Ἄχ! παιδάκι μου…ὁ ἄνθρωπος τελείως κακὸς δὲν εἶναι ποτέ…Ἐκεῖ ποῦ ἀπελπίζεσαι ὁ Θεός σε... βοηθᾶ!

Μὴ λυπῆσαι παιδί μου μήτε νὰ ἐνθυμῆσαι τὸ παρελθὸν διότι ἐκεῖνα ἀπέρασαν. Ἄνθρωποι εἴμεθα καὶ τέκνα παραβάσεως.
Δὶ’ αὐτὸ συγκατάβασιν θὰ κάμει ὁ Κύριος καὶ ἐν μετανοία, ὅλα τα συγχωρεῖ. Ναὶ παιδί μου… Διότι ἐνόσω ζοῦμε αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν ἔχει ἀνάπαυσιν. Ζυμωμένη μὲ τὰ βάσανα εἶναι… ἀναμικτα ὅλα…
Αὐτὰ ποὺ μᾶς φαίνονται ἄσχημα, αὐτὰ παιδί μου ἀφήνουν κέρδος στὴν ψυχήν μας…
Ἡ ἔρημος παιδί μου ἔχει ἄλλους πειρασμούς….καὶ ὁ κόσμος ἄλλους …
Ἃς σκεπάζει ὁ ἕνας τα σφάλματα τοῦ ἄλλου.
Ὤ! μάταιε κόσμε! ψεύτικε ντουνιά, κανένα καλὸν δὲν ἔχεις ἐπάνω σου.
Μέσα στὶς θλίψεις παιδί μου θὰ βρεῖς τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν…
Ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ γεννηθεῖ εἶναι νὰ βρεῖ τὸν Θεόν.
Δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν βρεῖ ὅμως, ἐὰν πρώτον δὲν τὸν βρεῖ ὁ Θεός…

Τὰ πάθη μας, μᾶς ἔχουν κλείσει τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμούς.
Ὅταν ὅμως στρέψει τὸ ματάκι του πρὸς ἠμᾶς ὁ ἀγαθὸς Θεός, τότε ὡς ἀπὸ ὕπνον ξυπνοῦμε καὶ ἀρχιζομεν νὰ ζητοῦμεν τὴν σωτηρίαν μας…
Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἔκφραση μοναχικῆς ἐμπειρίας»