Η ΜΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΑΣ

 «Ἕν σοι λείπει»

Ὁ πλούσιος νέος ποὺ πλησίασε τὸν Κύριο, ὅπως ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, δὲν ἦταν πρόσωπο τυχαῖο. Εἶχε καθαρὴ ζωή, τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ποθοῦσε τὴν αἰώνια ζωή. Γι᾿ αὐτὸ μὲ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον ρώτησε τὸν Χριστὸ τί πρέπει νὰ κάνει ὥστε νὰ τὴν κληρονομήσει. Ὁ Κύριος εἶδε τὴν ἀρετή του καὶ τὸν συμπάθησε. Γνώριζε ὅμως καὶ τὴ μία κρυφὴ ἀδυναμία του, τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσε, καὶ ἐπιδίωξε νὰ τὸν βοηθήσει νὰ τὸ ξεπεράσει. Τότε ὅμως ἔσβησε κάθε ἱερὴ ἐπιθυμία τοῦ νέου. Λησμόνησε τὶς οὐράνιες ἀναζητήσεις του καὶ περίλυπος ἐγκατέλειψε τὸν Χριστό.

Ἂς δοῦμε, λοιπόν, πῶς ἀκόμη καὶ μία ἀδυναμία μας μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια ἀπώλεια καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε.

1. Τὸ μεγάλο ἀγκάθι

Κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση ἡ διαπίστωση τοῦ Κυρίου. Λέει στὸν πλούσιο νέο ὅτι ἔχει μόνο ἕνα ἐλάττωμα. Ἀσφαλῶς δὲν ὑστεροῦσε μόνο σὲ αὐτὸ τὸ ἕνα. Εἶχε κι ἄλλα ἐλαττώματα. Αὐτὸ τὸ ἕνα ὅμως κυριαρχοῦσε στὴν ψυχή του. Κάτι ἀντίστοιχο συμβαίνει καὶ μ᾿ ἐμᾶς. Πλῆθος παθῶν εἶναι ριζωμένα στὴν ψυχή μας καὶ τὴ νεκρώνουν. Ἀνάμεσα σὲ αὐτά, ὅμως, συχνὰ ὑπάρχει καὶ ἕνα, τὸ ὁποῖο ἰδιαίτερα μᾶς κυριεύει. Αὐτὸ μπορεῖ, γιὰ παράδειγμα, νὰ εἶναι ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλοδοξία, ἡ φιληδονία, ἡ ζήλεια, ἡ κατάκριση ἢ ὁ θυμός. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀδύνατο σημεῖο μας, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐπηρεάζει ὅλη τὴν πνευματική μας ζωή· τὸ ἀγκάθι ποὺ πληγώνει τὴν ψυχή μας. Ἐκεῖ μᾶς πολεμεῖ ἰδιαιτέρως ὁ διάβολος, στὸ τρωτὸ αὐτὸ σημεῖο μας, στὴν «ἀχίλλειο πτέρνα» μας. Κι ἂν δὲν προσέξουμε, μπορεῖ αὐτὴ ἡ ἀδυναμία μας νὰ μᾶς καταστρέψει.

Τὸ εἴδαμε αὐτὸ στὸν πλούσιο νέο τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ 13ος Ἀπόστολος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅμως δὲν ἀκολούθησε τὸν Κύριο. Πόθησε τὴν αἰωνιότητα, ἀλλὰ ἔμεινε προσκολλημένος στὰ ἐφήμερα ἀγαθά. Ζήτησε τὰ οὐράνια, χωρὶς νὰ θέλει νὰ ἀφήσει τὰ γήινα. Καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ἰούδα, ποὺ ἡ φιλαργυρία τὸν ἔκανε νὰ προδώσει τὸν Κύριο. Ἢ τὴ γυναίκα τοῦ Λώτ, ποὺ ἀπὸ τὴν περιέργειά της ἔγινε στήλη ἅλατος (Γεν. ιθ΄ 26). Ἢ τὸν Κάιν, ποὺ ἀπὸ τὸν φθόνο του θανάτωσε τὸν ἀδελφό του. Συνεπῶς, ἀκόμη καὶ μία ἀδυναμία μας ἔχει τὴ δύναμη νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια ἀπώλεια. Τί πρέπει λοιπὸν νὰ κάνουμε γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε;

2. Νὰ σπάσουμε τὰ δεσμὰ

Τὸ πρῶτο ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ προσοχὴ γιὰ νὰ διακρίνουμε τὴν ἀδυναμία μας, τὸ κυρίαρχο πάθος ποὺ καταδυναστεύει τὴν ψυχή μας, ποὺ μᾶς κρατεῖ δέσμιους στὴ γῆ καὶ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ ἀφοῦ συν­ειδητοποιήσουμε τὸ τραῦμα μας, τὴν ἀνοιχτὴ πληγή μας, νὰ σπεύσουμε στὸν Ἰατρό· νὰ ζητήσουμε βοήθεια ἀπὸ τὸν Κύριό μας, νὰ ἐξομολογηθοῦμε μὲ εἰλικρίνεια στὸν πνευματικό μας. Ἔτσι μὲ ἡρωισμὸ νὰ τολμήσουμε νὰ σπάσουμε τὴν ἁλυσίδα ποὺ μᾶς αἰχμαλωτίζει, νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγὸ ποὺ μᾶς δουλαγωγεῖ, νὰ πολεμήσουμε τὸ πάθος ποὺ μᾶς κυριεύει.

Εἶναι ἴσως δύσκολο τὸ ἀγώνισμα αὐ­τό. Χρειάζεται ἀπόφαση σταθερή, ἀγώνας διαρκὴς καὶ ταπείνωση. Ἀπαραίτητη ὅμως εἶναι ἡ ἐκζήτηση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὶς μικρές μας ἀνθρώπινες δυνάμεις εἶναι ἀδύνατον νὰ ξεπεράσουμε τὴν παραμικρὴ ἀδυναμία μας. Ἂς μὴ μᾶς ἀπογοητεύσει αὐτό. Διότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. ιη΄ 27), τό­νισε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀκατόρθωτα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μποροῦν νὰ ἐπιτευχθοῦν μὲ τὴ Χάρι καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴ δική του θεία βοήθεια μποροῦμε νὰ ξεριζώσουμε κάθε ἀγκάθι μας, νὰ θυσιάσουμε καὶ τὸ ἕνα κυρίαρχο πάθος μας καὶ ἐλεύθεροι νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Κύριο ὅπου μᾶς καλεῖ.

Τὰ πάντα μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός. Ἂς πάρουμε λοιπὸν τὴν ἀπόφαση νὰ ἀφήσουμε τὸ ἕνα, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Κύριο καὶ νὰ κερδίσουμε τὸ πᾶν.