Ακτινοβόλος εμπειρία

 «Εγώ ειμί το φως του κόσμου»

 Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα, τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ. στην Χαλκηδόνα. Στη Σύνοδο αυτή έγινε κατορθωτή η διατύπωση του Χριστολογικού Δόγματος, κατά τρόπο που διασφαλιζόταν ο σωτηριολογικός χαρακτήρας της Εκκλησίας και αναδεικνυόταν η αιώνια αλήθεια της.  Συγκεκριμένα, με αφορμή τις διάφορες αιρέσεις που διαστρέβλωναν την αλήθεια της Εκκλησίας γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου, η Σύνοδος της Χαλκηδόνας διατράνωσε την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Η ένωση των δύο φύσεων στο Πρόσωπό του είναι πραγματική. Έτσι το ανθρώπινο προσλαμβάνεται πραγματικά από το θείο και ανυψώνεται στην προοπτική της αιωνιότητας σε μια οντολογική και σωτηριολογική θεώρηση των πραγμάτων.  Με αυτή την ομολογία πίστεως, ο Χριστός είναι ο πραγματικός Σωτήρας και Θεός μας και επομένως καθοδηγητής των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την «Επί του όρους ομιλία» του Κυρίου και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού. Ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Το φως της ζωής

Μπορούμε να επιμείνουμε λίγο στον παραβολικό λόγο του Χριστού, με τον οποίο οι μαθητές παρουσιάζονται να είναι το «φως του κόσμου».  Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός.  Στο Θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού, οι άνθρωποι είδαμε το απρόσιτο φως της Θεότητας («εγώ ειμί το φως του κόσμου») και μας καταυγάζει «το φως της ζωής».

Εκείνος, λοιπόν, είναι «το φως των ανθρώπων»,  «το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να καταστούν και οι ίδιοι φως.  Ο Χριστός είναι ο ίδιος το φως και πηγή του φωτός. Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου.  Παίρνουν το θείο φωτισμό «εκ του πληρώματος αυτού» και έτσι γίνονται «τέκνα» και «υιοί φωτός». Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.

Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου του, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.  Αποτελούμε επίσης την «πόλιν», η οποία «επάνω όρους κειμένη ου δύναται κρυβήναι», κατά το λόγο του Κυρίου.

Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους πάνω μας.  Οι χριστιανοί ως άλλα λυχνάρια, αναμμένα από το φως του Χριστού, καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα, αλλά και εν γένει με την όλη ζωή μας.

Η λάμψη της αγίας Μαρίνας

Σε αυτή ακριβώς την προοπτική του φωτός έλαμψε και η προσωπικότητα της αγίας Μαρίνας της μεγαλομάρτυρος, της οποίας όχι μόνο το τέλος αλλά και η όλη βιωτή της αποκαλύπτεται ως μια αυθεντική μαρτυρία Χριστού. Η Αγία Μαρίνα καταγόταν από την Πισιδία και ήταν κόρη του Αιδεσίου, ο οποίος ήταν ιερέας των ειδώλων. Η Μαρίνα όταν ήταν δώδεκα ετών έχασε την μητέρα της και την μεγάλωσε μια άλλη γυναίκα. Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από χριστιανούς συμπολίτες της. Έτσι όταν έγινε δεκαπέντε ετών ήταν πλέον έτοιμη να εγκολπωθεί τον αγώνα του μαρτυρίου. Το γεγονός αυτό, μαθεύτηκε αμέσως και έτσι ο ηγεμόνας της περιοχής διέταξε να την συλλάβουν και να την φέρουν μπροστά του. Αμέσως θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Την ρώτησε ποια είναι και ποια είναι η πίστη της και αυτή του απάντησε ότι ονομάζεται Μαρίνα και είναι χριστιανή και ότι είναι γέννημα θρέμμα της Πισιδίας. Τότε ο ηγεμόνας προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Η αγία όμως δεν δέχτηκε. Για το λόγο αυτό ο τύραννος πρόσταξε και την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια και αφού τις κατέσχισαν τις σάρκες, την έριξαν στην φυλακή. Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε. Στη συνέχεια ο ηγεμόνας διέταξε και την έφεραν πάλι μπροστά του. Παρά τις πιέσεις του, η αγία παρέμεινε ακλόνητη. Έτσι υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια μέχρι που αποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου.

Αγαπητοί αδελφοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην αγάπη του Κυρίου και Θεού μας, θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μας, κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και της Μαρίνας της μεγαλομάρτυρος και των Σπεράτου και Βερονίκης, των οποίων επίσης τη μνήμη τιμούμε. Τα πρόσωπα τους έλαμψαν ως φως του κόσμου, που φωτίζει το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού γι’ αυτό και κατέστησαν ως οι πιο αυθεντικοί οδοδείκτες στη ζωή μας.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος