ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

 « Ἐγένετο Ἰωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καί κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἀμαρτιῶν»

Βάπτισμα μετανοίας προσέφερε ο άγιος Ιωάννης στην έρημο του Ιορδάνη ποταμού. Ήταν πράγματι ασυγκρίτως ανώτερο από το βάπτισμα των Ιουδαίων που αποσκοπούσε μόνο στον καθαρισμό του σώματος. Ωστόσο, πολύ κατώτερο από το βάπτισμα Του Χριστού. Όπως μας αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα μπορούσε να παρομοιαστεί ως μία γέφυρα ανάμεσα στα δύο βαπτίσματα. Χωρίς όμως μετάνοια, θα ήταν αδύνατο οι άνθρωποι να δεχθούν το βάπτισμα Του Χριστού.

Ο άνθρωπος όμως για να φτάσει σε μετάνοια, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει ότι αμαρτάνει. Ότι δηλαδή έχει αστοχήσει στην ζωή του να εφαρμόσει το θέλημα Του Θεού. Πως όμως είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε στην ζωή μας κάτι, για το οποίο, είτε πολύ λίγα γνωρίζουμε ή σχεδόν καθόλου. Η ημιμάθεια, θα μας οδηγεί συνέχεια σε αδιέξοδα, με αποτέλεσμα είτε να απογοητευόμαστε είτε να αναγκαστούμε να προσαρμόσουμε κάποια πράγματα στην ζωή μας όπως μας βολεύουν.

Είναι όμως δυνατόν με τον τρόπο αυτό να φτάσουμε ποτέ στο «καθ’ ομοίωσιν»;

Ενώ θα νομίζουμε ότι είμαστε μέλη του σώματος Του Χριστού και ότι εφαρμόζουμε στην ζωή μας το θέλημα Του, κινδυνεύουμε να ακούσομε «οὐκ οἶδα ὑμᾶς». Συνεπώς θα πρέπει να αναρωτηθούμε, γνωρίζουμε πράγματι το θέλημα Του Κυρίου. 

Αφιερώνομε μέρος του καθημερινού χρόνου μας για την μελέτη των Αγίων γραφών;

Προστρέχουμε στις συνάξεις της εκκλησίας ή στις καθημερινές ακολουθίες της;

Η απάντηση δυστυχώς για τους πλείστους από εμάς είναι αρνητική. Οι καθημερινές βιοτικές μέριμνες έχουν πλέον κυβερνήσει την ζωή μας. Στο καθημερινό βεβαρυμμένο πρόγραμμα μας, δεν υπάρχει χρόνος για Τον Θεό. Όμως ο άνθρωπος αποτελείτε μόνον από σώμα και μόνον βιοτικές ανάγκες έχει; Η ψυχή του ανθρώπου επειδή δεν φαίνεται, σημαίνει ότι δεν υπάρχει; Στην πραγματικότητα, όχι μόνον υπάρχει, αλλά θα υπάρχει στους αιώνες. Παράδειγμα μας, θα πρέπει να είναι οι χριστιανοί την εποχή του μεγάλου Βασιλείου, όπου ανάγκαζαν τον Άγιο να τους κατηχεί καθημερινά, προσερχόμενοι στους ναούς, πριν και μετά την εργασία τους. 

Έτσι, πρώτο βήμα για όλους αποτελεί να εννοήσουμε το λόγο Του Θεού. Μόνον τότε θα μπορέσουμε να ελέγξουμε αν πορευόμαστε στο θέλημα Του Κυρίου. Μόνον τότε θα καταλάβουμε ότι αμαρτάνουμε. Και όπως ο άσωτος υιός ήρθε «εἰς ἑαυτὸν», κατανοώντας τα λάθη του, αναστάς πορεύθηκε προς τον πατέρα του με πλήρη ταπείνωση, χωρίς να προσδοκά οποιαδήποτε αξίωση. Έτσι και εμείς, εννοώντας την αποστασία μας από Τον Κύριο, αναστάντες να πορευθούμε προς το θέλημα Του, με πλήρη ταπείνωση και μετάνοια.

Είναι όμως τόσο εύκολο, από την μία στιγμή στην άλλη να αλλάξουμε τρόπο ζωής; Να λειτουργήσουμε δηλαδή σαν ένας διακόπτης, και με ένα κλικ να μεταβάλουμε τον εαυτό μας και τις συνήθειες του. Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος για να πορευθεί προς Τον Θεό, θα πρέπει να επαναστατήσει κατά του εαυτού του. Θα πρέπει να απελευθερωθεί από το «εγώ» και το αμαρτωλό θέλημα του, και στην θέση τους τοποθετήσει το θέλημα Του Κυρίου. Μόνον τότε, θα μπορέσει να οδεύσει προς Τον Κύριον.

Η πρώτη φορά που υποσχεθήκαμε, να ακολουθήσουμε το θέλημα Του Κυρίου ήταν στην βάπτιση μας. Εκείνη την ημέρα συνταχθήκαμε Τον Χριστό, και αποστραφήκαμε τον πονηρό. Ενδυθήκαμε τον λευκό χιτώνα που συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής, και αναγεννημένοι αρχίσαμε μία νέα πνευματική ζωή. Ωστόσο για να διατηρηθεί λευκός χιτώνας, χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Ο πονηρός, καραδοκεί σε κάθε στιγμή της ζωής μας, προκειμένου να τον αμαυρώσει.

Τρανό παράδειγμα οι πρωτόπλαστοι. Η Εύα γνώριζε πολύ καλά ότι δεν επιτρεπόταν να φάει μόνον από ένα συγκεκριμένο δέντρο μέσα στον παράδεισο.

Παρόλα αυτά, ο πονηρός δια μέσου το όφεως, κατάφερε και την έπεισε να το πράξει.

Το πιο τραγικό όμως, είναι η μέθοδος που ακολούθησε για να το επιτύχει.

Διαβάλλοντας τον ίδιον Τον Θεό! Όταν ο όφις επιχείρησε να ανοίξει διάλογο με την Εύα, αυτή δεν ήταν υποχρεωμένη να του απαντήσει. Μπορούσε απλώς να τον αγνοήσει, γλιτώνοντας έτσι από το ολίσθημα της.

Εάν οι πρωτόπλαστοι, οι οποίοι είχαν καθημερινή κοινωνία με Τον Θεό, πείσθηκαν να πράξουν κάτι αντίθετο στο θέλημα Του Θεού, πόσον μάλλον εμείς κινδυνεύουμε. Όπου οι περισσότεροι από εμάς έχουμε άγνοια του θελήματος Του Κυρίου. Ο πονηρός προσπαθεί αδιαλείπτως, μέσα από λογισμούς που σπέρνει στη διάνοια μας, να μας πείσει να αμαρτήσουμε. Εμείς δεν είμαστε αναγκασμένοι, ούτε να τους αναλύσουμε, αλλά ούτε και να τους υλοποιήσουμε. Η πιο ασφαλή οδός, είναι η απόρριψη τους.

Οι συνέπειες για τους πρωτοπλάστους ολέθριες, αφού εξορίστηκαν από τον παράδεισο. Παρόλα αυτά, ακόμη και την ύστατη στιγμή, Ο Θεός προσπάθησε να τους φέρει σε μετάνοια. Κάτι το οποίο αν έπρατταν, Ο Θεός θα το δεχόταν. Ωστόσο, αυτοί προτίμησαν μόνον να δικαιολογηθούν. Απόδειξη ότι η μετάνοια μπορεί να αλλάξει ακόμη και την απόφαση Του Θεού, αποτελεί η σωτηρία των κατοίκων της Νινευή. Σε αυτή την πολιτεία, μετά από το κήρυγμα του προφήτη Ιωνά, οι κάτοικοι μετανόησαν πραγματικά, και Ο Θεός αναθεώρησε την απόφαση που είχε πάρει για την καταστροφή της πόλεως.

Ολέθριες όμως είναι και για εμάς οι συνέπειες όταν απομακρυνθούμε από Τον Κύριον που είναι η πηγή της ζωής. Η ψυχή μακρά Του Θεού υποφέρει, βιώνει μία συνεχή στέρηση, μη μπορώντας πουθενά να βρει ανακούφιση. Το κενό που δημιουργείται, δεν γεμίζει με καμία επίγεια ευχαρίστηση. Έτσι και εμείς, μπορεί πράγματι να παρασυρθήκαμε και να αμαυρώσαμε τον λευκό χιτώνα μας. Όμως κανείς δεν μας ανάγκασε να αμαρτήσουμε, μόνοι μας επιλέξαμε την οδό αυτή, γι’ αυτό και δεν πρέπει να δικαιολογούμαστε.

Ο Κύριος μας όμως, που είναι όλος αγάπη για το πλάσμα του, είναι πάντα έτοιμος να μας δεχθεί πίσω. Πλυντήριο μας, το μυστήριο της εξομολογήσεως, που θα γίνετε με πλήρη ταπείνωση και μετάνοια. Τότε ο χιτώνας μας θα ξανά λευκαίνεται, με την διαβεβαίωση από Τον Κύριον ότι «οσάκις αν πέσεις, έγειρε και σωθήσει».

π. Κωνσταντίνος Λαζάρου