Αμαρτίες δικές μας δύσκολα κλαίμε...

 Δεν υπάρχουν σήμερα δάκρυα μετανοίας. Και να μας χτυπάνε, δεν κλαίμε εμείς, με τέτοια κακία που έχουμε..

Αν χάσουμε το φίλο μας ή τη φιλενάδα μας, μπορεί να κλάψουμε.

Αν χάσουμε το δικαστήριο ή δεν πετύχαμε την έξωση μπορεί να κλάψουμε.

Αμαρτίες δικές μας δύσκολα κλαίμε.Γιατί πρέπει η Χάρις να μας επισκιάσει για να κλάψουμε.Τα δάκρυα τα δικά μας, δεν είναι δάκρυα μετανοίας που φτάνουν στον Ουρανό και να αντικαταπέμπουν τη Θεία Χάρη.

  Γι’ αυτό και οι Πατέρες λένε, ότι όσοι έχουν δάκρυα στην προσευχή τους, να προσέχουνε μη τους γελάσει ο σατανάς και πιστέψουν, ότι αυτοί έχουνε δάκρυα και άλλοι δεν έχουνε και πέσουνε εκ των δεξιών και χάσουνε τα δάκρυα.

Είναι μεγάλο πράγμα να έχει ο άνθρωπος δάκρυα, αλλά να προέρχονται από ταπεινό φρόνημα και από αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του και ότι είναι έλεος όλο αυτό που του κάνει ο Θεός..

 Κάποτε κάποιος μεγάλος εγκληματίας, αποφάσισε να εξομολογηθεί. Και τι δεν του είπε του εξομολόγου! Φοβερά αμαρτήματα!

Στην διάρκεια της εξομολόγησης, ο πνευματικός προσεύχονταν μέσα του:

– Θεέ μου, έλεγε φώτισέ με! Πώς να του συμπεριφερθώ και τι κανόνα να τον βάλω;.

Όταν ο εγκληματίας τελείωσε την εξομολόγηση, του δίνει ο πνευματικός ένα μικρό βαρελάκι και του λέει:

– Πήγαινε να γεμίσεις αυτό το βαρελάκι με νερό και όταν το γεμίσεις και μου το φέρεις, τότε οι αμαρτίες σου θα έχουν τακτοποιηθεί!

– Με τόσο λίγο κόπο, θα τα τακτοποιήσω όλα αυτά τα αμαρτήματα;

Πανεύκολο του φάνηκε αυτό το επιτίμιο του εγκληματία και έτσι το πήρε αμέσως και πήγε σε ένα κοντινό ποταμάκι να το γεμίσει. Όμως παρότι το γέμιζε με νερό, το βαρελάκι παραδόξως δεν γέμιζε!

Το εξέτασε να δει αν είναι τρύπιο, αλλά το βαρελάκι ήταν γερό! Ήταν ένα συνηθισμένο βαρελάκι, σαν όλα τα άλλα.

Προσπάθησε στην συνέχεια να το γεμίσει, από βρύσες και άλλες πηγές, αλλά τίποτα!

Καθημερινώς φρόντιζε, όπου υπήρχε νερό να το γεμίσει, για να πάρει την άφεση των αμαρτιών, αλλά μάταια.

Έτσι παιδευόταν για πολλά χρόνια..

Μια μέρα ήρθε πραγματικά στον εαυτόν του. Προβληματιζόταν για ποιό λόγο, να μην μπορεί να γεμίσει το βαρελάκι.

Και λέει σε μια στιγμή:

– Θεέ μου, τόσο αμαρτωλός είμαι, ώστε οι αμαρτίες μου δεν αφήνουν να γεμίσει αυτό το βαρελάκι;

Λέγοντας τα λόγια αυτά με πόνο, του έφυγε ένα δάκρυ από τα μάτια.

Το δάκρυ αυτό, έπεσε μέσα στο βαρέλι.

Και τότε το βαρέλι, θαυματουργικώς γέμισε!

Αρπάζει το βαρελάκι και το πάει κατευθείαν στον γέροντα, για να του δώσει την άφεση.

Η μετάνοια που δεν έχει δάκρυα, συντριβή και λύπη, δεν είναι αξιοποιημένη όσο πρέπει.

Ο Θεός περίμενε από τον εγκληματία, το δάκρυ της μετανοίας του.Όταν ο άνθρωπος δώσει στην μετάνοιά του ένα δάκρυ, είναι σαν να ξαναβαπτίζεται.

Καθαρίζεται και βγαίνει με καινούριο ένδυμα να ξαναντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη του Θεού.

Δημήτριος Παναγόπουλος-Ιεροκήρυκας