλογεί τον Αινέα, λέγοντάς του: «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (Πράξ. 9,34). Ο Αινέας περπατά και πάλι, με αποτέλεσμα όλοι όσοι είδαν το θαύμα, να επιστρέψουν στον Χριστό και να αναγνωρίσουν τον Κύριο ως Θεό τους. Ο Πέτρος δεν χρησιμοποιεί τις δικές του δυνάμεις, ούτε τα χαρίσματά, τις ευλογίες που έχει πάρει από τον Χριστό. Ο λόγος του είναι λόγος συγκλονιστικός, λόγος εμπιστοσύνης, πίστης, βεβαιότητας, πως όλη η δική του ζωή πρώτα είναι γεμάτη από τον Ιησού τον Χριστό και αυτό που έχει δίδει στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Ίσως αυτό είναι που μας παραλύει αληθινά, μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να κολλάμε, να απαιτούμε χωρίς να θέλουμε να προσφέρουμε. Ίσως γιατί τελικά δεν είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι ο Χριστός κατοικεί στις καρδιές μας. Έτσι, άλλος από εμάς δίνει λόγο, άλλος γνώσεις, άλλος παραπέμπει στους αγίους, άλλος αισθάνεται ότι ο Θεός δεν τον ακούει και πώς να σώσεις λύσεις όταν εσύ δεν τις έχεις για σένα. Πρωτίστως όμως κλεινόμαστε στον εαυτό μας διότι έχουμε παρασυρθεί από το πνεύμα και τον τρόπο της εποχής μας που λέει πως πρωτίστως πρέπει να έχουμε. Να ικανοποιούμε τον εαυτό μας και το εγώ μας και να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να πάρουμε. Αυτός που έχει μάθει μόνο να θέλει, να έχει, να διεκδικεί για τον εαυτό του, δεν μπορεί να ανοιχτεί, να στερηθεί, να βρει χρόνο για τους άλλους, να υποχωρήσει, να συγχωρήσει, να ανεχτεί. Κι αυτός δεν μπορεί να αφήσει χώρο στην καρδιά του για τον Χριστό, διότι το εγώ του κυριαρχεί και τα πάθη του τον κατατρώγουν. Σταδιακά παραλύει ή σκληραίνει τόσο που να μην του κάνει τίποτε εντύπωση, να μην αγαπά τίποτε και κανέναν ή να αγαπά όσους τον εξυπηρετούν, όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει.
«Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Γιάτρεψε τον Αινέα από την παραλυσία, την μοναξιά, την απελπισία, την παραίτηση. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός, εφόσον πιστεύουμε σ’ Αυτόν, από την παραλυσία της αμαρτίας, από την μοναξιά του να μη βγαίνουμε από τον εαυτό μας, από την απελπισία να ζούμε μία ζωή χωρίς διέξοδο. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από την απιστία. Από την παράδοσή μας στους ρυθμούς μιας ζωής χωρίς αληθινή γιορτή, χωρίς δημιουργική έκφραση από την δική μας πλευρά, χωρίς αίσθηση ότι προηγείται η αγάπη και ότι όλα τα άλλα, χρήμα, καριέρα, ικανοποίηση επιθυμιών, αν έχουν σχέση με την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, έχουν νόημα, αν δεν έχουν, δεν μας εξασφαλίζουν ανόρθωση. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από τον φόβο του θανάτου, το αίσθημα της ματαιότητας, που μας κάνει να αναζητούμε χαρά στις προτάσεις του κόσμου, που είναι όμως μία επαναλαμβανόμενη παγίδα εγκλεισμού μας σε έναν ψεύτικο χρόνο και τρόπο, ο οποίος δεν μπορεί να μας βγάλει από το σκοτάδι της ακοινωνησίας. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Δίνει και σε μας φως και κοντά μας φωτίζονται και άλλοι. Κι αυτο δεν μπορεί να γίνει πράξη μακριά από την Εκκλησία, μακριά από την ένταξη στο σώμα του Χριστού, από το μοίρασμα της χαράς μας με άλλους, από την αίσθηση ότι μπορούμε από κοινού να αναστηθούμε και ότι ο ένας μπορεί να μοιραστεί την αλήθεια με τον άλλο. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, πρωτίστως όμως με την προσευχή και την μετοχή στο κοινό ποτήριο και στα μυστήρια. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Όχι εγώ τον εαυτό μου ή εγώ τους άλλους ή οι άλλοι εμένα ή οι άλλοι τον εαυτό τους, αλλά ο Χριστός όλους μας. Συνοδοιπόροι στην οδό όπου το Πρόσωπο είναι το τέλος και την ίδια στιγμή Αυτός που μας βοηθά να φτάσουμε στο τέλος. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Και την ίδια στιγμή, όλοι, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την ασθένειά μας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, γιατρευόμαστε γιατί ξέρουμε ότι χαρά μας είναι η συνάντηση, η ελπίδα, η εργασία, με όποιον τρόπο, για τους άλλους.
Οι άνθρωποι, περισσότερο ή λιγότερο ασθενείς, παλεύουμε για τα συμφέροντά μας. Ξέρουμε να ζητούμε και να απαιτούμε. Κάποτε ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε. Μέχρις ότου βρούμε την οδό της πίστης. Την οδό της Ανάστασης και της ζωής. Την οδό της αληθινής ίασης. Ακόμη κι αν είμαστε λίγοι μέσα στον κόσμο αυτό, τελικά ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων δε θα μας ξεχάσει. Εντός της Εκκλησίας θα μας δώσει τη χάρη και τη χαρά Του. Αρκεί να ξεκινήσουμε ό,τι παίρνουμε να το δίνουμε. Αν ζούμε Χριστό, τον Χριστό θα δώσουμε. Αν ζούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας. Αν την παραλυσία μας, δε θα βοηθούμε άλλους να βγούνε από τη δική τους λύπη. Καιρός να μετρηθούμε με το φως της ανάστασης και να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη γιατρειά μας. Και να στραφούμε προς Εκείνον που γνωρίζει και δίνει, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη της προσωπικής μας αφύπνισης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου