«Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης»
Η συναίσθηση της αναξιότητας του εκατόνταρχου που εκφράζεται με το πνεύμα της ταπείνωσης, είναι στοιχείο από το οποίο θα μπορούσαμε ν’ αντλήσουμε ένα ισχυρό μήνυμα για την πορεία που ακολουθούμε στη ζωή μας. «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχθώ στο σπίτι μου, πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευθεί ο δούλος μου.» Συγκλονίζουν πράγματι τα λόγια αυτά, γιατί σηματοδοτούν μια στάση, την οποία δύσκολα ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο σημερινός υιοθετεί. Είναι η περίπτωση που αποτολμά να γκρεμίσει τα οχυρά που συνήθως ανεγείρει για να αφήνει τον εαυτό του σε μια παγερή απόσταση από τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Έχει συναίσθηση της δικής του αδυναμίας και αποτολμά τη μεγάλη υπέρβαση: να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, τον οποίο πλησιάζει με πίστη και ελπίδα.
Μια τραγικότητα που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι ακολουθεί μια πορεία αυτοθεοποίησης. Απομακρύνεται από την αγάπη του Θεού, τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να επιτύχει στη ζωή του. Επιχειρεί με τις δικές του και μόνο δυνάμεις να κάνει ακόμα και «θαύματα», αλλά εκείνο που συνεχώς δοκιμάζει είναι την διάψευση, την απογοήτευση και την αγωνία. Και αυτό γιατί αρνείται την παρουσία του Κυρίου στη ζωή του, ο Οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μάς προσφέρει θεραπεία σε κάθε μας ασθένεια και να μας παράσχει πραγματική βοήθεια σε κάθε μας περίσταση.
Ο εκατόνταρχος
Όταν ο Χριστός μπήκε στην Καπερναούμ, ο εκατόνταρχος τον πλησίασε και τον παρακάλεσε για ένα δούλο του. Τον ικέτευσε συγκεκριμένα να θεραπεύσει τον παράλυτο δούλο του. Η καρδιά του ρωμαίου στρατιωτικού δεν αντέχει να τον βλέπει να υποφέρει στο κρεβάτι του πόνου.
Σε μια εποχή που οι Ρωμαίοι, θεωρούσαν τους δούλους περίπου σαν αντικείμενα, ο εκατόνταρχος παρά τη θέση και το αξίωμα του, θεωρεί το δούλο του σπιτιού του σαν δικό του παιδί. Ταπεινώνεται μπροστά στον Χριστό και ζητά το έλεος του. Παρακαλεί να τον θεραπεύσει και ο Κύριος ανταποκρίνεται αμέσως.
Ο εκατόνταρχος, μπροστά στην προθυμία του Χριστού να έλθει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του, αισθάνεται τη δική του αναξιότητα και ομολογεί: «Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης». Συνεχίζοντας, εκφράζει δημόσια την πίστη του στην Θεότητα του Χριστού, λέγοντας: «Μόνον ειπέ λόγον και ιαθήσεται ο παις μου». Σαν Θεός που είσαι πες ένα λόγο. Αυτός και μόνον αρκεί για να θεραπευθεί ο δούλος μου.
Είναι πράγματι αξιοθαύμαστη και η ταπείνωση του εκατόνταρχου, αλλά και η μεγάλη πίστη που επέδειξε. Πρόκειται για ένα πολύ αρμονικό συνδυασμό αρετών που ανεβάζει τον άνθρωπο πολύ ψηλά και τον καταξιώνει σαν εικόνα του Θεού στην πιο αυθεντική της μορφή.
Αγαπητοί αδελφοί, ιδιαίτερα στην εποχή μας που μαστίζεται από τόσα πάθη και ο εγωϊσμός, η υπερηφάνεια, αλλά πολλές φορές και η απιστία εμφωλεύουν στις καρδιές των ανθρώπων, ο εκατόνταρχος της διήγησής μας έρχεται να φωτίσει ένα άλλο δρόμο ζωής. Εκείνο που περνά μέσα από τη συναίσθηση της αναξιότητάς μας και οδηγεί στην ταπείνωση για να επιζητούμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού. Είναι ένας δρόμος, μέσα από τον οποίο προβάλλεται η πίστη, η οποία εκφράζεται ως απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, ο οποίος είναι η μόνη ελπίδα και σωτηρία μας. Οι πρεσβείες των αγίων μορφών που κοσμούν το οικοδόμημα της Εκκλησίας μα προπάντων της Υπεραγίας Δεσποίνης Θεοτόκου, θυμούμενοι σήμερα την εν Βλαχέρναις κατάθεση της τιμίας εσθήτος της, ας μας ενισχύουν στην ευγενή αυτή πορεία μας. Γένοιτο.
Χριστάκης Ευσταθίου,
Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου