Σε ένα Ρωσικό χειρόγραφό της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα του Αγίου Όρους γράφονται τα εξής :
Σε κάποιο Μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου ζούσε ένας Ασκητής, οποίος αγωνιζόταν ανοδικά για τη θέωση και δεν έμενε στάσιμος. Λαβωμένος από τον έρωτα του Θεού, δεν ακολουθούσε πάντοτε την ίδια ζωή, αλλά προετοίμαζε τον εαυτό του, για να αγωνιστεί σε μεγαλύτερους αγώνες. Ποιό δρόμο, ο οποίος μπορούσε να του διδάξει το μέτρο, δεν ακολούθησε ; Ποιά από τις αισθήσεις δε δάμασε, αφού έβαλε σε όλες κανόνες και μέτρα και τις κατέστησε υπάκουες στο σώφρονα λογισμό; Τόσο πολύ επιδόθηκε στην νηστεία, ώστε για χρόνια μια φορά την εβδομάδα έτρωγε μόνο ψωμί, κι αυτό τόσο λίγο, ώστε να μπορεί μόνο να ζει. Είχε συμπεριφορά αγγελική, με σώμα λιωμένο από την εγκράτεια. Ήταν σχεδόν ασώματος : «Ως γαρ τον αθλητήν η πολυσαρκία και η εύχροια (ωραίο χρώμα -υγιεινό), χαρακτηρίζει, ούτω τον χριστιανόν το κατεσκληκός (το σκελετωμένο-λυωμένο) του σώματος και η της εγκρατείας επανθούσα ωχρία δείκνυσιν, ότι αθλητής όντως εστί των εντολών του Χριστού.» (Μέγας Βασίλειος).
Κάποτε ο μοναχός αυτός ασθένησε βαριά. Τότε προσέπεσε στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που είχε, ζητώντας να του δοθεί υγεία. Μια νύχτα ακούει φωνή της Παναγίας, που προερχόταν από τη θαυμαστή του εικόνα, να του λέει:
-Μη φοβάσαι. Θα ζήσεις ακόμα ένα χρόνο. Γι' αυτό πήγαινε στο Βατοπαίδι να προετοιμαστείς για το θάνατό σου.
Ο αδελφός αυτό έκανε. Μετά ένα χρόνο άκουσε πάλι τη φωνή της Παναγίας να τον καλεί να απέλθει στον Κύριο, οπότε κοιμήθηκε ειρηνικά και οσιακά.
Από το βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Αρχιμ. Θεοφύλακτου Μαρινάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου