Ο Τίμιος Πρόδρομος ζητά τις πέτρες του ναού του..!

 Άκου παιδάκι μου, όταν κάτσεις σ’ αυτή την πέτρα και κάνεις προσευχή, αγιάζεται κι η πέτρα και στις εκκλησιές τις παλαιές, όπου έχει γίνει πολλή προσευχή, αγιάζονται οι τοίχοι, οι εικόνες, τα στασίδια, ακόμη και τα τσιμέντα αγιάζονται", είπε ο π. Γεράσιμος

«Πριν το 1878 επί τουρκοκρατίας τον ωραίο ναό του Τιμίου Προδρόμου στην Άσσια της επαρχίας Αμμοχώστου οι Τούρκοι τον χαλούσαν και εξανάγκαζαν τους Χριστιανούς που είχαν αμάξια να τους κουβαλούν τα μάρμαρα για να στολίζουν τα σπίτια τους. Ακόμα και τον ιερέα έβαλαν σε αυτή την αγγαρεία.

Ο Παπαμιχαήλης, όπως κουβαλούσε μιαν ωραία πέτρα σκέφτηκε να την κρατήσει για να την λαξεύσει να την κάνει γούρνα και να ποτίζει τα ζώα του. Την ξεφόρτωσε, λοιπόν, στο σπίτι του. Το βράδυ κουρασμένος από τον κάματο της ημέρας έγειρε να κοιμηθεί. Δεν πέρασε πολλή ώρα και νάσου ο Πρόδρομος, ανυπόδητος, ντυμένος στα τρίχινα ρούχα του, έρχεται και τον ξυπνά. Στέκει δίπλα στο προσκεφάλι του και κτυπώντας τον απαλά στον ώμο, του λέγει αυτά τα λόγια ακριβώς:

“Να σηκωστείς που το πρωί να ζεύξεις το ζευκάρι σου ( δηλ. Τα βόδια) και τζείνη την πέτρα πώπιασες να πάεις να την πάρεις πίσω”.

Ο ιερέας λέει τότε στον Πρόδρομο:

“ Είες ίντα λοής μας κάμνετε! Ούλην την ημέραν κουβαλούμεν τόσες αμαξιές πέτρες στους Τούρκους τζαι δεν λαλείτε τίποτε. Πως έπιασα μια πέτραν να την κάμω γούρναν για τα κτηνά μου, μαλλώνετε και θέλετε να την ιστρέψω ( επιστρέψω) πίσω”. 

Ο Άγιος Πρόδρομος δεν άφησε τον Παπά Μιχαήλη να συνεχίσει το παράπονο του. Τον διέκοψε αμέσως και του λέει:

“Μιτά σου ( μετά σου, μαζί σου) εν έχω να κάμω τίποτε, αμμά μιτά τους εν να λοαρκαστούμε”. ( Μαζί σου δεν έχω να κάνω, αλλά μαζί τους έχω ανοικτούς λογαριασμούς).

Από το βιβλίο. ''Ο πατήρ Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε''.