Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ: Ὁ μοναδικὸς βασιλιὰς τῆς καρδιᾶς μας

«Σὲ κανέναν μὴν παραδώσετε τὸν Χριστό! Ἃς εἶναι ὁ μοναδικὸς βασιλιὰς τῆς καρδιᾶς σας! Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι πραγματικὴ ζωή, ἡ ζωὴ τοῦ Ἴδιου του Χριστοῦ. Μὲ τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστό, θὰ παραμείνουμε ἀσάλευτοι. Κάθε παρεξήγηση, κάθε θλίψη μας, νὰ τὴν ὑπομένετε ὡς ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν πολλὲς ὁδοὶ πρὸς τὸ “ἀπολυτο” τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καμμία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν ὁδὸ τοῦ Χριστοῦ, παρὰ τὶς ὁποιεσδήποτε δυσκολίες. Ἂν ὁ Κύριος ὅρισε νὰ πεθάνουμε, θὰ πεθάνουμε μὲ τὴν συνείδηση τῆς ἀγάπης Του, ἡ ὁποία Τὸν ὁδήγησε στὸν Σταυρό. Ἐλπίζω ὅτι ἐνεργοῦν ἀληθινὰ μέσα μας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: “Ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε” (Ἰωάν. ἲδ΄ 19). Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἴδια ἡ Θεία αἰωνιότητα. Ὅπως Ἐκεῖνος ἔπασχε γιὰ ὅλη τὴν κτίση καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ προσευχόμαστε στὸν Θεό. Καὶ στὶς δύσκολες στιγμές, ἃς μᾶς κυριεύει ὁ θρῆνος τῆς Γεθσημανῆ. Γιατί καὶ σ’ ἐμᾶς συμβαίνει, ὅταν ἡ προσευχὴ μᾶς ὁμοιάσει κάπως μὲ ἐκεῖνον τὸν θρῆνο, ὅταν μᾶς ἐγγίζει τὸ Αἰώνιο Πνεῦμα, νὰ ζοῦμε ἀληθινά. Τότε ἀρχίζει ἡ ἀθάνατη ζωή μας. Καὶ τότε παρουσιάζεται μπροστὰ μας ὁ Ἀπόλυτος Θεός, μὲ ἐντελῶς ἄλλη μορφή. Ἡ χριστιανική μας πίστη εἶναι ἡ ἔσχατη τελειότητα, καὶ κανένας ἃς μὴ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! –Ὅπως ἔλεγε ὁ μέγας Παῦλος (Ρωμ. ἡ΄ 35). Αὐτὰ εἶναι δικά μου λόγια, ἀλλὰ βλέπετε μιλοῦμε μὲ τὴν ἴδια γλώσσα γιὰ τὴν ἴδια ζωή, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι μαρτυροῦσαν γιὰ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Παρακαλῶ, ὅπως πάντα, τὸν Θεὸ νὰ μοῦ δώσει λόγο. Τότε τὰ λόγια συνωθοῦνται ὅλα μαζὶ καὶ θὰ ἤθελα νὰ ἐπιλέξω ἐκεῖνα ποὺ ἀπὸ τὴν φύση τοὺς εἶναι φορεῖς αἰώνιας ζωῆς. Ὅταν ἀρχίζουμε νὰ πάσχουμε ὅπως ὁ Χριστὸς γιὰ ὅλη τὴν κτίση, τότε, “ἐν Χριστὼ” καὶ μὲ τὸν Χριστό, ζοῦμε τὴν αἰώνια ζωή. Δὲν εἶναι εὔκολη ἡ ζωή μας. Ὅποιος δὲν τὴν γνωρίζει, ἐκεῖνος δὲν γνωρίζει τὸν πόνο τοῦ Χριστοῦ. Τελειώνω λοιπὸν τὸν λόγο μου μαζί σας, μὲ τὰ λόγια: Νὰ παραδώσουμε τὴν ζωή μας, γιὰ νὰ ζήσουν οἱ ἄλλοι· νὰ παρηγοροῦμε ὅλους ὅσοι ἔρχονται· τοὺς φτωχοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ἄλλον παρηγορητὴ στὸν κόσμο αὐτόν. Καὶ ἔτσι, ὑπηρετώντας τὸν Θεὸ στὰ πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ πάσχουν, ἑνωνόμαστε μέσα στὴν ἀγάπη αὐτὴν μὲ τὸν Χριστὸ γιὰ ὅλη τὴν αἰωνιότητα…».