Γλυκόφλογο τού Μάη τό φώς κι άγάλι-άγάλι όλο κυλάει στη δύση νά χυθεί, νά πάει στην άλλη μέρα!... Μαζί του αγάλια έγειρε στην άγκαλιά τού χρόνου «ή Βασιλεύουσα» ή Κυρά, κι ακόμα, δές, κοιμάται!... Καί τή λικνίζει τ’ όνειρο, καί τή λικνίζει ό θρύλος, γλυκό-γλυκό νανούρισμα, ώσπου νά ξημερώσει!...
Ωρια, Κυρά, κι ασύγκριτη, μεγάλη όσο καμία,
Πόλη, Κωνσταντινούπολη, χρυσό θρονί τού κόσμου,... έφτάκορφη, έφτάμορφη, έφτά φορές μεγάλη, έφτά φορές ψηλότερα στέκεις έσύ τού κόσμου!
Χρυσό σού βάλε κι άσειστο «ό Βασιλιάς» θεμέλιο, χιλιόχρονα νά σέ κρατά, χιλιόχρονα νά στέκεις καί νά φορείς τόν ήλιο σου, ήλιο μέ δίχως δύση.
Βοριά καί Νότο νά φωτά, Ανατολή καί Δύση!
Ρόδινη αυγή, στόν ουρανό τήζ 7ής, χρυσή μας Πόλη, φωτάς, φωτάς μέ τό άσωστο τό Φώς τήν οικουμένη!
Σέ νέο ρυθμό χτίζεις ναό στό Πνεύμα καί σηκώνεις τό νοΰ τού ανθρώπου ώς έκεϊ πού τού Θεού είναι ή δόξα!...
Υμνο γλυκό κι άπόηχο Βυζαντινών χορών τά διαβατάρικα πουλιά στό θόλο τ’ ουρανού σου, άκούν ακόμα σάν περνούν κι όλα τόν τιτιβίζουν.
Τόν παίρνουν καί τόν φέρνουνε
γλυκά-νοσταλγικά...
όπου πικρά σου έγγόνια!...
Σκλάδοι καί λεύτεροι τ’ άκούν κι όλοι βαριά στενάζουν... -Πώς έγινε καί έγειρε ή ολόρθη κεφαλή σου,
Πόλη μου Βασιλεύουσα, Ελληνισμό ντυμένη!;...
Καί Κείνη, μέσα άπ’ τ’ όνειρο παρηγοριά τούς δίνει:
Ηλιος θά βγει κι ήλιος θά ’ρθεΐ καί θά μεσουρανήσει,
’Άβαροι καί ’Αγαρηνοί καί Πέρσες κι όποιοι άλλοι!...
Καί στη Μεγάλη μου Έκκλησιά θ’ άνοίξει ή Πύλη πάλι, νά μεταλάβουν τη χαρά ψυχές χιλιάδες χίλιες!...
Πάνω άπ’ τοϋ νοϋ τό σύνορο ή Θεία Βουλή άγρυπνάει!... Κι έγώ στήν "Αγια Τράπεζα όπου κρατάω στά στήθια,
Ολο φυλάω τό Θείο Φώς κι όλα φυλάω τά «ώραΐα»! Καί τής Φυλής τό δίστομο χρυσό σπαθί φυλάγω!... ώσπου παιδιά έλληνόπουλα νά τά ζητήσουν πάλι..
Λοιπόν, άν τά ζητήσετε, παιδιά, δικά σας θά ’ναί!
Καί ή 'Ελλάδα ολάκερη καί ή Έκκλησιά τής δόξας!...
Η Παναγιά ή δέσποινα προσμένει τους Άντρειωμένους! Κι ό «Βασιλιάς» τούς Γίγαντες ζητάει νά τόν ξυπνήσουν!...
Ή Πόλη ή Βασιλεύουσα τέτοια μάς άπεκρίθη
καί έγειρε στοϋ Βόσπορου τό κύμα δακρυσμένη!...
