Ἡ θεραπεία τοῦ δούλου τοῦ ἑκατόνταρχου

 Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς ἀναφέρει σήμερα στήν εὐαγγελική περικοπή τήν θεραπεία τοῦ δούλου τοῦ ἑκατόνταρχου.

«Ἐκεῖνο τόν καιρό μόλις εἰσῆλθε ὁ Ἰησοῦς στήν πόλη τῆς Καπερναούμ, τόν πλησίασε ἕνας Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος καί τόν παρακαλοῦσε λέγοντάς του: “Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος στό σπίτι, παράλυτος, καί ὑποφέρει φοβερά”. Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἁπαντά: “Ἐγώ θά ἔρθω καί θά τόν θεραπεύσω”. Ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ ἁπαντά: “Κύριε, δέν εἶμαι ἄξιος νά σέ δεχτῶ στό σπίτι μου· πές ὅμως ἕνα λόγο, καί θά γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου. Εἶμαι κι ἐγώ ἄνθρωπος κάτω ἀπό ἐξουσία, καί ἔχω στρατιῶτες στή διοίκησή μου· λέω στόν ἕνα “Πήγαινε” καί πηγαίνει, καί στόν ἄλλο “ἔλα” καί ἔρχεται, καί στό δοῦλο μου “κᾶνε αὐτό” καί τό κάνει”.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἄκουσε τά λόγια τοῦ τόν θαύμασε καί εἶπε στό πλῆθος πού τόν ἀκολουθοῦσε: “Σᾶς βεβαιώνω πῶς τόση πίστη οὔτε ἀνάμεσα στούς Ἰσραηλίτες δέ βρῆκα. Καί σᾶς λέω, πῶς θά ΄ρθοῦν πολλοί ἀπό ἀνατολή καί δύση καί θά καθίσουν μαζί μέ τόν Ἀβραάμ, τό Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ στό τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θά πεταχτοῦν ἔξω στό σκοτάδι· ἐκεῖ θά κλαῖνε, καί θά τρίζουν τά δόντια τους”. Ὕστερα εἶπε στόν ἑκατόνταρχο ὁ Ἰησοῦς:

“Πήγαινε, κι ἅς γίνει αὐτό ποῦ πίστεψες”. Καί ὁ δοῦλος γιατρεύτηκε ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα».

Ὁ ἑκατόνταρχος ἐνῶ εἶναι Ρωμαῖος καί εἰδωλολάτρης, δείχνει μπροστά στόν Ἰησοῦ δύο ἀρετές πού πρέπει νά ἔχουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί. Πίστη καί ταπείνωση: «Δέν εἶμαι ἄξιος νά σέ δεχτῶ στό σπίτι μου». Ἐνῶ εἶναι ἕνας ἀνώτερος ἀξιωματικός μπροστά στόν Χριστό νιώθει ταπεινός. Πῶς ἕνας δοῦλος θά δεχθεῖ στό σπίτι τοῦ τόν ἴδιο το Βασιλέα τῶν οὐρανῶν; Ἡ δύναμη τῆς πίστης τοῦ εἶναι ἐξίσου μεγάλη: «Πές ὅμως ἕνα λόγο, καί θά γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου». Ἕνας εἰδωλολάτρης πιστεύει πώς μόνο μία λέξη νά πεῖ ὁ Ἰησοῦς καί ὁ δοῦλος του θά θεραπευτεῖ. 

Χρησιμοποιεῖ ὡς παράδειγμα ὅτι ἄν στίς ἐντολές τοῦ ἀξιωματικοῦ οἱ στρατιῶτες σπεύδουν νά ὑπακούσουν, πόσο μᾶλλον θά ὑπακούσει ἡ ἴδια ἡ φύση στό θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ της.

Δυστυχῶς σήμερα αὐτή ἡ ταπείνωση καί ἡ πίστη λείπουν ἀρκετές φορές ἀπό ἐμᾶς πού θεωροῦμε τόν ἑαυτό μᾶς χριστιανό δηλαδή κοντά στόν Θεό. Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε πεῖ ἔστω καί μία φορά, ἐπειδή ἐγώ πιστεύω στόν Θεό πρέπει νά μέ βοηθήσει. Δέν σημαίνει ὅτι ἐπειδή ἐκκλησιαζόμαστε καί πιστεύουμε ἔχουμε σωθεῖ. Ἡ πίστη εἶναι ἕνας καθημερινός ἀγώνας χωρίς διαλλειμα. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς νουθετεῖ:

«Προσέχετε, ἀγρυπνεῖτε καί προσεύχεσθε».

Ὁ Ἰησοῦς θαύμασε τήν πίστη τοῦ ἑκατόνταρχου καί προφήτευσε πώς στήν βασιλεία του θά βρεθοῦν πολλοί εἰδωλολάτρες καί θά μείνουν ἐκτός πολλοί Ἰουδαῖοι πού λάτρευαν τόν ἀληθινό Θεό. Ὁ Θεός σέ ὅλη τήν Παλαιά Διαθήκη βοηθᾶ τό ἔθνος τόν Ἰουδαίων, τούς καλεῖ συνεχῶς σέ μετάνοια, ἀλλά αὐτοί οἱ ἴδιοι τόν ὁδηγοῦν στήν Σταύρωση χάνοντας τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Πρέπει καί ἐμεῖς λοιπόν νά προσέχουμε, ὁ Κύριος μᾶς χάρισε τήν Ἐκκλησία, δηλαδή τήν μυστηριακή ζωή καί τίς ἀρετές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μετάνοια, ἡ πίστη, ἡ ταπείνωση, εἶναι μερικές ἀπό τίς ἀρετές πού πρέπει νά καλλιεργοῦμε ἀδιαλείπτως ὥστε νά εἰσέλθουμε καί ἐμεῖς στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Π. Βασίλειος Ντίνος