Κυριακή σήμερα, ἕβδομη στή σειρά τῶν περικοπῶν τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου. Ἡ θεόπνευστη γραφίδα του μᾶς πλημμυρίζει σήμερα μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μᾶς δηλώνει πολύ συνοπτικά καί συνάμα πολύ περιεκτικά ὅτι ὁ Θεός εἶναι παρών στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, καθώς μᾶς πληροφορεῖ γιά μιά τριπλή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Ἰησοῦ μέ τήν ἀποκατάσταση τῆς ὅρασης σέ δύο τυφλούς καί τῆς ψυχικῆς, σωματικῆς καί πνευματικῆς ὑγείας σέ ἕναν κωφό καί δαιμονιζόμενο. Ἀξίζει νά σταθοῦμε λίγο καί νά ὠφεληθοῦμε πολύ ἀπό τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ διδάσκαλος Χριστός στίς συγκινητικές παρακλήσεις τῶν δύο πρώτων νά στρέψει σέ αὐτούς τό βλέμμα του καί νά τούς ἐλεήσει.
Μιά ἀπάντηση πού εἶναι συγχρόνως προαγγελία τῆς πολλῆς του ἀγάπης πού ἐκφράζεται μέ τή θεραπεία τους. «Κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»· σύμφωνα μέ τήν πίστη σας ἄς γίνει αὐτό πού μοῦ ζητᾶτε. Λόγια θεϊκά, ἁπλά, γεμάτα ἀγάπη καί φιλανθρωπία, πού σέ συνδυασμό μέ τό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ ἤδη ἀρχίζουν τή διαδικασία τῆς ἀποθεραπείας. Ἡ πίστη, ἡ διάλεκτος θά λέγαμε τῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν ἀληθινό Θεό, ἡ γέφυρα πού ἑνώνει τόν οὐρανό μέ τή γῆ, τόν Πλάστη μέ τό πλάσμα του, τόν πατέρα μέ τό παιδί του, εἶναι ἀναμφισβήτητα ἡ δυνατότητα νά μιλήσει ὁ ἄνθρωπος τή γλώσσα τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσει χαριστικά τή ζωή πού ἐκεῖνος χορηγεῖ.
Πίστη, ἡ γλώσσα τῶν Ἁγίων
Ἡ μαθητεία στήν ἱερή παράδοση τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀπάντηση στό πῶς ὁ πιστός ἄνθρωπος μπορεῖ νά νικᾶ τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του, νά ξεπερνᾶ τίς μηχανορραφίες τοῦ διαβόλου, νά ἀτενίζει τόν ἴδιο τόν Θεό στήν εἰκόνα του μέσα στόν κόσμο, πού εἶναι ὁ συνάνθρωπος. Κυριώτατα ὁ πιστός ἄνθρωπος μέ τή δύναμη τῆς πίστης του γνωρίζει ὅταν πέφτει νά μήν ἀπογοητεύεται, νά μήν χάνει τήν ἐλπίδα του, ἀκόμη καί ἄν πονᾶ καί ἄν αἱμορραγεῖ, ἀλλά νά ἀναθαρρεῖ βέβαιος στή χάρη τοῦ Ἁγίου Ἰσχυροῦ, νά ἀνίσταται καί νά συνεχίζει.
Ἡ πίστη κάνει τόν ἄνθρωπο νά ὑπερέχει, ὄχι ἐπαιρόμενος, ἀλλά ταπεινούμενος, ξεφεύγοντας ἀπό τή φυλακή στήν ὁποία ἡ δῆθεν ἐλευθερία τόν ἐγκλείει. Τό κοσμικό κριτήριο, ὅταν ὁ διάβολος τόν κυβερνᾶ, ἀνέκαθεν ἐπιθυμοῦσε καί ἐπιθυμεῖ μέ διάφορα προσχήματα νά καταπνίξει τήν ἐλπίδα πού ἡ πίστη γεννᾶ. Ἐκείνη ὅμως μοιάζει μέ τό προζύμι πού εἶναι μικρό, εἶναι ἐλάχιστο, ὅμως ὅταν ζυμωθεῖ μέ τέχνη, μέ ἀλεύρι καί νερό, ὑπεραυξάνεται καί δίνει πολλά ψωμιά, ἱκανά νά θρέψουν καί νά στηρίξουν τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι ἀκριβῶς οἱ πιστοί φαντάζουν μικροί καί παρακατιανοί πολλές φορές γιά τοῦ κόσμου τή ρηχή κρίση, ἡ πίστη ὅμως εἶναι τό δῶρο τοῦ ἀθάνατου Θεοῦ πού ἀθανατίζει, αἰωνιοποιεῖ τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει καί τόν ἀξιώνει καί τά παρόντα νά ξεπερνᾶ ἀλώβητος, ἀλλά καί στή χαρά τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ νά συμμετέχει. Εἶναι ὁ δρόμος ἐκεῖνος πού γεμίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐμπειρία ὅλων ὅσοι ἐπέλεξαν τήν ἴδια ὁδό. Ἡ λογική αὐτῶν πού δέν μετέχουν σέ αὐτή τή χαρά θεωρεῖ παραλογισμό αὐτή τήν ἐπιλογή ἀπαξιώνοντας, χλευάζοντας καί δυναμιτίζοντάς τη πολλές φορές.
Μιά οὐράνια συντροφιά
Ἐμψυχωτές τοῦ ἀγωνιστῆ στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ χοροί τῶν Ἀσκητῶν, τῶν Πατέρων, τῶν Μαρτύρων καί Νεομαρτύρων καί ὅλων τῶν Ἁγίων καί δικαίων τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Διαβάτες αὐτοῦ τοῦ δρόμου μποροῦμε ὅλοι νά εἴμαστε, παρά τήν ἁμαρτωλότητά μας εὐεργετημένοι ἀπό τό ἅγιο βάπτισμά μας καί τή συμμετοχή μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς συνοδεύει ἡ μεσιτευτική παρουσία καί δύναμη τόσων ἁγίων ἀνθρώπων πού παραστέκουν προσευχητικά στόν θρόνο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι τό θησαυροφυλάκιο αὐτῆς τῆς δωρεᾶς.
Ἐκεῖ ἄς προστρέξουμε στήν εὐεργεσία τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί ἄν νομίζουμε ὅτι χάσαμε ἐξ ὁλοκλήρου τόν ἀτίμητο θησαυρό μας. Ὁ Χριστός μᾶς ἀναμένει γιά νά μᾶς πλουτίσει καί πάλι. Γένοιτο!
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου