Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀνάγνωσμα καλεῖ κάθε ἄνθρωπο «ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθη»· δηλαδή νά καθορίσει τήν ἐπίγεια πορεία του σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία ὡς μετοχή στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.
Μάλιστα, ἡ προτροπή αὐτή τοῦ Παύλου ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη βαρύτητα, ἐάν ἀναλογισθοῦμε ὅτι τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται ἡ περικοπή μας, τήν γράφει ἐνῶ εἶναι φυλακισμένος, δέσμιος στήν Ρώμη, γιά τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι συγκλονιστικό ὅτι δέν ζητεῖ ἀπό τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου νά ἐνδιαφερθοῦν γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά δεσμά τῆς φυλακῆς, νά φροντίσουν νά ἀθωωθεῖ ἤ νά τοῦ στείλουν κάποια βοήθεια γιά νά ἀνακουφισθεῖ ἀπό τίς κακουχίες καί τίς στερήσεις τῆς φυλακῆς.
Τούς παρακαλεῖ, ὅμως, νά ζοῦν μέ τρόπο ἀντάξιο Ἐκείνου πού τούς κάλεσε στήν νέα ζωή, στήν κοινωνία δηλαδή τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ τρόπος αὐτός δέν ἀφορᾶ στήν συμβατική βελτίωση τῆς προσωπικῆς, κοινωνικῆς ἤ ἐπαγγελματικῆς τους ζωῆς, ἀλλά στήν φανέρωση τῆς ἐκ μέρους τους ἀποδοχῆς τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Τοιουτοτρόπως καταξιώνεται ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καί θεμελιώνεται ἡ σχέση του μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο στό ἐπίπεδο τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου στήν κλήση τοῦ Θεοῦ
Ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος ἀποδεχθεῖ τήν κλήση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ὕπαρξή του πρέπει νά βρίσκεται σέ μία ἀδιάκοπη ἐπαγρύπνηση καί ἑτοιμότητα, καθότι ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος ἀπορρίψεως τῆς κλήσεως ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ πιστός ὀφείλει νά ἐπιμελεῖται τά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού καθορίζουν τήν ἐν Χριστῷ πνευματική του ζωή καί πορεία.
Περί αὐτῶν κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος συνιστῶντας νά ζοῦμε μέ ταπεινοφροσύνη, πραότητα καί μακροθυμία. Μέ ἄκρα συντομία ὑπογραμμίζουμε ὅτι ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ ὑπέρβαση καί μεταποίηση τῆς ἐγωκεντρικότητας, πού προκαλεῖ μύριες ὅσες ἐμπλοκές καί ἀδιέξοδα στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἐνῶ ἀποτελεῖ καί τήν ρίζα κάθε ἁμαρτίας.
Ὁ Κύριος ζητεῖ νά διδαχθοῦμε ἀπό τό ὑπόδειγμα τῆς δικῆς Του πραότητος καί ταπεινώσεως (Ματθ. 11,29), διότι ὁ Θεός εἶναι κατεξοχήν ταπεινός· ὡς Ὕψιστος καί Παντοδύναμος προσφέρει τήν ἐσταυρωμένη ἀγάπη Του ἀδιακρίτως πρός ὅλους. Ὁ ἄνθρωπος πού μαθητεύει στήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, φανερώνει μέσα ἀπό τήν ὕπαρξή του τήν ἀκτινοβόλο ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου. Ἔτσι μέ τήν ταπείνωση καί τήν πραότητα προσφέρει στόν συνάνθρωπο εὐρυχωρία καί ψυχική ζεστασιά. Μέ τήν δύναμη αὐτῶν τῶν ἀρετῶν ἀχρηστεύεται καί ὁ ἐγωισμός τοῦ ἄλλου, ὁ ὁποῖος, ὄχι σπάνια, ἐπιλέγει νά ἀκολουθήσει καί ὁ ἴδιος τήν ὁδό τῆς θείας ταπεινοφροσύνης καί ὄχι αὐτήν τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωισμοῦ, πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, τήν δυσαρμονία καί τήν κατάτμηση τῆς ψυχικῆς ἰσορροπίας.
Μέ τήν μακροθυμία (ἀνεκτικότητα, ὑπομονή), ὁ ἄνθρωπος συνεχίζει νά εἶναι ἐπιεικής καί συγχωρητικός καί στίς περιπτώσεις πού οἱ ἄλλοι ταράσσουν τήν ψυχική του κατάσταση. Γι’ αὐτό ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Ἐάν δέν ἀνέχεσαι τόν πλησίον, πῶς θά σέ ἀνεχθεῖ ὁ Θεός; Ἐάν δέν μπορεῖς νά ὑποφέρεις τόν ὁμόδουλό σου, πῶς θά σέ ὑποφέρει ὁ Θεός; Ὅμως, ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀγάπη, ὅλα εἶναι ὑποφερτά».
Ἡ εὐθύνη τῆς κλήσεώς μας
Ἡ συνάντηση καί ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, πού διαρκῶς προσκαλεῖ τούς πάντες, συντελεῖται μέ τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ καί κοινωνία ἀρραγοῦς ἑνότητας. Ἔτσι οἱ πιστοί ἔχουν τήν μεγίστη εὐθύνη νά ἀνέχονται μέ ἀγάπη ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί νά προσπαθοῦν νά διατηροῦν, μέ τήν εἰρήνη πού τούς συνδέει μεταξύ τους, τήν ἑνότητα πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος ἐπισημαίνει ὅτι οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα καί ἕνα πνεῦμα· μία εἶναι ἡ ἐλπίδα γιά τήν ὁποία μᾶς κάλεσε ὁ Θεός. Ἕνας Κύριος ὑπάρχει, μία πίστη, ἕνα βάπτισμα. Ἕνας Θεός καί Πατέρας ὅλων, πού κυριαρχεῖ σέ ὅλους, ἐνεργεῖ μέσα ἀπό ὅλους καί κατοικεῖ σέ ὅλους.
Ἐφόσον τό Ἅγιο Πνεῦμα συγκροτεῖ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί καλεῖ κάθε πιστό σέ συμφωνία καί ὁμοφροσύνη, τότε ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν μεταξύ τους καί μέ τήν Ἐκκλησία εἶναι ἔνδειξη τῆς παρουσίας ἤ τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τήν ζωή τους. Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ζωή μας εἶναι θεμελιώδης προϋπόθεση γιά τήν σωτηρία μας. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος διδάσκει ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ ἀτομικός μας σωτήρας, ὅπως λένε οἱ αἱρετικοί, ἀλλά ὁ Σωτήρας τοῦ σώματός Του, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας (Ἐφεσ. 5,23). Καί οἱ πιστοί σωζόμαστε στόν βαθμό πού εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐδῶ συνίσταται τό ἐξαιρετικό προνόμιο καί ἡ ἐσχάτη εὐθύνη ὅλων ὅσοι ὁμολογοῦμε πίστη στόν Χριστό καί εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.
Ἀρχιμ. Ν. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου