Ὅλοι, μία ψυχή!

 Σ­ὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ χαρακτηρίζεται ἔντονα ἀπὸ τὴ φιλαυτία, τὸν ἀτομισμὸ καὶ τὸν δικαιωματισμό, εἶναι πολὺ ἐπίκαιρη ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἡ ὁποία ἔκανε λόγο γιὰ ἀνοχή, γιὰ ὑπομονὴ καὶ ὁμοψυχία, καὶ μᾶς ἔδωσε πρακτικὲς συμβουλές, ὥστε νὰ εἶναι πάντοτε ὁμαλὲς οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους.

1. Τὰ βάρη τῶν ἀδυνάτων

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν», τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολή του. Ἐμεῖς, ­δηλαδή, ποὺ εἴμαστε δυνατοὶ στὴν πίστη καὶ στὴν ἀρετή, ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε πάντοτε ἀνοχὴ καὶ συμπάθεια στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων, καὶ νὰ μὴν κάνουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀρέσει. Ἀντίθετα, ὁ καθένας μας ἂς κάνει αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸν διπλανό του, ὥστε νὰ τὸν οἰκοδομεῖ στὴν ἀρετή.

Ἄλλωστε καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν προτίμησε γιὰ τὸν Ἑαυτό του αὐτὰ ποὺ ἦταν εὐχάριστα καὶ τιμητικά, ἀλλὰ τὰ κοπιαστικὰ καὶ δυσάρεστα, ὅπως εἶχε προφητευθεῖ στὴν Ἁγία Γραφή: «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». Δέχθηκε, δηλαδή, ἐπάνω Του ὅλες τὶς ὕβρεις καὶ τὶς βλασφημίες τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων ποὺ βλασφημοῦσαν τὸν Θεό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολὺ συχνὰ στὶς ἡμέρες μας οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων διασαλεύονται ἀπὸ ἐντάσεις, διαπληκτισμοὺς καὶ συγκρούσεις. Ἀκόμη καὶ σὲ μικρὰ κοινωνικὰ σύνολα, ὅπως εἶναι ἡ οἰκογένεια, ὅλο καὶ πληθαίνουν οἱ περιπτώσεις, ποὺ οἱ σύζυγοι ἐγκαταλείπουν τὸν κοινὸ ζυγὸ τοῦ γάμου καὶ ἐπιλέγουν τὴν ὀλέθρια διάλυση. Ἄλλοτε συγκρούονται μεταξύ τους ἀδέλφια ἐξαιτίας τῶν κληρονομικῶν δικαιωμάτων. Ἄλλοτε δὲ διασπῶνται πολυετεῖς φιλίες γιὰ ἀσήμαντους λόγους. Ἀπομακρύνονται ἔτσι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους, μένοντας ἐγκλωβισμένοι στὰ δικαιώματά τους. Ψυχραίνονται οἱ καρδιές.

Ὁ θεῖος Ἀπόστολος, λοιπόν, μᾶς ὑπογραμμίζει σήμερα ὅτι γιὰ νὰ ζοῦμε ἁρμονικὰ μὲ τοὺς συνανθρώπους μας εἶναι ἀπαραίτητο νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τους. Ποιά εἶναι τὰ βάρη αὐτά; Εἶναι οἱ ἀδυνα­μίες τους, τὰ ἐλαττώματα, οἱ γκρίνιες, τὰ ξεσπάσματα θυμοῦ, οἱ ἰδιορρυθμίες, οἱ παράλογες συνήθειές τους. Μᾶς συμβου­λεύει ἀκόμη νὰ ἀνεχόμαστε τοὺς ἄλλους μὲ πραότητα, κάτι ποὺ σημαίνει νὰ θυσι­άζουμε τὰ δικαιώματά μας, τὸ δίκιο μας, νὰ μακροθυμοῦμε στὶς ἀδυναμίες τῶν οἰ­­­κεί­ων μας, νὰ σιωποῦμε, κάποτε καὶ νὰ συγκαταβαίνουμε στὶς ἰδιορρυθμίες τῶν ἄλλων, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ­Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ πρῶτος Ἐκεῖ­νος ἀνέχθηκε τὶς ἀδυναμίες μας καὶ συν­εχίζει νὰ ἀνέχεται τὶς μικρότητές μας μὲ μακροθυμία. Τότε θὰ εἶναι ὁμαλὲς οἱ σχέ­σεις μας μὲ τοὺς οἰκείους μας καὶ ἑνωμένες οἱ καρδιές μας.

2. Μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα

Ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι εὔκολο ἔργο αὐτό. Χρειάζεται νὰ ἔχουμε πολλὴ ὑπομονὴ κι ἐλπίδα, γιὰ νὰ σηκώνουμε τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων. Ἡ πηγή, ἀπὸ ὅπου θὰ ἀντλοῦμε δύναμη, ἐλπίδα καὶ ὑπομονή, εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή. Διότι ὅσα ἔχουν γραφεῖ ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους συγγραφεῖς, καταγράφηκαν γιὰ τὴ δική μας διδασκαλία, «ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν». Γιὰ νὰ κρατοῦμε, δηλαδή, σταθερὰ τὴν ἐλπίδα μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρηγοριά, ποὺ δίνει ἡ μελέτη τῶν Γραφῶν.

«Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλ­λήλοις». Ὁ Θεός, δηλαδή, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ χορηγὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρηγοριᾶς, εἴθε νὰ δώσει σὲ ὅλους σας νὰ ἔχετε τὶς ἴδιες σκέψεις, τὰ ἴδια φρονήματα μεταξύ σας καὶ νὰ ζεῖτε μὲ ὁμοψυχία, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ δοξάζετε μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ μ᾿ ἕνα στόμα τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιὰ νὰ τὸ κατορθώσετε ὅμως αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ἀνέχεσθε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅπως καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς δέχθηκε ὅλους μὲ ἀγάπη καὶ μᾶς πῆρε μὲ στοργὴ κοντά Του, γιὰ νὰ δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός.

Πῶς ὅμως θὰ κατορθώσουμε νὰ ἀνεχόμαστε τὶς ἀδυναμίες τῶν συνανθρώπων μας; Πολὺ σημαντικὰ σ᾿ αὐτὸ συμβάλλει ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου. «Διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γρα­φῶν», συνιστᾶ ὁ Ἀπόστολος. Ἐκεῖ προβάλλεται τὸ τέλειο παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ μακροθυμία του· ἡ ἄπειρη συγκατάβασή του καὶ ἡ ἀτίμητη θυσία του γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἐκεῖ θησαυρίζεται καὶ ἡ θεία διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας· οἱ αἰώνιοι λόγοι του, μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς διδάσκει τὴν ὑπομονή. Μέσα στὶς σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ὁ­ποῖος εἶναι «Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως».

Συνεπῶς μὲ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου δὲν ἀποκομίζουμε ἁπλῶς ἱστορικὲς πληροφορίες σχετικὲς μὲ τὴ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ λαμβάνουμε θεία Χάρι, θεία δύναμη. Ἐγγίζουμε τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, τὸν πανάγαθο Θεό, τὸν Θεὸ «τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως», ὁ Ὁποῖος μὲ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου του χορηγεῖ καὶ σὲ μᾶς τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρηγοριὰ στὴ συνύπαρξη μὲ τοὺς ἀδελφούς μας.