«Μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου»

 Μετά από την κάθοδο από το όρος των μακαρισμών, ο Χριστός πηγαίνει στην Καπερναούμ, το κέντρο της δράσης Του στην περιοχή της Γαλιλαίας. Εκεί ήλθε να Τον συναντήσει ένας αξιωματούχος από τη ρωμαϊκή φρουρά. Αυτός ήταν εκατόνταρχος, δηλαδή αξιωματικός.

Αξιωματικός όχι ενός μικρού κράτους αλλά της πανίσχυρης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που απλωνόταν από βορρά μέχρι νότο και από ανατολή μέχρι δύση, που πρωτεύουσα είχε τη Ρώμη και οι λεγεώνες της ήταν ο φόβος και ο τρόμος της ανθρωπότητος. Εκπρόσωπος, λοιπόν, της Ρωμαϊκής εξουσίας ήταν ο εκατόνταρχος αυτός. Ως Ρωμαίος, ο εκατόνταρχος φυσικά πίστευε και λάτρευε τα είδωλα όπως όλοι οι Ρωμαίοι. Και όμως, έρχεται σήμερα και ζητά τη βοήθεια ενός Ιουδαίου, του Χριστού.

Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, είναι ξένος και άσχετος με την πίστη και τις παραδόσεις των Ιουδαίων. Δεν γνωρίζει τον Νόμο και τους Προφήτες.

Αλλά αγαπά τον συνάνθρωπο, τον υπηρέτη του και έτσι συναντά τον Χριστό. Ξεπερνά όλους τους περιορισμούς και την αρνητική επίδραση του περιβάλλοντός του. Ανοίγεται ολόκληρος στον Χριστό. Παραδίνει τον εαυτό του στην αγάπη και τη δύναμη του Θεού. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού τον Κύριο και λυτρωτή. Ο εκατόνταρχος αγνοούσε αυτά που εμείς γνωρίζουμε για τον Χριστό. Και όμως, Τον εμπιστεύθηκε πολύ περισσότερο από όσο τον εμπιστευόμαστε εμείς. Δεν υπολόγισε ούτε το αξίωμα του, ούτε τον βαθμό του, γιατί δεν τον ενδιέφερε τι θα πει ο κόσμος.

Του μίλησε για τον άρρωστο δούλο του, και ο Χριστός του λέει «ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν». Μόλις, όμως, άκουσε τον λόγο αυτό, ο εκατόνταρχος είπε «οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Αυτή η δυνατή πίστη του εκατοντάρχου γίνεται ορμητική κίνηση της όλης ύπαρξής του προς τον Χριστό. Εδώ η πίστη δεν είναι έκρηξη ενός πρόχειρου συναισθηματισμού. 

Δεν είναι μια θεωρητική πεποίθηση δίπλα στις τόσες άλλες πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Η ζωντανή πίστη του εκατοντάρχου γίνεται το μέτρο που ζυγίζει, κρίνει και αξιολογεί όχι μόνο την πίστη των Ισραηλιτών της εποχής του «οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» αλλά και την πίστη όλων των ανθρώπων όλων των εποχών. Και του λέει ο Κύριος «ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ»

Τι μεγάλα νοήματα έχει η Εκκλησία! Σύ Κύριε, λεέι, εξουσιάζεις τα σύμπαντα, πειθαρχούν σ’εσένα όπως υπακούουν σ’εμένα οι στρατιώτες.

Και πράγματι ο Κύριος όλα τα εξουσιάζει. Στέκουν μπροστά του τα σύμπαντα σαν στρατιώτες. Το θαύμα της θεραπείας, όπως και όλα τα θαύματα που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, είναι καρπός της πίστεως και όχι αιτία της. Γιατί η πίστη οδηγεί στο θαύμα, όχι το θαύμα στην πίστη, όπως μας λέει ξεκάθαρα ο Χριστός στη συναγωγή της Ναζαρέτ.

Η υπακοή με όλη μας την ψυχή στον Χριστό, στην πραγματικότητα δεν είναι δουλεία αλλά ελευθερία από τα πάθη. Είναι η αρετή που μας συμφιλιώνει με τον Θεό και μας ανοίγει την θύρα του παραδείσου. Ο Απόστολος Παύλος, με αγωνία για τη σωτηρία μας, βεβαιώνει ότι η υπακοή μας στους λόγους του Κυρίου, είναι πλέον θέμα ζωής και θανάτου πνευματικού. Η παρακοή στο θέλημα του Θεού και τα έργα της αμαρτίας επέφεραν την πτώση του ανθρώπου. Μέχρι σήμερα γεννούν την καταστροφή μας και μάς οδηγούν στον θάνατο.

Αντιθέτως η υπακοή επιφέρει πολλούς και γλυκύτατους πνευματικούς καρπούς, οδηγεί τον άνθρωπο στην αγιότητα και την αιώνια ζωή, η οποία χαρίζεται ως δώρο σε όλους εκείνους που υπακούουν στον αρχηγό της ζωής, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Γι’ αυτό και ο Χριστός τονίζει σε όλους μας σήμερα, ότι δεν αρκεί να είναι κανείς «υιός Αβραάμ, δηλαδή δεν αρκεί να είναι μέλος της Εκκλησίας, για να καθίσει ανάμεσα στους δοξασμένους της Βασιλείας του Θεού. Πίστη απλή, άδολη, ταπεινή σαν του εκατόνταρχου της σημερινής διήγησης του ευαγγελιστή Ματθαίου. Μια πίστη η οποία, δυστυχώς, απουσιάζει στις μέρες μας, και όμως αποτελεί το ζητούμενο της πνευματικής μας πορείας. Ζητούμε το θαύμα στη ζωή μας, και λησμονούμε ότι αυτό επιτελείται σύμφωνα με το μέτρο της δικής μας πίστεως. Αντί, επομένως, να απελπιζόμαστε όταν νιώθουμε ότι ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας, ας εργαστούμε ώστε αυτές να γίνονται με περισσή ταπείνωση και με αληθινή πίστη απέναντι στον Θεό.

† Αρχιμανδρίτης Λάμπρος Στυλιανού