O ΄Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος Νυμφαγωγός του Ιησού και λύχνος του φωτός (Ιω 3,26-29· 5,35)
πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
«ο έχων την νύμφην νυμφίος έστίν ο δε φίλος του νυμφίου, ò έστηκώς και άκούων αύτοϋ χαρά χαίρει διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη ούν η χαρά η έμή πεπλήρωται».( Ιω 3,29).
Στην Παλαιά Διαθήκη οι σχέσεις του Θεού προς τον πιστό λαό του Ισραήλ παραβάλλονται με τις σχέσεις νυμφίου και νύμφης.
Στην Καινή Διαθήκη νυμφίος είναι ο ένανθρωπήσας Λόγος και νύμφη του η’Εκκλησία. Πρώτος ο Πρόδρομος άποκαλεί τον ’Ιησού νυμφίο και τον εαυτό του φίλο του νυμφίου.
Οι ύμνογράφοι ονομάζουν τον Πρόδρομο γνήσιο φίλο του Χριστού.’Επίσης τονίζοντας την αποστολή του, δηλαδή την προσαγωγή ψυχών στο Νυμφίο Χριστό, τον χαρακτηρίζουν «εύκλεή νυμφαγωγό», νύμφη την εξ έθνών εκκλησία και Νυμφίο τον Χριστό, τον όντως Θεό. «εκείνος ην ò λύχνος ο καιόμενος και φαίνων, υμείς δε ήθελήσατε άγαλλιαθήναι προς ώραν εν τω φωτί αυτού».( Ιω 5,35).
Πολλές φορές οι ύμνογράφοι άναφέρουν τον Πρόδρομο ως «λύχνον»,δηλαδή με το όνομα που του έδωσε ο Κύριος. Συνήθως, μάλιστα, συνοδεύουν τη λέξη «λύχνος» με έναν έπιθετικό προσδιορισμό.
Έτσι τον άποκαλούν «λύχνον φαεινόν», «πάμφωτον», «παναληθή», «φωταυγή», «άείφωτον», «θεοσκεύαστον», «άσθεστον», «εωσφόρον». Είναι γι΄αύτούς «ως όρθρος εύπρεπής του ήλιου προτρέχων» και «η αύγή του ήλιου της δικαιοσύνης».
Η έμφάνιση του λύχνου του φαεινοτάτου εκδίωξε το «νέφος της πλάνης», διέλυσε το «σκότος παθών». Όπως σημειώνει ο Βύζας στο πρώτο Δοξαστικό του Μ. ‘Εσπερινού του Γενεσίου του Προδρόμου (24 Ίουν.) «προοδοποιείται την έλευσιν Θεού του Λόγου», που είναι «το της δόξης Πατρός άπαύγασμα φανέν εν σώματι».
Εύστοχα ο Άνδρέας Κρήτης στο τέταρτο Στιχηρό ιδιόμελο του Μ. ‘Εσπερινού της 24ης ’Ιουνίου ψάλλει- «Τω Προδρόμω λύχνω το φως άκολουθει το ύπέρλαμπρον, και τη φωνή ο Λόγος, και τω νυμφαγωγώ ο Νυμφίος»
πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
«ο έχων την νύμφην νυμφίος έστίν ο δε φίλος του νυμφίου, ò έστηκώς και άκούων αύτοϋ χαρά χαίρει διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη ούν η χαρά η έμή πεπλήρωται».( Ιω 3,29).
Στην Παλαιά Διαθήκη οι σχέσεις του Θεού προς τον πιστό λαό του Ισραήλ παραβάλλονται με τις σχέσεις νυμφίου και νύμφης.
Στην Καινή Διαθήκη νυμφίος είναι ο ένανθρωπήσας Λόγος και νύμφη του η’Εκκλησία. Πρώτος ο Πρόδρομος άποκαλεί τον ’Ιησού νυμφίο και τον εαυτό του φίλο του νυμφίου.
Οι ύμνογράφοι ονομάζουν τον Πρόδρομο γνήσιο φίλο του Χριστού.’Επίσης τονίζοντας την αποστολή του, δηλαδή την προσαγωγή ψυχών στο Νυμφίο Χριστό, τον χαρακτηρίζουν «εύκλεή νυμφαγωγό», νύμφη την εξ έθνών εκκλησία και Νυμφίο τον Χριστό, τον όντως Θεό. «εκείνος ην ò λύχνος ο καιόμενος και φαίνων, υμείς δε ήθελήσατε άγαλλιαθήναι προς ώραν εν τω φωτί αυτού».( Ιω 5,35).
Πολλές φορές οι ύμνογράφοι άναφέρουν τον Πρόδρομο ως «λύχνον»,δηλαδή με το όνομα που του έδωσε ο Κύριος. Συνήθως, μάλιστα, συνοδεύουν τη λέξη «λύχνος» με έναν έπιθετικό προσδιορισμό.
Έτσι τον άποκαλούν «λύχνον φαεινόν», «πάμφωτον», «παναληθή», «φωταυγή», «άείφωτον», «θεοσκεύαστον», «άσθεστον», «εωσφόρον». Είναι γι΄αύτούς «ως όρθρος εύπρεπής του ήλιου προτρέχων» και «η αύγή του ήλιου της δικαιοσύνης».
Η έμφάνιση του λύχνου του φαεινοτάτου εκδίωξε το «νέφος της πλάνης», διέλυσε το «σκότος παθών». Όπως σημειώνει ο Βύζας στο πρώτο Δοξαστικό του Μ. ‘Εσπερινού του Γενεσίου του Προδρόμου (24 Ίουν.) «προοδοποιείται την έλευσιν Θεού του Λόγου», που είναι «το της δόξης Πατρός άπαύγασμα φανέν εν σώματι».
Εύστοχα ο Άνδρέας Κρήτης στο τέταρτο Στιχηρό ιδιόμελο του Μ. ‘Εσπερινού της 24ης ’Ιουνίου ψάλλει- «Τω Προδρόμω λύχνω το φως άκολουθει το ύπέρλαμπρον, και τη φωνή ο Λόγος, και τω νυμφαγωγώ ο Νυμφίος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου