Ἡ χάρη τῆς μετάνοιας

  Κάποιος νέος παραστράτησε, μὰ τόσο μετανοίωσε, ὅταν ἡ θεία Χάρη τὸν ἐπισκέφτηκε μὲ τὸ ἄκουσμα ἐνός μονο κηρυγματος ποὺ ἄφησε τὸν κόσμο κι ἔγινε μοναχός. Έκλαιγε κάθε μέρα μὲ πολὺ πόνο, ἀλλὰ μὲ τίποτα δὲν μποροῦσε νὰ παρηγορηθεῖ. Μιὰ νύχτα παρουσιάστηκε στὸν ὕπνο τοῦ ὁ Ἰησοῦς περιτριγυρισμένος ἀπὸ φῶς οὐράνιο. Πῆγε κοντά του μὲ καλοσύνη...
- Τί ἔχεις ἄνθρωπε καὶ κλαῖς μὲ τόσο πόνο; τὸν ρώτησε μὲ γλυκεία φωνὴ ὁ Κύριος.
- Κλαίω Κύριε, γιατί ἔπεσα, εἶπε  μὲ ἀπελπισία ὁ ἁμαρτωλός.
- Ώ, τότε σήκω.
- Δὲν μπορῶ μόνος Κύριε!
Ἀπλωσε τότε το θεϊκὸ τοῦ χέρι ὁ Βασιλιὰς τῆς ἀγάπης καὶ τὸν βοήθησε νὰ σηκωθεῖ. Ἐκεῖνος, ὅμως, δὲ σταμάτησε νὰ κλαίει...
- Τώρα γιατί κλαῖς;
- Πονῶ, Χριστέ μου, γιατί σὲ λύπησα. Ξόδεψα τὸν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Σου, σὲ ἀσωτίες.
Ἔβαλε τότε τὸ χέρι του μὲ στοργὴ ὁ φιλάνθρωπος  Δεσπότης στὸ κεφάλι τοῦ πονεμένου ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ εἶπε μὲ ἱλαρότητα:
- Ἀφοῦ γιὰ μένα πονᾶς τόσο πολύ, ἐγὼ ἔπαυσα πιὰ νὰ λυπᾶμαι γιὰ τὰ περασμένα.
Τότε ὁ νέος σήκωσε τὸ βλέμμα του νὰ τὸν εὐχαριστήσει, μὰ Ἐκεῖνος δὲν ἦταν πιὰ ἐκεῖ...Στὴ θέση ποὺ πατοῦσε εἶχε σχηματιστεῖ ἕνας πελώριος ὁλόφωτος Σταυρός.
Λυτρωμένος ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας ἔπεσε καὶ τὸν προσκύνησε!


ἀπὸ τὸ γεροντικό...