«ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί»

 Ένας από τους ενδοξότερους αποστόλους όπως γνωρίζουμε αδελφοί μου είναι ο Απ. Παύλος. Οι αγώνες και τα παθήματα του είναι τόσα πολλά που δεν είναι εύκολο να τα περιγράψει κανείς.

Οι συκοφαντίες και οι διωγμοί και οι ταλαιπωρίες από εχθρούς αλλά και από ψευδαδέλφους που προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν το αποστολικό του έργο και να το υποσκάψουν, είναι πολλές. Άνθρωποι καιροσκόποι και ύπουλοι που αποσκοπούσαν στο δικό τους συμφέρον.

Όλα αυτά αναγκάζουν τον μεγάλο αυτόν της Εκκλησίας Απόστολο να απολογηθεί και να ανατρέψει τις συκοφαντίες αλλά και απαριθμήσει τους αγώνες του για την διάδοση του Ευαγγελίου, απαριθμώντας παράλληλα τα παθήματα αλλά και τις χάρες του Θεού προς αυτόν.

Αυτό δεν το κάνει από έπαρση και εγωισμό αλλά για να δείξει την παρουσία του Θεού στην ζωή του. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι αν προσέξουμε τους κινδύνους, τις ταλαιπωρίες και τις ασθένειες που τον συνοδεύουν στην ζωή του, αυτό που τον ενδυναμώνει πάντοτε ήταν η χάρη και η προστασία του Θεού.

Ο Απ. Παύλος δεν γνώρισε τον Χριστό μας εν ζωή στην γη. Τον γνώρισε όταν πλέον είχε αναστηθεί πηγαίνοντας ο Παύλος στην Δαμασκό προς διωγμό των χριστιανών. Έπρεπε λοιπόν ως σκεύος εκλογής να γνωρίσει τον Χριστό, να βεβαιωθεί για την θεϊκή του παρουσία και υπόσταση. Γι’ αυτό και στο πρόσωπό του έχουμε πολλά γεγονότα της θείας παρουσίας. Γνώρισε καταστάσεις μοναδικές όπως η μεταφορά του στον Παράδεισο και όπως γεμάτος ταπεινοφροσύνη διηγείται, «οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ… ὅτι ἠρπάγη εἰς τὸν Παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα ἅ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλήσαι». Και ενώ μιλά για τον εαυτό του, αποφεύγει να τον κατονομάσει από ταπεινοφροσύνη.

Μιλά όμως για τον εαυτό του απαξιωτικά λέγοντας ότι: «ὑπὲρ ἐμοῦ οὐ καυχήσομαι εἰμὴ ἐν ταῖς ἀσθενίαις μου»· για τον εαυτό μου δεν θα καυχηθώ παρά μόνο για τις πολλές μου ασθένειες. Γνωρίζω λοιπόν ότι ο Θεός μου έδωσε ένα σαράκι, ένα υπηρέτη του διαβόλου, ένα συνεχή πόνο στο σώμα μου για να μου θυμίζει ότι η χάρις του Θεού και όλες αυτές οι θεϊκές αποκαλύψεις σε μένα έγιναν για να καταλάβω ότι δεν είναι οι αποστολικές μου προσπάθειες και τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών δικό μου έργο: «καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων, ἵνα μὴ ὑπερέρομαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατάν, ἵνα με κολαφίζει ἵνα μὴ ὑπερέρομαι».

Έπρεπε να καταλάβω ότι το έργο μου καμία επιτυχία δεν  θα είχε αν η χάρις του Θεού δεν το ευλογούσε λέει. Κατάλαβε λοιπόν αυτός, ο των Αποστόλων Μέγας, πόσο ευεργετική γι’ αυτόν ήταν η παρουσία του πόνου στην ζωή του. Το γεγονός αυτής της ασθένειας με συνδυασμό τον πόνο, δεν του έδιναν περιθώρια επάρσεως και εγωισμού. Κατάλαβε πόσο αδύναμος ήταν· χωρίς την χάριν του Θεού δεν θα μπορούσε να επιτελέσει ένα τέτοιο αξιοθαύμαστο ιεραποστολικό έργο.

Μεγάλη διδαχή αδελφοί μου από την στάση ζωής του Απ. Παύλου. Το κακό στην ζωή των ανθρώπων ενυπάρχει ως μια πραγματικότητα από την στιγμή που άνθρωπος γνώρισε την πτώση. Κυριαρχεί στον κόσμο εξ αιτίας του κόσμου. Το θέμα είναι τι στάση ζωής θα κρατήσουμε. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων, που ο πόνος, η αντιξοότητα, ακόμα και ο θάνατος έγιναν αιτία σωτηρίας.

Δεν μπορούμε να σταματήσουμε το κακό όποιο και αν είναι. Μπορούμε όμως να το αντιμετωπίσουμε ως επίσκεψη Θεού για την σωτηρία μας, αν καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν φέρνει το κακό, αλλά το επιτρέπει, ποιος ξέρει γιατί; Εκείνος  γνωρίζει. Πάντοτε όμως για την ωφελεία μας. Αμήν!