Κυριακή Δ΄ Ματθαίου.

 (Ματθ. 8, 5 – 13).

«...ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε» (Ματθ. 8, 10).

Στήν Καπερναούμ βλέπουμε σήμερα τόν Ἰησοῦ νά περπατάει. Στόν δρόμο Του συναντιέται μ’ ἕναν ἑκατόνταρχο, πού παρακαλεῖ τόν Ἰησοῦ νά θεραπεύσει ἕναν ὑπηρέτη του. Αὐτό τό ἦθος ἀπέσπασε τόν θαυμασμό τοῦ Ἰησοῦ!

Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος τονίζει σκόπιμα πώς «ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε». Θέλει νά μᾶς προβληματίσει.

Θέλει νά μᾶς παροτρύνει νά μιμηθοῦμε τόν πιστό καί εὐγενικό ἑκατόνταρχο. Τί θαύμασε ὁ Χριστός;

Τό λέγει ὁ Ἴδιος: «οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν εὗρον». Ἡ πίστη αὐτοῦ τοῦ ἀξιωματικοῦ εἶναι ἀξιοθαύμαστη καί μοναδική. Ἡ πίστη του ἔχει ταπείνωση καί ἀγάπη. Αὐτά τά δύο εἶναι πού ἐξασφαλίζουν τόν ἔπαινο καί τόν θαυμασμό τοῦ Χριστοῦ.

Πρῶτον, ἡ ταπείνωση τοῦ ἑκατόνταρχου ἐκδηλώνεται σέ διάφορα σημεῖα τοῦ περιστατικοῦ.

Ἡ ταπείνωση πού διαθέτει εἶναι αὐθεντική καί συνειδητή. Δέν εἶναι ταπεινόσχημος οὔτε ὑποκριτής.

Ταπεινώνεται ἐλεύθερα, ἐπειδή τό θέλει καί ἐπειδή ἐμπιστεύεται τή δύναμη καί τή θέληση τοῦ Χριστοῦ. 

Παρότι ὁ ἴδιος διατάζει τούς ἄλλους, ἔρχεται στόν Ἰησοῦ νά παρακαλέσει. Παρότι μποροῦσε νά ἐπιβάλει στόν Κύριο νά ἔλθει στό σπίτι του, θεωρεῖ ἀνάξιο τόν ἑαυτό του νά ὑποδεχτεῖ ἐκεῖ τόν Χριστό.

Παρότι ἔχει ἐπίγνωση τῆς δικῆς του δύναμης καί στρατιωτικῆς ἐξουσίας, ὑποκλίνεται μπροστά στήν ὑπερφυσική δύναμη τοῦ Κυρίου, τήν ἀποδέχεται καί τήν ἀποζητάει χωρίς κενόδοξα κίνητρα. Αὐτή ἡ προσέγγιση πρός τόν Χριστό ἀποτελεῖ ἕνα δυνατό δίδαγμα γιά ὅλους ἐμᾶς, τούς χριστιανούς. Μᾶς διδάσκει νά πλησιάζουμε τόν Κύριο μέ ἁπλότητα, ἀπέριττα, μέ εἰλικρίνεια, μέ γνήσια ταπείνωση. Μή στεκόμαστε μπροστά στόν Θεό ὡς ἀγενεῖς καί ἀπαιτητικοί ἱκέτες. Μήν ὀρθώνουμε τό νανῶδες ἀνάστημά μας μπροστά στή θεϊκή παρουσία, νομίζοντας ὅτι ἔχουμε μόνον δικαιώματα καί ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὑποχρεωμένος νά μᾶς ὑπακούσει. Ἡ εὐγένεια καί ἡ ταπείνωση τοῦ ἑκατόνταρχου διδάσκει σέ ὅλους τή μέθοδο τῆς ἀληθινῆς προσευχῆς.

Δεύτερον, ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κάτι συγκινητικό καί μεγαλειῶδες. Τό μέτρο τῆς ἀγάπης δείχνει τό μέτρο τῆς ἀρχοντιᾶς πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἑκατόνταρχος δέν ἦταν στρατιωτικός ἄρχοντας ἐπειδή εἶχε ἕναν ἀνώτατο βαθμό στήν ἱεραρχία τοῦ στρατοῦ. Αὐτό πού τόν ξεχώριζε ἦταν ἡ ἀληθινή ἀρχοντιά τῆς ψυχῆς καί τοῦ χαρακτήρα του. Αὐτά τοῦ ἔδιναν ἀξία καί ὄχι ὁ στρατιωτικός βαθμός του. Αὐτή ἡ ἐσωτερική ἀρχοντιά πήγαζε ἀπό τήν ἀγάπη, πού εἶναι τό πολυτιμότερο στολίδι μιᾶς ψυχῆς. Τά ἀληθινά παράσημα τοῦ ἑκατόνταρχου δέν ἦταν τά στρατιωτικά του κατορθώματα ἀλλά ἡ ἀγάπη του γιά τούς κατωτέρους καί ἡ τρυφερή φροντίδα πού ἔδειχνε γι’ αὐτούς. Σέ μία ἐποχή πού ἕνας δοῦλος εἶχε λιγότερη ἀξία ἀπό ἕνα ἔπιπλο τοῦ σπιτιοῦ, ὁ ἑκατόνταρχος βλέπει στό πρόσωπο τοῦ δούλου ἕναν συνάνθρωπο. Φροντίζει τό δοῦλο σάν νά εἶναι ἀδελφός. Ἀγαπάει τόσο πολύ, πού προσκαλεῖ τόν ἴδιο τό Θεό νά ἐνεργήσει γιά τό χατίρι κάποιου, πού θά μποροῦσε νά τόν ἀφήσει νά πεθάνει, χωρίς νά συγκινηθεῖ κανένας. Ἡ ἀγάπη φτάνει στήν ἀνώτερη ποιότητα, ὅταν ἀπευθύνεται σέ πρόσωπα ἀπαξιωμένα καί περιφρονημένα. Ὅταν κάποιος ἀγαπάει τόν ξένο, τόν ἀποβλητέο, τόν ἀδύναμο, τόν περιθωριοποιημένο, τόν ἀποκρουστικό, τότε ἀγαπάει ἀληθινά. Ὅταν ἡ ἀγάπη δέν πρόκειται νά λάβει ἀνταπόδοση, ὅταν δέν πρόκειται νά λάβει ἀναγνώριση, ὅταν δέν πρόκειται νά λάβει ἀνταμοιβή, τότε εἶναι ἀληθινή. Ὅταν ἡ ἀγάπη σέ ἐκθέτει, σέ ταπεινώνει, σέ κουράζει καί σέ ξοδεύει, τότε σέ κάνει ἄξιο συνομιλητή τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ποιότητα τῆς ἀγάπης ἔκανε τήν πίστη τοῦ ἑκατόνταρχου ἀκατάβλητη.

«Ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε»! Ἐάν σ’ ὅλη τή ζωή του ἕνας ἄνθρωπος καταφέρει νά προσελκύσει τόν θαυμασμό ἑνός Θεοῦ, ἔχει καταφέρει τά πάντα. Ὅλα τά ἀξιώματα, ὅλα τά κατορθώματα, ὅλες οἱ ἀναγνωρίσεις, ὅλες οἱ λαμπερές ταμπέλες, ὅλα τά πτυχία, ὅλα τά πλούτη καί οἱ γνωριμίες, ὅλα τά πολύτιμα αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι ἀπόλυτα σκουπίδια, φτηνά βρώμικα κουρελόπανα, μονάδες ὑπό τοῦ μηδενός μπροστά στόν θαυμασμό τοῦ Θεοῦ γιά ἕναν ἄνθρωπο. Μακάρι σ’ ὅλη μας τή ζωή νά καταφέρουμε γιά ἕνα ἀπειροελάχιστο κομματάκι τοῦ δευτερολέπτου νά ἐξασφαλίσουμε τόν θαυμασμό τοῦ Θεοῦ γιά τό πρόσωπό μας. Τότε θά ἔχουμε καταφέρει τά πάντα! Μέ μία πίστη γεμάτη ταπείνωση καί ἀγάπη, σάν αὐτή τοῦ σημερινοῦ ἑκατόνταρχου, μποροῦμε νά τό καταφέρουμε. Τότε ὁ θαυμασμός τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἡ ἀπόλυτη εὐτυχία καί ὁ ζωντανός Παράδεισος. Ἀμήν.