Καί καρτεράει νά ρθει ή Αυγή ή χιλιονειρεμένη,
τού τρίτου Μάη ή Αυγή ή χρυσή, άπ’ τ’ούρανοϋ τήν ώρα νά τήν ορθώσει όλόμορφη στής Λευτεριάς
τή μέρα!
Ωρια, Κυρά, κι ασύγκριτη, μεγάλη όσο καμία,
Πόλη, Κωνσταντινούπολη, χρυσό θρονί τού κόσμου,... έφτάκορφη, έφτάμορφη, έφτά φορές μεγάλη, έφτά φορές ψηλότερα στέκεις έσύ τού κόσμου!
Χρυσό σού βάλε κι άσειστο «ό Βασιλιάς» θεμέλιο, χιλιόχρονα νά σέ κρατά, χιλιόχρονα νά στέκεις καί νά φορείς τόν ήλιο σου, ήλιο μέ δίχως δύση.
Βοριά καί Νότο νά φωτά, Ανατολή καί Δύση!
Ρόδινη αυγή, στόν ουρανό τήζ 7ής, χρυσή μας Πόλη, φωτάς, φωτάς μέ τό άσωστο τό Φώς τήν οικουμένη!
Σέ νέο ρυθμό χτίζεις ναό στό Πνεύμα καί σηκώνεις τό νοΰ τού ανθρώπου ώς έκεϊ πού τού Θεού είναι ή δόξα!...
Υμνο γλυκό κι άπόηχο Βυζαντινών χορών τά διαβατάρικα πουλιά στό θόλο τ’ ουρανού σου, άκούν ακόμα σάν περνούν κι όλα τόν τιτιβίζουν.
Τόν παίρνουν καί τόν φέρνουνε
γλυκά-νοσταλγικά...
όπου πικρά σου έγγόνια!...
Σκλάδοι καί λεύτεροι τ’ άκούν κι όλοι βαριά στενάζουν... -Πώς έγινε καί έγειρε ή ολόρθη κεφαλή σου,
Πόλη μου Βασιλεύουσα, Ελληνισμό ντυμένη!;...
Καί Κείνη, μέσα άπ’ τ’ όνειρο παρηγοριά τούς δίνει:
Ηλιος θά βγει κι ήλιος θά ’ρθεΐ καί θά μεσουρανήσει,
’Άβαροι καί ’Αγαρηνοί καί Πέρσες κι όποιοι άλλοι!...
Καί στη Μεγάλη μου Έκκλησιά θ’ άνοίξει ή Πύλη πάλι, νά μεταλάβουν τη χαρά ψυχές χιλιάδες χίλιες!...
Πάνω άπ’ τοϋ νοϋ τό σύνορο ή Θεία Βουλή άγρυπνάει!... Κι έγώ στήν "Αγια Τράπεζα όπου κρατάω στά στήθια,
Ολο φυλάω τό Θείο Φώς κι όλα φυλάω τά «ώραΐα»! Καί τής Φυλής τό δίστομο χρυσό σπαθί φυλάγω!... ώσπου παιδιά έλληνόπουλα νά τά ζητήσουν πάλι..
Λοιπόν, άν τά ζητήσετε, παιδιά, δικά σας θά ’ναί!
Καί ή 'Ελλάδα ολάκερη καί ή Έκκλησιά τής δόξας!...
Η Παναγιά ή δέσποινα προσμένει τους Άντρειωμένους! Κι ό «Βασιλιάς» τούς Γίγαντες ζητάει νά τόν ξυπνήσουν!...
Ή Πόλη ή Βασιλεύουσα τέτοια μάς άπεκρίθη
καί έγειρε στοϋ Βόσπορου τό κύμα δακρυσμένη!...
Καί καρτεράει νά ρθει ή Αυγή ή χιλιονειρεμένη,
τού τρίτου Μάη ή Αυγή ή χρυσή, άπ’ τ’ούρανοϋ τήν ώρα νά τήν ορθώσει όλόμορφη στής Λευτεριάς
τή μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου