Οι άνθρωποι έχουν τήν καλή διάθεση νά πράττουν τό άγαθό, νά βαδίζουν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοϋ Θεού, νά εύαρεστοΰν ένώπιόν Του. Αλλά έξαιτίας τής άμαρτίας ή διάθεσή τους παρουσιάζει δείγματα διαστροφής. Τό άποτέλεσμα αύτής τής διαστροφής είναι ότι πολλές φορές άντί νά βαδίζουν στον ίσιο δρόμο, σάν τά άτίθασα γίδια στρίβουν δεξιά κι άριστερά.
Δέν ήμασταν άπό τήν άρχή έτσι οί άνθρωποι.
Ό άγιος Θεός τά έκανε όλα καλά λίαν. «Καί είδεν ό Θεός τά πάντα, όσα έποίησε, καί ιδού καλά λίαν» (Γέν. α' 31). Πολύ περισσότερο τόν άνθρωπο, τήν κορωνίδα τών δημιουργημάτων του, «κατ’ εικόνα Θεού έποίησεν αύτόν» (Γέν. α' 27)!
Τόν έκανε βασιλιά όλης της κτίσεως. Τού χάρισε ώς κατοικία τόν Παράδεισο τής τρυφής, γιά νά ζήσει μέ τις ιδανικότερες συνθήκες, νά τελειωθεΐ πνευματικά καί νά φθάσει άπό τό «κατ' εικόνα» στό «καθ' όμοίωσιν».
Άλλά ό άνθρωπος δέν έμεινε σ’ αύτή τή ζηλευτή κατάσταση. Έπεσε στήν άμαρτία καί άμαύρωσε τό πρωτόκτιστο κάλλος του. Από τότε έχει ροπή καί κλίση πρός τό κακό. Κυριαρχεί στό έσωτερικό του «έτερος νόμος», άλλος νόμος,
άλλη δύναμη, ό νόμος καί ή δύναμη τής άμαρτίας, πού άντιστρατεύεται στό νόμο τού Θεού, σέ όσα ό νους καί ή συνείδησή του άναγνωρίζουν ώς όρθά. Αύτός ό έτερος νόμος, όταν δέν προσέχουμε, μάς παρασύρει στό κακό. Δέν κάνουμε τό καλό πού θέλουμε, άλλα τό κακό πού δέν θέλουμε, αύτό πράττουμε. Ή διάθεσή μας έγινε εύόλισθη καί εύμετάβολη. «Εύόλισθος ήμών ή γνώμη, εύπερίτρεπτος ή προαίρεσις. Διά τούτο έαυτούς πανταχόθεν άσφαλίζεσθαι καί τειχίζεσθαι χρή», συμβουλεύει ό ιερός Χρυσόστομος. ’Επιβάλλεται νά άσφαλίζουμε άπό παντού τόν έαυτό μας, νά τόν περιτειχίζουμε άπό όλες τις πλευρές.
Είναι λοιπόν άνάγκη νά ένισχύεται ή καλή μας διάθεση, διότι έξαιτίας τής άμαρτίας νοσεί. Καί όπως οί σωματικές άσθένειες άνάλογα μέ τόν τρόπο πού άντιμετωπίζονται πηγαίνουν είτε πρός τό καλύτερο εϊτε πρός τό χειρότερο, έτσι καί ή άσθενής διάθεσή μας άνάλογα μέ τόν τρόπο πού ζοΰμε πηγαίνει είτε πρός τό καλύτερο είτε πρός τό χειρότερο. 'Όσο πιό πολύ άγιαζόμαστε, τόσο ύγιέστερη γίνεται. Όσο πιό πολύ άμαρτάνουμε, τόσο άσθενέστερη. Αλλά, όπως όταν είμαστε άσθενεϊς σωματικά, έπιμελούμεθα τήν ύγεία μας γιά νά πάρουμε τό καλύτερο, έτσι καί όταν είμαστε άσθενεϊς πνευματικά, νά έπιμελούμεθα τόν άγιασμά μας, γιά νά ύγιαίνουμε πνευματικά, νά άναθάλλουμε, νά θέλουμε πάντοτε τό καλό, νά άγαποΰμε πάντοτε τήν άλήθεια, νά βαδίζουμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, «τό άγαθόν καί εύάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. ιβ' 2).
Ακόμη είναι άνάγκη νά ένισχύεται ή καλή μας διάθεση, διότι έξαιτίας τής άμαρτίας έχει καταπτοηθεΐ. Τό ήθικό μας είναι πάρα πολύ πεσμένο. Χάσαμε τή θερμότητα, τό ζήλο, τόν ένθουσιασμό μας. Κυριευθήκαμε άπό ραθυμία καί νυσταγμό. Γιά νά ορθοποδήσουμε, χρειάζεται νά καταβάλλουμε προσπάθεια άναπτερώσεως τού ήθικοϋ μας, νά νήφουμε καί νά γρηγοροϋμε, νά ύποδαυλίζουμε τή φλόγα τής άγάπης μας πρός τόν Θεό!
Ό ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τόν άποστολικό λόγο «τό γάρ παραυτίκα έλαφρόν τής θλίψεως ήμών» (Β' Κορ. δ’ 17), γράφει ότι ό θείος Παύλος άποκαλεΐ «τήν θλΐψιν έλαφράν», γιά νά ένισχύσει τή διάθεση τών άγωνιζομένων πιστών. «Έλαφράν τήν θλΐψιν έκάλεσε διά τήν προαίρεσιν τών άγωνιζομένων». Θέλει νά άναπτερώσει τό ήθικό μας, νά συσφίξει τά παραλυμένα γόνατά μας. Μάς βεβαιώνει ότι οί θλίψεις είναι περαστικές. Μέ τήν ύπομονή μπορούμε νά τις ύπερνικήσουμε.
Επίσης σχολιάζοντας ό χρυσορρήμων Πατήρ τόν άποστολικό λόγο «ούκ έστιν ήμϊν ή πάλη πρός αίμα καί σάρκα» (Εφ. ς' 12), σημειώνει ότι ό άπόστολος Παύλος χρησιμοποιεί τήν εικόνα τού στίβου «ούχ ϊνα καταβάλη, άλλ’ ϊνα διεγείρη τά φρονήματα τών στρατιωτών». Βοηθεΐ νά ένισχυθοΰν οί άγωνιστές τού καλού άγώνα, νά είσέλθουν στό στάδιο τών άρετών, νά παλέψουν μέ τόν άντίδικο διάβολο καί νά τόν νικήσουν. Νά θυμηθούμε καί τόν λόγο τού ύψιπέτου Εύαγγελιστοϋ: «Νεανίσκοι... ισχυροί έστε καί... νενικήκατε τόν πονηρόν» (Α' Ίω. β' 14).
Τέλος, είναι άνάγκη νά ένισχύεται ή καλή μας διάθεση, διότι τά περισσότερα έρεθίσματα τής άποστατημένης κοινωνίας μας είναι άρνητικά. Πιό πολύ κινδυνεύουμε νά ζημιωθούμε άπό όσα συμβαίνουν γύρω μας, παρά νά ώφεληθοϋμε πνευματικά. Μερικές φορές, χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, μιμούμεθα πρότυπα κοσμικά καί ζοΰμε άντιπνευματικά. Όμως ύπάρχουν καί καλές εύκαιρίες πού ένισχύουν τήν καλή μας διάθεση. ’Εμείς σάν τις μέλισσες νά πηγαίνουμε έκεΐ όπου ύπάρχουν εύώδη άνθη, έκεϊ πού ύπάρχει νέκταρ, έκεΐ πού θά ώφεληθοϋμε πνευματικά. "Ετσι θά βοηθούμεθα νά ποιούμε τά άρεστά ένώπιον τού Θεού. Κι άν βαδίζουμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, έχουμε τήν έλπίδα ότι θά βρούμε έλεος κατά τήν ήμέρα τής Κρίσεως.
Δέν ήμασταν άπό τήν άρχή έτσι οί άνθρωποι.
Ό άγιος Θεός τά έκανε όλα καλά λίαν. «Καί είδεν ό Θεός τά πάντα, όσα έποίησε, καί ιδού καλά λίαν» (Γέν. α' 31). Πολύ περισσότερο τόν άνθρωπο, τήν κορωνίδα τών δημιουργημάτων του, «κατ’ εικόνα Θεού έποίησεν αύτόν» (Γέν. α' 27)!
Τόν έκανε βασιλιά όλης της κτίσεως. Τού χάρισε ώς κατοικία τόν Παράδεισο τής τρυφής, γιά νά ζήσει μέ τις ιδανικότερες συνθήκες, νά τελειωθεΐ πνευματικά καί νά φθάσει άπό τό «κατ' εικόνα» στό «καθ' όμοίωσιν».
Άλλά ό άνθρωπος δέν έμεινε σ’ αύτή τή ζηλευτή κατάσταση. Έπεσε στήν άμαρτία καί άμαύρωσε τό πρωτόκτιστο κάλλος του. Από τότε έχει ροπή καί κλίση πρός τό κακό. Κυριαρχεί στό έσωτερικό του «έτερος νόμος», άλλος νόμος,
άλλη δύναμη, ό νόμος καί ή δύναμη τής άμαρτίας, πού άντιστρατεύεται στό νόμο τού Θεού, σέ όσα ό νους καί ή συνείδησή του άναγνωρίζουν ώς όρθά. Αύτός ό έτερος νόμος, όταν δέν προσέχουμε, μάς παρασύρει στό κακό. Δέν κάνουμε τό καλό πού θέλουμε, άλλα τό κακό πού δέν θέλουμε, αύτό πράττουμε. Ή διάθεσή μας έγινε εύόλισθη καί εύμετάβολη. «Εύόλισθος ήμών ή γνώμη, εύπερίτρεπτος ή προαίρεσις. Διά τούτο έαυτούς πανταχόθεν άσφαλίζεσθαι καί τειχίζεσθαι χρή», συμβουλεύει ό ιερός Χρυσόστομος. ’Επιβάλλεται νά άσφαλίζουμε άπό παντού τόν έαυτό μας, νά τόν περιτειχίζουμε άπό όλες τις πλευρές.
Είναι λοιπόν άνάγκη νά ένισχύεται ή καλή μας διάθεση, διότι έξαιτίας τής άμαρτίας νοσεί. Καί όπως οί σωματικές άσθένειες άνάλογα μέ τόν τρόπο πού άντιμετωπίζονται πηγαίνουν είτε πρός τό καλύτερο εϊτε πρός τό χειρότερο, έτσι καί ή άσθενής διάθεσή μας άνάλογα μέ τόν τρόπο πού ζοΰμε πηγαίνει είτε πρός τό καλύτερο είτε πρός τό χειρότερο. 'Όσο πιό πολύ άγιαζόμαστε, τόσο ύγιέστερη γίνεται. Όσο πιό πολύ άμαρτάνουμε, τόσο άσθενέστερη. Αλλά, όπως όταν είμαστε άσθενεϊς σωματικά, έπιμελούμεθα τήν ύγεία μας γιά νά πάρουμε τό καλύτερο, έτσι καί όταν είμαστε άσθενεϊς πνευματικά, νά έπιμελούμεθα τόν άγιασμά μας, γιά νά ύγιαίνουμε πνευματικά, νά άναθάλλουμε, νά θέλουμε πάντοτε τό καλό, νά άγαποΰμε πάντοτε τήν άλήθεια, νά βαδίζουμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, «τό άγαθόν καί εύάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. ιβ' 2).
Ακόμη είναι άνάγκη νά ένισχύεται ή καλή μας διάθεση, διότι έξαιτίας τής άμαρτίας έχει καταπτοηθεΐ. Τό ήθικό μας είναι πάρα πολύ πεσμένο. Χάσαμε τή θερμότητα, τό ζήλο, τόν ένθουσιασμό μας. Κυριευθήκαμε άπό ραθυμία καί νυσταγμό. Γιά νά ορθοποδήσουμε, χρειάζεται νά καταβάλλουμε προσπάθεια άναπτερώσεως τού ήθικοϋ μας, νά νήφουμε καί νά γρηγοροϋμε, νά ύποδαυλίζουμε τή φλόγα τής άγάπης μας πρός τόν Θεό!
Ό ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τόν άποστολικό λόγο «τό γάρ παραυτίκα έλαφρόν τής θλίψεως ήμών» (Β' Κορ. δ’ 17), γράφει ότι ό θείος Παύλος άποκαλεΐ «τήν θλΐψιν έλαφράν», γιά νά ένισχύσει τή διάθεση τών άγωνιζομένων πιστών. «Έλαφράν τήν θλΐψιν έκάλεσε διά τήν προαίρεσιν τών άγωνιζομένων». Θέλει νά άναπτερώσει τό ήθικό μας, νά συσφίξει τά παραλυμένα γόνατά μας. Μάς βεβαιώνει ότι οί θλίψεις είναι περαστικές. Μέ τήν ύπομονή μπορούμε νά τις ύπερνικήσουμε.
Επίσης σχολιάζοντας ό χρυσορρήμων Πατήρ τόν άποστολικό λόγο «ούκ έστιν ήμϊν ή πάλη πρός αίμα καί σάρκα» (Εφ. ς' 12), σημειώνει ότι ό άπόστολος Παύλος χρησιμοποιεί τήν εικόνα τού στίβου «ούχ ϊνα καταβάλη, άλλ’ ϊνα διεγείρη τά φρονήματα τών στρατιωτών». Βοηθεΐ νά ένισχυθοΰν οί άγωνιστές τού καλού άγώνα, νά είσέλθουν στό στάδιο τών άρετών, νά παλέψουν μέ τόν άντίδικο διάβολο καί νά τόν νικήσουν. Νά θυμηθούμε καί τόν λόγο τού ύψιπέτου Εύαγγελιστοϋ: «Νεανίσκοι... ισχυροί έστε καί... νενικήκατε τόν πονηρόν» (Α' Ίω. β' 14).
Τέλος, είναι άνάγκη νά ένισχύεται ή καλή μας διάθεση, διότι τά περισσότερα έρεθίσματα τής άποστατημένης κοινωνίας μας είναι άρνητικά. Πιό πολύ κινδυνεύουμε νά ζημιωθούμε άπό όσα συμβαίνουν γύρω μας, παρά νά ώφεληθοϋμε πνευματικά. Μερικές φορές, χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, μιμούμεθα πρότυπα κοσμικά καί ζοΰμε άντιπνευματικά. Όμως ύπάρχουν καί καλές εύκαιρίες πού ένισχύουν τήν καλή μας διάθεση. ’Εμείς σάν τις μέλισσες νά πηγαίνουμε έκεΐ όπου ύπάρχουν εύώδη άνθη, έκεϊ πού ύπάρχει νέκταρ, έκεΐ πού θά ώφεληθοϋμε πνευματικά. "Ετσι θά βοηθούμεθα νά ποιούμε τά άρεστά ένώπιον τού Θεού. Κι άν βαδίζουμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, έχουμε τήν έλπίδα ότι θά βρούμε έλεος κατά τήν ήμέρα τής Κρίσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου