Έδιωξαν τη ζωή

 Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο, ότι ο Χριστός πήγε σε μία περιοχή της Παλαιστίνης που λεγόταν Γάδαρα. Εκεί τον συνάντησε ένας δαιμονισμένος, στον οποίο είχαν μπει πολλά δαιμόνια. Αυτά όταν είδαν τον Χριστό, όχι απλώς φοβήθηκαν, αλλά αισθάνθηκαν την υποχρέωση να δώσουν απολογία για την κατάσταση στην οποία είχαν φέρει τον άνθρωπο αυτόν. Όπως ακριβώς ένα στρατιωτάκι δίνει αναφορά στο στρατηγό και του λέει ότι είναι στις διαταγές του.

-Ξέρουμε ποιος είσαι, έλεγαν στο Χριστό. Είσαι ο άγιος του Ισραήλ.

Η φράση «ο άγιος του Ισραήλ» σημαίνει ο Θεός του Ισραήλ. Ο αληθινός Θεός.

-Αλλά μη μας βασανίσεις, συνέχισαν τα δαιμόνια. Έχεις δικαίωμα να μας κάνεις ό,τι θέλεις. Όμως μη διατάξεις να κατεβούμε στο πυρ της κολάσεως πριν να έρθει η ώρα μας. Διάταξε να φύγουμε και να πάμε στα γουρούνια, που βόσκουν εδώ κοντά.

Ο Χριστός, εύσπλαχνος και ελεήμων έναντι όλων ανεξαιρέτως των κτισμάτων Του, ακόμη και των χειροτέρων αμαρτωλών, δέχθηκε το αίτημά τους και τα άφησε να πάνε στα γουρούνια. Τα γουρούνια δαιμονίστηκαν, όρμησαν στη θάλασσα και πνίγηκαν.

Εκείνοι που τα έβοσκαν πήγαν στην πόλη και το είπαν. Και τότε ολόκληρη η πόλη βγήκε να δει τον Χριστό. Όμως όταν τον βρήκαν, φέρθηκαν χειρότερα από τα δαιμόνια. Γιατί; Γιατί στάθηκαν μπροστά του σαν στρατηγοί μπροστά σε στρατιώτη. Και του είπαν:

-Σε παρακαλούμε, φύγε από δω. Πήγαινε αλλού. Εμάς αρκετό κακό μας έκανες που πνίγηκαν τα γουρούνια μας. Η παρουσία σου είναι για μας κίνδυνος και απειλή.

Οι άνθρωποι αυτοί βρήκαν τον πρώην δαιμονισμένο να κάθεται στα πόδια του Χριστού «ιματισμένο και σωφρονούντα». Αλλά παρότι είδαν αυτή την τρομακτική αλλαγή, δεν άλλαξαν γνώμη και έμειναν στην απιστία. Πραγματικά, είχαν καταντήσει χειρότεροι από δαιμόνια.

Τα ιδανικά του καθαρού ανθρώπου

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αμαρτία και απομάκρυνση από το θέλημα του Θεού, ας προσθέσουμε λίγα πράγματα.

Τι έκανε ο δαιμονιζόμενος πριν θεραπευτεί από τον Χριστό; Δεν άφηνε πάνω του ρούχο. Έτρεχε στα βουνά και στα μνήματα. Ήταν φόβος και τρόμος για κάθε άνθρωπο που τον πλησίαζε. Κατοικούσε στα μνήματα αλλά είχε μέσα του ένα χειρότερο νεκροταφείο. Έλλειπε από την καρδιά του η πηγή της ζωής, ο Χριστός. Τι χειρότερο από το να λείπει από την καρδιά η ειρήνη, η αγάπη, η καλωσύνη, η χαρά της συναναστροφής με τα άλλα πλάσματα του Θεού;

Έτρεχε ολομόναχος στα έρημα βουνά, που ήταν ένα άλλου είδους νεκροταφείο. Και από κοινωνικής απόψεως, ήταν ο ίδιος «νεκροταφείο». Τον είχε καταντήσει έτσι ο διάβολος, που είχε μπει μέσα του, επειδή αυτός τον κάλεσε.

Πώς καλεί ο άνθρωπος τον διάβολο;

Όταν κάνει εκούσιες αμαρτίες, περιφρονώντας το θέλημα του Θεού. Το ξέρει πως είναι αμαρτία και την κάνει. Ε, τότε είναι σαν να λέει στον διάβολο:

-Έλα και σε θέλω.

Η πόλη των Γαδαρηνών ήταν πόλη αμαρτίας. Η αμαρτία ξεκινάει από πράξεις σωματικές, που γίνονται με σκοπό τη διασκέδαση. Φυσικά δεν είναι κακό να θέλει ο άνθρωπος να περνάει ευχάριστα. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, για να περνάει ευχάριστα. Αλλά δεν υπάρχει αληθινή χαρά σε τρόπο ζωής, που δεν συμφωνεί με το θέλημα του Θεού!

Γι’ αυτό, πρώτα απ’ όλα σκοπός της ζωής μας είναι να αποκτήσουμε τις θεϊκές αρετές: Αγάπη, πίστη, ελπίδα, καλωσύνη, αλήθεια, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια, εντιμότητα. Χαρά, που δεν στηρίζεται σε αυτές τις κατά Θεόν αρετές, είναι μια φούσκα που σκάει με το τσίμπημα μιας καρφίτσας!

Τι θα ήθελες καλύτερα για τον εαυτό σου, άνθρωπε, εσύ που είσαι ακόμη αμόλυντος από την λάσπη της αμαρτίας; Το τονίζουμε αυτό, γιατί αλλιώς σκέπτεται ο άνθρωπος που δεν έχει υποδουλωθεί σε πάθη, και εντελώς διαφορετικά ο υποδουλωμένος στην αμαρτία.

Σκέπτεται λοιπόν ο καθαρός άνθρωπος: Τι αξία έχουν όλων των ειδών οι προσωρινές διασκεδάσεις μπροστά στο να αισθάνεσαι ότι έχεις αγάπη, καλωσύνη, αλήθεια και δικαιοσύνη; Τι αξία έχει η χαρά του σώματος μπροστά στη χαρά της ψυχής; Ποια είναι μεγαλύτερη; Η χαρά του σώματος; Ή η χαρά της ψυχής; Η χαρά του σώματος είναι σταγόνα. Μία στιγμή και πέρασε. Η χαρά της ψυχής είναι παντοτινή. Και, συνήθως, για την χαρά του σώματος, εκ των υστέρων, ο άνθρωπος «σκάζει» και στενοχωρείται. Και εξ αιτίας τής αγωνίας του για διασκέδαση γίνεται πιο δυστυχισμένος.

Όταν όμως τηρεί το θέλημα του Θεού και αγωνίζεται για αγάπη, για καλωσύνη, για προσευχή, για νηστεία, μέρα με την ημέρα έρχεται η χάρη και χαρά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και πλημμυρίζει την ψυχή του.

Οι Γαδαρηνοί, ζώντας υποδουλωμένοι στα πάθη της σάρκας, με ακολασίες και πορνείες, είχαν υποδουλωθεί και στην πλεονεξία. Ήθελαν και πολλά χρήματα. Η αμαρτία είναι δαπανηρή. Ενώ η ευσέβεια είναι πολύ ολιγαρκής. Και αν μάλιστα ζει κανείς βαθειά την ευσέβεια, με νηστεία, με προσευχή, με πόθο τηρήσεως του θελήματος του Θεού, όχι μόνο είναι ολιγαρκής, αλλά έχει και τα χέρια του απλωμένα για να δίνει. Και όσο δίνει από αγάπη και ενδιαφέρον για τους άλλους, και από λαχτάρα για το θέλημα του Θεού, τόσο η καρδιά του πλημμυρίζει από χαρά, από ειρήνη, από ευτυχία.

Τον Θεό να φοβάστε, τίποτε άλλο

Είδαν λοιπόν οι Γαδαρηνοί τον νικητή του διαβόλου. Ήξεραν καλά ότι ήταν δαιμονισμένος ο συμπατριώτης τους. Όταν όμως τον είδαν ελευθερωμένο από τα δαιμόνια να κάθεται ήσυχος σαν μαθητούδι στα πόδια του Χριστού, γεμάτον ευγνωμοσύνη προς τον Χριστό, δεν επηρεάστηκαν. Δεν άλλαξαν μυαλά.

Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία τυφλώνει τον άνθρωπο. Του αφαιρεί και την στοιχειώδη κρίση. Τον δένει χειροπόδαρα για κάθε καλή απόφαση μετανοίας. Μόνο την γλώσσα του έχει λυτή, για να κρίνει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Ακόμα κι αν τον βάλλεις να σου λύσει τα προβλήματα της Εκκλησίας, θα τα λύσει όλα. Και θα βρει ποιος φταίει. Φταίει ο Αρχιεπίσκοπος, η Σύνοδος, ο τάδε παπάς. Ακόμη ξέρει να γνωματεύει, πώς έπρεπε να είναι ο παπάς. Γι’ αυτά, μιλάει σαν ρήτορας.

Αλλά η αληθινή φώτιση και εξυπνάδα είναι να βλέπεις την αλήθεια για τον εαυτό σου και για τον Θεό. Όχι για τα αμαρτήματα των άλλων. Που, όσο πιο πολύ τους κρίνεις, τόσο περισσότερο αμαρτάνεις. Γιατί η κατάκριση δεν είναι έργο αγάπης, ούτε τιμής, ούτε δικαιοσύνης.

Η τήρηση του θελήματος του Θεού είναι ο μεγαλύτερος φωτισμός. Ο άνθρωπος που έχει την απόφαση να τηρεί τις εντολές του Θεού είναι σοφός. Ο άνθρωπος που έχει την απόφαση να τηρεί τις εντολές του Θεού με θυσία, είναι ήρωας. Και ο άνθρωπος που έχει την απόφαση να νηστεύει και να εγκρατεύεται για τη Βασιλεία του Θεού, είναι κάτι παραπάνω και από σοφός και από ήρωας. Όποιος έχει αυτές τις αρετές στην ψυχή του, ας κάνει τον Σταυρό του και ας δοξολογεί τον Θεό, που του έδωσε τέτοια ευλογία και τέτοιον φωτισμό.

Ο άγιος Κινδέος, ήταν παπάς. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο μαρτύριο. Τον ρώτησαν:

-Αρνείσαι τον Χριστό;

-Τι είναι αυτά που λέτε; Εγώ να αρνηθώ τον Χριστό;

Και άρχισαν τα μαρτύρια. Του φόρεσαν παπούτσια με καρφιά. Τα καρφιά μπήκαν στα πόδια του. Του είπαν:

-Περπάτα.

Και ο παπάς περπατούσε. Πονούσε πολύ. Αλλά περπατούσε χωρίς να φωνάζει, γιατί είχε στην καρδιά του την χαρά της υπακοής στο νόμο του Θεού, που είναι ανώτερη από τον πόνο τον σωματικό.

Τελικά τον πήγαν να τον κάψουν. Στο δρόμο κατάσχεσαν από κάποιον ένα φόρτωμα ξύλα για τη φωτιά.

-Μια στιγμή, λέει ο άγιος Κινδέος. Για μένα είναι τα ξύλα. Μην τα κλέβετε από τον φτωχό άνθρωπο. Εγώ θα τα πληρώσω.

Βγάζει από την τσέπη το αντίτιμο και πληρώνει τα ξύλα.

Αυτοί τα φόρτωσαν σε κάποιον περαστικό για να τα κουβαλήσει στον τόπο της καταδίκης.

-Στοπ, τους λέει ο άγιος. Εγώ θα τα κουβαλήσω. Μην κουράζετε ξένον άνθρωπο. Δεν φταίει αυτός σε τίποτα!

Όταν άναψαν τη φωτιά, πήδηξε μόνος του μέσα. Σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και άρχισε να κάνει προσευχή όχι μόνο για όλους όσους είχε πνευματικά τέκνα αλλά και για τους εκτελεστές του. Όμως η φωτιά δεν τον έκαιγε. Σε λίγο φάνηκαν σύννεφα έτοιμα για βροχή. Ο άγιος παρακάλεσε τον Θεό να μη βρέξει, για να ολοκληρωθεί το μαρτύριό του. Τελικά ένας στρατιώτης τον σκότωσε ενώ ήταν μέσα στη φωτιά, γιατί έβλεπε πως έμενε εκεί χωρίς να καίγεται.

Ερώτημα: Βρίσκουμε καμιά ανθρώπινη λογική στις ενέργειες του αγίου ιερομάρτυρος Κινδέου; Να πληρώσει τα ξύλα, να τα φορτωθεί, να πηδήξει στη φωτιά, να παρακαλέσει τον Θεό να φύγει το σύννεφο; Τι μαρτυρούν αυτά; Μαρτυρούν ότι η καρδιά του ήταν πλημμυρισμένη από την χάρη του Χριστού και από την χαρά της τηρήσεως του θελήματός Του. Γι’ αυτό όλα αυτά τα θεωρούσε οφέλη και κέρδος. Τίποτε από εκείνα που ξεσήκωσε εναντίον του ο διάβολος δεν στάθηκε ικανό να τον φοβίσει.

Αδελφοί. Μη φοβάστε τον διάβολο ούτε τις παγίδες του. Τον Θεό μόνο να φοβάστε γιατί «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Και ο μοναδικός υγιής φόβος του Θεού, είναι ο φόβος να μην Τον λυπήσουμε με τις αμαρτίες μας! Ο φόβος να μη χωριστούμε από την αγάπη Του! Ο φόβος να μη φύγουμε από την αγκαλιά Του, που είναι η μοναδική αληθινή πηγή μόνιμης χαράς και ευτυχίας!

Να μας αξιώσει ο Θεός με την χάρη και τον φωτισμό Του και με τον πλούτο των δωρεών Του, που παίρνουμε όλοι οι αληθινοί λατρευτές τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μέσα στην αγία μας Εκκλησία, να μένει το φρόνημά μας παντοτινά δυνατό και σταθερό στην τήρηση του αγίου θελήματός Του. Αμήν.