Δὲν εἶναι ἄγνωστό το γεγονὸς τοῦ χωρισμοῦ δύο ἀνθρώπων, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνια σχέση. Πόσοι σύζυγοι, φίλοι, ἀκόμα καὶ πνευματικοί, δὲν γεύτηκαν τὸν πόνο τῆς διακοπῆς τῶν σχέσεών τους μὲ σύζυγο, φίλο, πνευματικά τους παιδιά;
Αὐτὴ ἡ διακοπή, κατὰ τὸν Ἐπίσκοπο Κάλλιστο Ware, εἶναι μιὰ μορφὴ θανάτου. Γιατί χωρίζει, ἀφαιρεῖ τὴ δυνατότητα τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς ἄνεσης, τῆς οἰκειότητας. Στὴν καρδιὰ τῆς ὕπαρξης διενεργεῖται ὁ θάνατος. Κι ὅπως στὸ βιολογικὸ θάνατο δὲν μπορεῖς νὰ φέρεις πίσω τὸν ἀγαπημένο, ἔτσι καὶ στὴν ἀπόφαση γιὰ τερματισμὸ τῆς μακροχρόνιας ἀγαπητικῆς σχέσης, δὲν μπορεῖς νὰ ἀλλάζεις τὰ δεδομένα. Γιατί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου καθορίζει τὴν ἀγάπη ἢ τὴν ἀδιαφορία, ὅπως γράφεται καὶ στὸ βιβλίο «Ὅρια Ζωῆς»: «Τὸ μοναδικὸ κίνητρο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει κάποιον νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς τηλεφωνάει, νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ ἐμᾶς καὶ νὰ θέλει νὰ βρίσκεται κοντά μας, ἀκόμη καὶ νὰ ταλαιπωρεῖται γιὰ χάρη μας, εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτὸ ὅμως εἶναι τὸ κάτι ποὺ δὲν εἶναι στὸ χέρι μας νὰ τὸ ἐλέγχουμε».
Τέτοια μορφὴ θανάτου-χωρισμοῦ δὲν συμβαίνει μόνο στοὺς ἐνήλικες, ἀλλὰ σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀπὸ τὴ βρεφικὴ μέχρι τὴ γεροντική. Συχνά ἢ σπάνια, ὁ κάθε ἄνθρωπος θὰ βιώσει, λίγο ἢ πολύ, τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησε, δόθηκε, θυσιάστηκε. Γιατί ὅμως;
Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος ἀναφέρει ὄτι «Ὁ Θεός, ὅταν θέλει κάποιον νὰ γίνει δικός Του καὶ αὐτὸς ἔχει ἄλλους ὡς προτεραιότητα ἀγάπης, κάνει τοὺς ἄλλους νὰ μὴν τὸν θέλουν γιὰ νὰ στραφεῖ προς Ἐκεῖνον». Αυτό ἀκούγεται σκληρό, ἔχει ὅμως καὶ ἕνα μεγαλεῖο: Σὲ θέλει ὁ Θεός!
Ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ὄχι ἁπλὰ νὰ ἐπικοινωνήσει ἀλλὰ νὰ κοινωνήσει μὲ ἄνθρωπο, νὰ μοιραστεῖ τὰ βαθύτερά του βιώματα, τὸν πόνο, τὴ χαρά, τὴν ἀπόγνωση, τὴν ἐπιτυχία. Ὅμως ἡ πραγματικότητα μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἱκανοποιήσει πλήρως τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Ὅταν ἀναμένουμε κάτι τέτοιο εἶναι ὡς νὰ θεοποιοῦμε τὸν ἄνθρωπο κι ἀσφαλῶς ἀκολουθεῖ ἡ ἀπογοήτευση.
Νομίζω ὅτι ὁ Θεός, μέσα στὴ μεγάλη Του ἀγάπη, θέλει νὰ ὁδηγήσει τὸν κάθε ἄνθρωπο σὲ ὡριμότητα. Νὰ μπορέσει, δηλαδή, νὰ ἔχει τὴ σωστὴ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ συνάνθρωπό του. Οἱ διάφορες δοκιμασίες στὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις, ὅσο καὶ νὰ πονοῦν, ὁδηγοῦν σὲ ὡριμότητα, ἀνάλογα, βέβαια, μὲ τὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπιστοῦν.
Μέσα ἀπὸ τὴν πείρα τῆς ζωῆς μαθαίνουμε τὴν ἀστάθεια τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ τὴ σταθερότητα τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς. Μαθαίνουμε πως «Ἐὰν δὲν πεῖς ὅτι στὸν κόσμο ὁ Θεὸς καὶ ἐγὼ εἴμαστε μόνο, δὲν θὰ βρεῖς ἀνάπαυση», κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος.
Ἔτσι, οἱ ὅποιοι χωρισμοὶ μεταξὺ ἀγαπημένων προσώπων, ποὺ ἀναπόφευκτα δημιουργοῦν πόνο καὶ πίκρα, μπορεῖ νὰ ἑτοιμάζουν τὴ μεγάλη γλυκύτητα τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ ἀνθρώπινες ἐξαρτήσεις καὶ τὴν οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό, ποὺ γίνεται τότε, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, «πατέρας, ἀδελφός, νυμφίος, φίλος». Δὲν εἶναι αὐτὸ μιὰ μεγάλη εὐλογία;
Αὐτὴ ἡ διακοπή, κατὰ τὸν Ἐπίσκοπο Κάλλιστο Ware, εἶναι μιὰ μορφὴ θανάτου. Γιατί χωρίζει, ἀφαιρεῖ τὴ δυνατότητα τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς ἄνεσης, τῆς οἰκειότητας. Στὴν καρδιὰ τῆς ὕπαρξης διενεργεῖται ὁ θάνατος. Κι ὅπως στὸ βιολογικὸ θάνατο δὲν μπορεῖς νὰ φέρεις πίσω τὸν ἀγαπημένο, ἔτσι καὶ στὴν ἀπόφαση γιὰ τερματισμὸ τῆς μακροχρόνιας ἀγαπητικῆς σχέσης, δὲν μπορεῖς νὰ ἀλλάζεις τὰ δεδομένα. Γιατί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου καθορίζει τὴν ἀγάπη ἢ τὴν ἀδιαφορία, ὅπως γράφεται καὶ στὸ βιβλίο «Ὅρια Ζωῆς»: «Τὸ μοναδικὸ κίνητρο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει κάποιον νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς τηλεφωνάει, νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ ἐμᾶς καὶ νὰ θέλει νὰ βρίσκεται κοντά μας, ἀκόμη καὶ νὰ ταλαιπωρεῖται γιὰ χάρη μας, εἶναι ἡ ἀγάπη. Αὐτὸ ὅμως εἶναι τὸ κάτι ποὺ δὲν εἶναι στὸ χέρι μας νὰ τὸ ἐλέγχουμε».
Τέτοια μορφὴ θανάτου-χωρισμοῦ δὲν συμβαίνει μόνο στοὺς ἐνήλικες, ἀλλὰ σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀπὸ τὴ βρεφικὴ μέχρι τὴ γεροντική. Συχνά ἢ σπάνια, ὁ κάθε ἄνθρωπος θὰ βιώσει, λίγο ἢ πολύ, τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησε, δόθηκε, θυσιάστηκε. Γιατί ὅμως;
Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος ἀναφέρει ὄτι «Ὁ Θεός, ὅταν θέλει κάποιον νὰ γίνει δικός Του καὶ αὐτὸς ἔχει ἄλλους ὡς προτεραιότητα ἀγάπης, κάνει τοὺς ἄλλους νὰ μὴν τὸν θέλουν γιὰ νὰ στραφεῖ προς Ἐκεῖνον». Αυτό ἀκούγεται σκληρό, ἔχει ὅμως καὶ ἕνα μεγαλεῖο: Σὲ θέλει ὁ Θεός!
Ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ὄχι ἁπλὰ νὰ ἐπικοινωνήσει ἀλλὰ νὰ κοινωνήσει μὲ ἄνθρωπο, νὰ μοιραστεῖ τὰ βαθύτερά του βιώματα, τὸν πόνο, τὴ χαρά, τὴν ἀπόγνωση, τὴν ἐπιτυχία. Ὅμως ἡ πραγματικότητα μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἱκανοποιήσει πλήρως τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Ὅταν ἀναμένουμε κάτι τέτοιο εἶναι ὡς νὰ θεοποιοῦμε τὸν ἄνθρωπο κι ἀσφαλῶς ἀκολουθεῖ ἡ ἀπογοήτευση.
Νομίζω ὅτι ὁ Θεός, μέσα στὴ μεγάλη Του ἀγάπη, θέλει νὰ ὁδηγήσει τὸν κάθε ἄνθρωπο σὲ ὡριμότητα. Νὰ μπορέσει, δηλαδή, νὰ ἔχει τὴ σωστὴ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ συνάνθρωπό του. Οἱ διάφορες δοκιμασίες στὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις, ὅσο καὶ νὰ πονοῦν, ὁδηγοῦν σὲ ὡριμότητα, ἀνάλογα, βέβαια, μὲ τὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπιστοῦν.
Μέσα ἀπὸ τὴν πείρα τῆς ζωῆς μαθαίνουμε τὴν ἀστάθεια τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων καὶ τὴ σταθερότητα τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς. Μαθαίνουμε πως «Ἐὰν δὲν πεῖς ὅτι στὸν κόσμο ὁ Θεὸς καὶ ἐγὼ εἴμαστε μόνο, δὲν θὰ βρεῖς ἀνάπαυση», κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος.
Ἔτσι, οἱ ὅποιοι χωρισμοὶ μεταξὺ ἀγαπημένων προσώπων, ποὺ ἀναπόφευκτα δημιουργοῦν πόνο καὶ πίκρα, μπορεῖ νὰ ἑτοιμάζουν τὴ μεγάλη γλυκύτητα τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ ἀνθρώπινες ἐξαρτήσεις καὶ τὴν οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό, ποὺ γίνεται τότε, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, «πατέρας, ἀδελφός, νυμφίος, φίλος». Δὲν εἶναι αὐτὸ μιὰ μεγάλη εὐλογία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου