Τι θυμάμαι από την προσωπική μου επαφή με τον γέροντα Εφραίμ.
Τότε ερχόταν πάρα πολύ συχνά στο Τορόντο του Καναδά από το Άγιο Ορος. Ηταν ακόμα ηγούμενος στη Μονή Φιλοθέου.
Αγαπούσε και αγαπά πολύ την ομογένεια. Τον γνώρισα νομίζω, το 1988. Οταν τον πρωτοείδα… αυτό ήταν. Πήγα αμέσως για εξομολόγηση και από το πρωί…. μπήκα να τον δώ, το απόγευμα.
Είχα αριθμό 352 στη σειρά για να περάσω. Νόμιζα ότι ήμουν μπροστά σε άγγελο!!!! Δεν είπαμε τόσα πολλά, πιο πολύ προσευχόταν με το κομποσχοίνι του ,παρά, μου μιλούσε, είτε με κοιτούσε. Μου είπε να μην φύγω από τον Καναδά, προφανώς επειδή του είπα, ότι βλέποντάς τον θέλησα να γίνω μοναχός.
Ομως, πως να έμενα Καναδά;;; Εκεί ,όχι μόνον δεν είχε μοναστήρια, αλλά ούτε τι είναι μονή… δεν γνώριζαν!!! Εκείνος φυσικά γνώριζε ότι εκεί είχε μπόλικο έμψυχο υλικό, όπως μου ανέφερε, για να χτίσει τα 18-20 μοναστήρια που έκανε, κυρίως στην Αμερική, αλλά δεν μου είχε πει τίποτε, για ίδρυση μονών!!! Αν το ήξερα, δεν θα έφευγα. Από τότε έγινα… η σκιά του στις ομιλίες του.
Στα κηρύγματά του στο ναό της Μεταμορφώσεως στο Pape Avenue-Τοronto που κήρυττε, δεν ήθελε κανένα φως. Συνήθως μιλούσε τα απογεύματα,που ήδη νύχτωνε ενωρίς, και ο ναός ήταν μόνον στο φως των καντηλιών. Ηταν όμως… αυτόφωτος!!! Εγώ έψαχνα να βρω εάν κάτω από το τραπεζάκι που του είχαν, μπροστά στο ιερό, του είχαν βάλει κανένα φωτάκι από κάτω, ίσως κάποιο κρυφό φωτισμό, έψαχνα να δω… και δεν έβρισκα τίποτε!!!
Μπα, έλεγα μόνος μου, από πού φωτίζεται όλο του το πρόσωπο μέσα στο σκοτάδι;;; Εβλεπες και την παραμικρή σύσπαση του μορφής του, όταν μίλαγε, και την πιο ελάχιστη ρυτίδα του προσώπου του, αν είχε.
Τελευταία φορά τον είδα το 1992,που τελείωσα τα ξενοδοχειακά που σπούδαζα ,και αναγκαστικά δεν είχα βίζα, και έπρεπε να αναχωρήσω. Αν θυμάμαι κάτι έντονα από τα πέντε χρόνια που έμεινα στον Καναδά… είναι μόνον ο άγιος γέροντας Εφραίμ, ο παππούλης μας!!!!
Κι αυτός έχει φωτογραφίες με ζωάκια, βλέπετε;;; Ισως από πνευματική συγγένεια και “πνευματικά γονίδια”, να μου κόλλησε κι εμένα. Ομως θα του μοιάσω και σε κάτι άλλο;;; Εχουμε ανάγκη από θέωση και αγιασμό των ψυχών μας!!! Αχ παππουλάκο μας καλέ… πόσο ακόμα θα αναπνέεις σε τούτον εδώ τον μάταιο κόσμο;;;
Πατήρ Ιγνάτιος από την Μονή των Ποιμένων
Τότε ερχόταν πάρα πολύ συχνά στο Τορόντο του Καναδά από το Άγιο Ορος. Ηταν ακόμα ηγούμενος στη Μονή Φιλοθέου.
Αγαπούσε και αγαπά πολύ την ομογένεια. Τον γνώρισα νομίζω, το 1988. Οταν τον πρωτοείδα… αυτό ήταν. Πήγα αμέσως για εξομολόγηση και από το πρωί…. μπήκα να τον δώ, το απόγευμα.
Είχα αριθμό 352 στη σειρά για να περάσω. Νόμιζα ότι ήμουν μπροστά σε άγγελο!!!! Δεν είπαμε τόσα πολλά, πιο πολύ προσευχόταν με το κομποσχοίνι του ,παρά, μου μιλούσε, είτε με κοιτούσε. Μου είπε να μην φύγω από τον Καναδά, προφανώς επειδή του είπα, ότι βλέποντάς τον θέλησα να γίνω μοναχός.
Ομως, πως να έμενα Καναδά;;; Εκεί ,όχι μόνον δεν είχε μοναστήρια, αλλά ούτε τι είναι μονή… δεν γνώριζαν!!! Εκείνος φυσικά γνώριζε ότι εκεί είχε μπόλικο έμψυχο υλικό, όπως μου ανέφερε, για να χτίσει τα 18-20 μοναστήρια που έκανε, κυρίως στην Αμερική, αλλά δεν μου είχε πει τίποτε, για ίδρυση μονών!!! Αν το ήξερα, δεν θα έφευγα. Από τότε έγινα… η σκιά του στις ομιλίες του.
Στα κηρύγματά του στο ναό της Μεταμορφώσεως στο Pape Avenue-Τοronto που κήρυττε, δεν ήθελε κανένα φως. Συνήθως μιλούσε τα απογεύματα,που ήδη νύχτωνε ενωρίς, και ο ναός ήταν μόνον στο φως των καντηλιών. Ηταν όμως… αυτόφωτος!!! Εγώ έψαχνα να βρω εάν κάτω από το τραπεζάκι που του είχαν, μπροστά στο ιερό, του είχαν βάλει κανένα φωτάκι από κάτω, ίσως κάποιο κρυφό φωτισμό, έψαχνα να δω… και δεν έβρισκα τίποτε!!!
Μπα, έλεγα μόνος μου, από πού φωτίζεται όλο του το πρόσωπο μέσα στο σκοτάδι;;; Εβλεπες και την παραμικρή σύσπαση του μορφής του, όταν μίλαγε, και την πιο ελάχιστη ρυτίδα του προσώπου του, αν είχε.
Τελευταία φορά τον είδα το 1992,που τελείωσα τα ξενοδοχειακά που σπούδαζα ,και αναγκαστικά δεν είχα βίζα, και έπρεπε να αναχωρήσω. Αν θυμάμαι κάτι έντονα από τα πέντε χρόνια που έμεινα στον Καναδά… είναι μόνον ο άγιος γέροντας Εφραίμ, ο παππούλης μας!!!!
Κι αυτός έχει φωτογραφίες με ζωάκια, βλέπετε;;; Ισως από πνευματική συγγένεια και “πνευματικά γονίδια”, να μου κόλλησε κι εμένα. Ομως θα του μοιάσω και σε κάτι άλλο;;; Εχουμε ανάγκη από θέωση και αγιασμό των ψυχών μας!!! Αχ παππουλάκο μας καλέ… πόσο ακόμα θα αναπνέεις σε τούτον εδώ τον μάταιο κόσμο;;;
Πατήρ Ιγνάτιος από την Μονή των Ποιμένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου