Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Να ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμούς (Γερ. Πορφύριος)

Μόνο να ν προσέξεις, μ συμβούλεψε Παππούλης. Ν ξεκαθαρίζεις τς σκέψεις σου, πο π τν πολλή σου εαισθησία πιέζεσαι κα θλίβεσαι. Ν τς διώχνεις, ν μν παραμένουν. Ν γαπς τος πειρασμος πο ρχονται κα δ θ ταράζεσαι, οτε θ θλίβεσαι. Ν γαπς πολ λους τος δελφος τ διο. Ν γαπς πολ τν Γέροντα. νας Γέροντας, νας Χριστός.  


- Πς θ γαπήσω τος πειρασμος κα τς δυσκολίες;
- Εναι μεγάλη στορία ατή. χει τος τρόπους της.
Άμα μπε Χριστς στν καρδιά, τ γεμίζει μ τν γάπη Του. Τότε δν πάρχει μ τοτο, μ κενο, μή, μή… Μόνο γάπη… Πάνω π’ λα γάπη.
Τ μ σαν πρ Χριστο. Τ κατήργησε Χριστός. φερε τν γάπη. Παράδεισος εναι ζω το Χριστο, πακοή, ταπείνωση.

Ν εχαριστες τν Θε γι τν πειρασμό σου
Κα κάποιος λλος πο εχε πρόβλημα ρκετ σοβαρ κα πγε κα κλαιγότανε στν γέροντα κα ξανακλαιγόταν, το λέει, φο ταν νθρωπίνως λυτο. “κου, παιδί μου, σο μπιστεύτηκε Θες να μικρ πειρασμό, μία μικρ δυσκολία, να προβληματάκι… Κι σ ντ ν χαρες γι’ ατ πο σο μπιστεύτηκε, κάθεσαι κα στενοχωριέσαι; Πές, Χριστέ μου, ν εναι ελογημένο! φο σ πέλεξες ατό, δυναμία μου ρισε ατ κα σ τ νέχεσαι, ν εναι ελογημένο… Κα εχαριστ, Θεέ μου. Ξεχνμε ν λέμε εχαριστ κα στν θλίψη κα στν πόνο.
Κάποτε ταν να παιδάκι πο τ πείραζαν τ λλα παιδιά, γιατ τανε λίγο δύνατο, λίγο ντροπαλ κ.λπ. Κα στενοχωριότανε κα πονοσε. Πήγαινε στ σπίτι κι κλαιγε. Παραπονιότανε στ γιαγι μητέρα του εχε πεθάνει. γιαγι ταν πιστή. Μ στενοχωριέσαι, παιδί μου, το λεγε, ν εχαριστες τν Θε κα γι’ ατ κα γι λα. Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τ καλ λογάκια ταν πέφτουν στν ψυχή, μένουν, ν ξέρετε. Σιγ σιγ καλλιεργονται, καρποφορον κα βγαίνουν”.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου