Ἕνα μικρὸ ἑξάχρονο κοριτσάκι, μὲ κοκκινωνὲς κοτσιδοῦλες εἶχε βγεῖ γιὰ ψώνια.
Ἐκείνη τὴν ὥρα εἶχε πιάσει δυνατὴ βροχή. Ἀπὸ κείνη τὴ βροχὴ ποὺ σὲ ταξιδέυει καθὼς χορεύει ρυθμικὰ πάνω στὸ δρόμο, στὰ ὑπόστεγα καὶ στὶς ἀναμνήσεις. Μέσα στὸ κατάστημα εἴχαμε μαζευτεῖ πολλοὶ περιμένοντας νὰ περάσει ἡ μπόρα. Ἄλλοι περίμεναν ὑπομονετικὰ καὶ ἄλλοι βαστωντάς τα μοῦτρα τους, ἐπειδὴ ἡ βροχὴ τοὺς καθυστεροῦσε ἀπὸ τὸ βιαστικό τους πρόγραμμα.
Ἡ βροχὴ μὲ μαγεύει. Ἡ μουσική της μὲ πάει σ ἄλλους κόσμους. Χάναομαι στὸν ἦχο καὶ τὴν θέα τ οὐρανοῦ νὰ καθαρίζει τὴν βρωμιὰ τοῦ κόσμου. Τα παιδικά μου χρόνια ζωντανεύουν ὅταν δίχως νὰ τὸ σκεφτῶ ἔβγαινα καὶ ἔτρεχα καὶ πηδοῦσα μὲ δύναμη μέσα στὶς λιμνοῦλες…στὰ ρυάκια ποὺ γέμιζαν τὰ ἀκροδρόμια… διώχνοντας μακριὰ τὶς ἔγνοιες καὶ τὶς στεναχώριες.
Ξαφνικὰ ἡ φωνὴ τῆς μικρῆς διέκοψε τὴν ἀναπόληση
“Ελα μαμὰ νὰ τρέξουμε στὴ βροχή!”
“Τι;” ρώτησε ἐκείνη ἔκπληκτη
“Πάμε νὰ τρέξουμε στὴν βροχὴ” ξανάπε τὸ κορίτσι
“Γλυκιά μοῦ θὰ περιμένουνε λίγο ἀκόμα μέχρι νὰ κοπάσει” τῆς ἀπάντησε αὐτὴ
“Μα γίνουμε μούσκεμα” παρατήρησε ἡ μητέρα
“Οχι!” διαμαρτυρήθηκε τὸ κορίτσι. “Αλλα μοῦ ἔλεγες τὸ πρωί!”
“Το πρωί; Σοῦ εἶπα ἐγὼ τὸ πρωὶ ὅτι θὰ τρέχουμε μέσα στὴ βροχὴ δίχως νὰ βραχοῦμε;”
“Μα δὲν θυμᾶσαι καλὲ μαμά; Ὅταν μίλαγες στὸν μπαμπὰ γιὰ τὸν καρκίνο τοῦ εἶπες πὼς ἂν μᾶς βοηθήσει ὁ Θεὸς νὰ τὸ περάσουμε αὐτό, θὰ μποροῦμε νὰ περάσουμε τὰ πάντα ὕστερα!
Εἴχαμε μείνει ὅλοι ἄφωνοι. Δὲν ἀκουγόταν λέξη. Ἀπὸ κανέναν. Μόνο ἡ βροχή. Δὲν ἔφευγε κανένας. Περιμέναμε τὴν ἀπάντηση τῆς μάνας. Εἶχε σταματήσει γιὰ νὰ σκεφτεῖ τί θὰ ἀπαντοῦσε στὴν κόρη της. Ἦταν μιὰ στιγμὴ πολὺ σημαντικὴ γιὰ τὴν ζωὴ τῆς μικρῆς. Μιὰ στιγμὴ ὅπου ἡ ἁγνὴ πίστη ἔπρεπε νὰ τραφεῖ γιὰ νὰ ἀνθίσει.
“Αγάπη μοὺ” τῆς εἶπε ἡ μάνα “Ἔχεις ἀπόλυτο δίκιο. Ἔλα, πᾶμε νὰ τρέξουμε στὴ βροχή. Ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει νὰ βραχοῦμε, θὰ εἶναι ἐπειδὴ χρειαζόμαστε πλύσιμο”
Καὶ ὅρμησαν ἔξω.
Τὶς παρακολουθούσαμε ὅλοι καθὼς ἔτρεχαν ἀνάμεσα στὰ αὐτοκίνητα, μέσα στὶς λιμνοῦλες. Βράχηκαν μέχρι τὸ κόκκαλο.
Μερικοὶ τὶς ἀκολούθησαν καὶ γελοῦσαν σὰ μικρὰ παιδιὰ καθὼς κατευθύνονταν στὰ αὐτοκίνητά τους.
Καὶ ναί. Ἔτρεξα κι ἐγώ. Καὶ βράχηκα. Χρειαζόμουν πλύσιμο.
Ἃς μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ μᾶς πάρει τὶς ἀναμνήσεις μας. Ἃς μὴν ἀφήσουμε τὴν εὐκαρία νὰ δημιουργήσουμε ἀναμνήσεις. Κάθε μέρα.
Ἐκείνη τὴν ὥρα εἶχε πιάσει δυνατὴ βροχή. Ἀπὸ κείνη τὴ βροχὴ ποὺ σὲ ταξιδέυει καθὼς χορεύει ρυθμικὰ πάνω στὸ δρόμο, στὰ ὑπόστεγα καὶ στὶς ἀναμνήσεις. Μέσα στὸ κατάστημα εἴχαμε μαζευτεῖ πολλοὶ περιμένοντας νὰ περάσει ἡ μπόρα. Ἄλλοι περίμεναν ὑπομονετικὰ καὶ ἄλλοι βαστωντάς τα μοῦτρα τους, ἐπειδὴ ἡ βροχὴ τοὺς καθυστεροῦσε ἀπὸ τὸ βιαστικό τους πρόγραμμα.
Ἡ βροχὴ μὲ μαγεύει. Ἡ μουσική της μὲ πάει σ ἄλλους κόσμους. Χάναομαι στὸν ἦχο καὶ τὴν θέα τ οὐρανοῦ νὰ καθαρίζει τὴν βρωμιὰ τοῦ κόσμου. Τα παιδικά μου χρόνια ζωντανεύουν ὅταν δίχως νὰ τὸ σκεφτῶ ἔβγαινα καὶ ἔτρεχα καὶ πηδοῦσα μὲ δύναμη μέσα στὶς λιμνοῦλες…στὰ ρυάκια ποὺ γέμιζαν τὰ ἀκροδρόμια… διώχνοντας μακριὰ τὶς ἔγνοιες καὶ τὶς στεναχώριες.
Ξαφνικὰ ἡ φωνὴ τῆς μικρῆς διέκοψε τὴν ἀναπόληση
“Ελα μαμὰ νὰ τρέξουμε στὴ βροχή!”
“Τι;” ρώτησε ἐκείνη ἔκπληκτη
“Πάμε νὰ τρέξουμε στὴν βροχὴ” ξανάπε τὸ κορίτσι
“Γλυκιά μοῦ θὰ περιμένουνε λίγο ἀκόμα μέχρι νὰ κοπάσει” τῆς ἀπάντησε αὐτὴ
“Μα γίνουμε μούσκεμα” παρατήρησε ἡ μητέρα
“Οχι!” διαμαρτυρήθηκε τὸ κορίτσι. “Αλλα μοῦ ἔλεγες τὸ πρωί!”
“Το πρωί; Σοῦ εἶπα ἐγὼ τὸ πρωὶ ὅτι θὰ τρέχουμε μέσα στὴ βροχὴ δίχως νὰ βραχοῦμε;”
“Μα δὲν θυμᾶσαι καλὲ μαμά; Ὅταν μίλαγες στὸν μπαμπὰ γιὰ τὸν καρκίνο τοῦ εἶπες πὼς ἂν μᾶς βοηθήσει ὁ Θεὸς νὰ τὸ περάσουμε αὐτό, θὰ μποροῦμε νὰ περάσουμε τὰ πάντα ὕστερα!
Εἴχαμε μείνει ὅλοι ἄφωνοι. Δὲν ἀκουγόταν λέξη. Ἀπὸ κανέναν. Μόνο ἡ βροχή. Δὲν ἔφευγε κανένας. Περιμέναμε τὴν ἀπάντηση τῆς μάνας. Εἶχε σταματήσει γιὰ νὰ σκεφτεῖ τί θὰ ἀπαντοῦσε στὴν κόρη της. Ἦταν μιὰ στιγμὴ πολὺ σημαντικὴ γιὰ τὴν ζωὴ τῆς μικρῆς. Μιὰ στιγμὴ ὅπου ἡ ἁγνὴ πίστη ἔπρεπε νὰ τραφεῖ γιὰ νὰ ἀνθίσει.
“Αγάπη μοὺ” τῆς εἶπε ἡ μάνα “Ἔχεις ἀπόλυτο δίκιο. Ἔλα, πᾶμε νὰ τρέξουμε στὴ βροχή. Ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει νὰ βραχοῦμε, θὰ εἶναι ἐπειδὴ χρειαζόμαστε πλύσιμο”
Καὶ ὅρμησαν ἔξω.
Τὶς παρακολουθούσαμε ὅλοι καθὼς ἔτρεχαν ἀνάμεσα στὰ αὐτοκίνητα, μέσα στὶς λιμνοῦλες. Βράχηκαν μέχρι τὸ κόκκαλο.
Μερικοὶ τὶς ἀκολούθησαν καὶ γελοῦσαν σὰ μικρὰ παιδιὰ καθὼς κατευθύνονταν στὰ αὐτοκίνητά τους.
Καὶ ναί. Ἔτρεξα κι ἐγώ. Καὶ βράχηκα. Χρειαζόμουν πλύσιμο.
Ἃς μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ μᾶς πάρει τὶς ἀναμνήσεις μας. Ἃς μὴν ἀφήσουμε τὴν εὐκαρία νὰ δημιουργήσουμε ἀναμνήσεις. Κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου