Στο Αγιονόρος δεν μπήκα ποτέ. Πολλές φορές το ευκαίρεσα αλλά όλο και κάτι τύχαινε. Ομολογώ όμως ότι το ονειρεύτηκα πολλά βράδια. Γλυκές μυσταγωγίες προσευχής και άσκησης. Στις Μονές, τις Σκήτες μα καίρια στα φρικτά Καρούλια. Με τους ασκητάδες που διακόνησαν τα σπήλια, τις τρύπες, τα βράχια του, 1200 χρόνια τώρα. Παλεύοντας με τη σάρκα τους, με νηστείες, πόνο, κρύο, ζέστη, δίψα. Αμέτρητοι οι πειρασμοί της σώματος. Μα εκείνοι ακόμα χειρότεροι αυτοί του πνεύματος. Εγωισμός, κατάκριση. Και οι δαίμονες που πολλές φορές πειράζουν τους ασκητές, όπως λέγει και ο ¨Γέροντας Παΐσιος , ούτε πεινούν, ούτε διψούν. Μια μετάνοια να κάνουν και να ζητήσουν το έλεος του Θεού σώζονται. Ναι και για αυτούς ακόμη προσεύχονταν ο Γέροντας. Το έλεος της ταπεινοφροσύνης και της απόλυτης αγάπης. Έστω κι αν σωτηρία δεν έχουν. «Ελευθεριάδη, μιλάς για πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια στο blog” μου λένε πολλοί που διαφωνούν. Αλήθεια τι βρίσκουν λοιπόν όλοι αυτοί οι καλόγεροι που έκαψαν φρόνημα και σάρκα για δεκαετίες; Μα την ΑΛΗΘΕΙΑ. Τον Θείο Έρωτα. Την απόλυτη χαρά, μέσα από την
απόλυτη αποχή κάθε γήινης απόλαυσης. Έγραψε πρόσφατα ι ο Γέροντας Εφραίμ , μια ζώσα Οσιακή Μορφή, που βγήκε πριν από χρόνια από τον Άθω και άνθισε την έρημο της Αριζόνας, μπολιάζοντας χρυσάνθεμα Ορθοδοξίας. «Οι λαϊκοί έγιναν δαίμονες και οι μοναχοί λαϊκοί». Πόσο δίκαιο έχει. Τον γνώρισα τον Γέροντα στο Μοναστήρι του Προδρόμου της Νάουσας, όπου πνευματικόρη του είναι η Ηγουμένη Μεθοδία ( μια χαρισματική προσωπικότητα, γεμάτη αγιότητα , βγαλμένη κατευθείαν από παραδεισένια μπαξέδια, για αυτό άλλωστε την φθονεί ο διάβολος). Εντάξει απαντάω στους φίλους.Να πιστέψω σε τι; Στον πλούτο του κόσμου; Πρόσκαιρος είναι. Έρχεται ο θάνατος και τα παίρνει όλα. Μάικλ Τζάκσον, Γουίτνευ Χιούστον. Λατρεύτηκαν ως είδωλα στην εφήμερη ζωή τους. Γνώρισαν δόξα, χρήμα, απολαύσεις. Και πέθαναν δυστυχισμένοι. Μια φορά πεθαίνει ο άνθρωπος. Μετά έρχεται η Κρίσις, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στο Αγιονόρος λοιπόν, στην Αριζόνα, στη Μόσχα, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξες καρδιές που πάλλονται με λατρεία προς τον δημιουργό και τον συνάνθρωπο τους, πεθαίνουν τον άνθρωπο, πριν από τον βιολογικό του θάνατο. Για αυτό μένουν αθάνατοι, μετά από αυτόν. Πόσο δίκιο έχουν. Μια βόλτα καθημερινή μας στα κοιμητήρια και στα νοσοκομείο, θα μας έκανε να αντιληφθούμε το «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον, ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα,επελθών γάρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται» που ψάλλεται στην εξόδιο ορθόδοξη ακολουθία. Καλή Σαρακοστή και όσους αδίκησα, στεναχώρησα, έβλαψα, τους ζητώ συγγνώμη. Ειδικά την κ. Άντζυ Αποστόλου που σχολίασα, γεμάτος εγωισμό, πρόσφατα τη διόρθωσή της. Ζητώντας συνάμα από το Θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους να με κάνουν να βιώσω ειλικρινά την υπέροχη προσευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, που θα ακούμε καθημερινά τούτες τις 40 μέρες χαρμολύπης και αναζήτησης της ταπείνωσης από τα πάθη μας, τα πάθη μου.
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας
Και αργολογίας μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
Υπομονής και αγάπης
Χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι
Του οράν τα εμά πταίσματα, και
Μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου`
Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων.
απόλυτη αποχή κάθε γήινης απόλαυσης. Έγραψε πρόσφατα ι ο Γέροντας Εφραίμ , μια ζώσα Οσιακή Μορφή, που βγήκε πριν από χρόνια από τον Άθω και άνθισε την έρημο της Αριζόνας, μπολιάζοντας χρυσάνθεμα Ορθοδοξίας. «Οι λαϊκοί έγιναν δαίμονες και οι μοναχοί λαϊκοί». Πόσο δίκαιο έχει. Τον γνώρισα τον Γέροντα στο Μοναστήρι του Προδρόμου της Νάουσας, όπου πνευματικόρη του είναι η Ηγουμένη Μεθοδία ( μια χαρισματική προσωπικότητα, γεμάτη αγιότητα , βγαλμένη κατευθείαν από παραδεισένια μπαξέδια, για αυτό άλλωστε την φθονεί ο διάβολος). Εντάξει απαντάω στους φίλους.Να πιστέψω σε τι; Στον πλούτο του κόσμου; Πρόσκαιρος είναι. Έρχεται ο θάνατος και τα παίρνει όλα. Μάικλ Τζάκσον, Γουίτνευ Χιούστον. Λατρεύτηκαν ως είδωλα στην εφήμερη ζωή τους. Γνώρισαν δόξα, χρήμα, απολαύσεις. Και πέθαναν δυστυχισμένοι. Μια φορά πεθαίνει ο άνθρωπος. Μετά έρχεται η Κρίσις, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στο Αγιονόρος λοιπόν, στην Αριζόνα, στη Μόσχα, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξες καρδιές που πάλλονται με λατρεία προς τον δημιουργό και τον συνάνθρωπο τους, πεθαίνουν τον άνθρωπο, πριν από τον βιολογικό του θάνατο. Για αυτό μένουν αθάνατοι, μετά από αυτόν. Πόσο δίκιο έχουν. Μια βόλτα καθημερινή μας στα κοιμητήρια και στα νοσοκομείο, θα μας έκανε να αντιληφθούμε το «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον, ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα,επελθών γάρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται» που ψάλλεται στην εξόδιο ορθόδοξη ακολουθία. Καλή Σαρακοστή και όσους αδίκησα, στεναχώρησα, έβλαψα, τους ζητώ συγγνώμη. Ειδικά την κ. Άντζυ Αποστόλου που σχολίασα, γεμάτος εγωισμό, πρόσφατα τη διόρθωσή της. Ζητώντας συνάμα από το Θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους να με κάνουν να βιώσω ειλικρινά την υπέροχη προσευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, που θα ακούμε καθημερινά τούτες τις 40 μέρες χαρμολύπης και αναζήτησης της ταπείνωσης από τα πάθη μας, τα πάθη μου.
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας
Και αργολογίας μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
Υπομονής και αγάπης
Χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι
Του οράν τα εμά πταίσματα, και
Μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου`
Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου