ΑΛΙΕΙΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

 «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

Καθὼς ὁ Κύριος περπατᾶ στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς Γαλιλαίας, βλέπει δύο ἀ­δελφούς, ψαράδες στὸ ἐπάγγελμα, τὸν Σίμωνα καὶ τὸν Ἀνδρέα, νὰ ρίχνουν τὰ δίχτυα τους στὴ θάλασσα καὶ τοὺς καλεῖ κον­τά Του: «Ἀκολουθῆστε με, καὶ θὰ σᾶς κάνω ἱκανοὺς νὰ ἁλιεύετε ἀνθρώπους». Αὐτὸ ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἀφοῦ προχωρεῖ πιὸ πέρα ὁ Χριστός, βλέπει ἄλλους δύο ψαράδες, ἀδελφοὺς μεταξύ τους, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Ἰάκωβο, νὰ τακτοποιοῦν μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους τὰ δίχτυα τους καὶ τοὺς καλεῖ κι αὐ­τοὺς νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν.

Ὁ Κύριος ἐπιλέγει τοὺς πρώτους Μαθητές του. Μᾶς κάνει ἀσφαλῶς ἐντύπωση τὸ ὅτι ἐπιλέγει τέσσερις ψαράδες, ὅμως δὲν εἶναι τυχαῖο αὐτό. Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί ὁ Κύριος καλεῖ τοὺς ἁπλοϊκοὺς αὐτοὺς ἀνθρώπους στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα καὶ τί σημασία ἔχει αὐτὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας.

1. Συνεργοί του οἱ ταπεινοὶ

Ὁπωσδήποτε θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ ἐπιλέξει γιὰ τὴ συγκρότηση τῆς Ἐκκλησίας του καὶ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου του στὴν οἰκουμένη, ἀνθρώπους μὲ πληθώρα ἱκανοτήτων, ἐπιτυχημένους κατὰ τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη, μὲ ἐπιρροὴ στὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, μὲ κοσμικὴ ἐξουσία, γνωστοὺς ἴσως στὸν πολὺ λαό. Πόσο εὐκολότερη θὰ φαινόταν ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του, ἂν εἶχε ὡς συνεργάτες του πλούσιους βασιλιάδες, ρήτορες, φιλοσόφους ἢ μορφωμένους θεολόγους τῆς ἐποχῆς!

Ἀντὶ γι᾿ αὐτοὺς ὅμως ὁ Κύριος ἐπιλέγει ἀνθρώπους ἄσημους, μικροὺς στὰ ­μάτια τῶν πολλῶν, χωρὶς κάποια κοσμικὴ ἀξία, θὰ λέγαμε· τέσσερις ἡλιοκαμένους ψαράδες· «τοὺς μηδὲν εἶναι λογιζομένους διὰ τὴν πολλὴν οὐδένειαν» (PG 61, 40), ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Αὐτούς, δηλαδή, ποὺ τοὺς θεωροῦσαν οἱ ἄνθρωποι «μηδέν», τίποτε. Σ᾿ αὐτοὺς ἀναθέτει τὴ μεγάλη ἀποστολὴ νὰ ἁλιεύσουν ψυχὲς στὴ θάλασσα τῆς οἰκουμένης. Σ᾿ αὐτοὺς ἐμπιστεύεται τὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας του.

Διότι γιὰ τὸν Κύριο δὲν ἔχουν τόση σημασία οἱ ἀνθρώπινες ἱκανότητες, ὅσο τὸ ταπεινὸ φρόνημα. «Ταπεινοῖς δίδωσι χάριν» (Ἰακ. δ΄ 6). Οἱ ταπεινοὶ καθίστανται δοχεῖα τῆς Χάριτός του· συνεργοί του· σκεύη ἐκλεκτὰ στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας του, ἀκόμη κι ἂν δὲν διαθέτουν κοσμικὰ χαρίσματα. Ἀντίθετα, ὅσοι δὲν ἔχουν ταπεινὸ φρόνημα, ὅσο πλοῦτο ἱκανοτήτων κι ἂν διαθέτουν, ζημιώνουν τελικὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Πόσα πρόσφερε, γιὰ παράδειγμα, ἕνας ἀγράμματος, ἀλλὰ ταπεινὸς ἀσκητής, ὁ ἅγιος Παΐσιος, στὴν ἐποχή μας! Καὶ ἀντίθετα, πόσο ἔβλαψε διαχρονικὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ μορφωμένος καὶ εὐφυὴς Ἄρειος!

2. Ἡ θεία δύναμη τῆς Ἐκκλησίας

Ἡ ἐπιλογὴ τῶν ταπεινῶν αὐτῶν ψαράδων ἀπὸ τὸν Κύριο ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ δύναμή της δὲν εἶναι ἀνθρώπινη, ἀλλὰ θεία. Δὲν στηρίζεται στὴν ἐπίγεια σοφία, οὔτε σὲ πεπερασμένες ἱκανότητες, ἀλλὰ στὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ στὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κύριος ἐπιλέγει τοὺς κατὰ κόσμον «ἀποτυχημένους», θὰ λέγαμε, γιὰ νὰ τονίσει ὅτι τὰ πάν­τα μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν τὰ ἐνεργοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ Ἐκεῖνος· ὁ παν­τοδύναμος Θεός.

Γι᾿ αὐτό, μὲ τὴ δύναμή του, οἱ ἁπλοϊκοὶ ψαράδες, ποὺ ὁ κόσμος περιφρονοῦσε ὡς ἀνόητους καὶ ἀδύναμους, νίκησαν αὐτοκράτορες, ἀποστόμωσαν ρήτορες καὶ φιλοσόφους, καταντρόπιασαν τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς. «Τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. α΄ 27), τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνέταξαν, εἶναι τὸ πρῶτο σὲ κυκλοφορία βιβλίο ­παγκοσμίως· ἀνώτερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε σύγγραμμα συν­έταξαν οἱ σοφότεροι τῶν ἀνθρώπων. Τὸ κήρυγμά τους ἐπὶ αἰῶνες τώρα φωτίζει τὴν οἰκουμένη. «Οὐ τοίνυν ἐλάττωσίς ἐστι τὸ μὴ διὰ σοφίας κατηγγελμένον εἶναι τὸ κήρυγμα, ἀλλὰ καὶ μέγιστος κόσμος. Τοῦτο γοῦν μάλιστα δείκνυσιν αὐτὸ θεῖον ὂν καὶ τὰς ρίζας ἄνωθεν ἔχον ἐκ τῶν οὐρανῶν» (ΕΠΕ 18, 152), θαυμάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Δὲν εἶναι μειονέκτημα τὸ ὅτι τὸ κήρυγμά τους δὲν εἶχε στοιχεῖα ἀνθρώπινης σοφίας. Ἀντίθετα εἶναι πολύ μεγάλο κόσμημα. Ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἐξάπλωσή του ἦταν θεῖο ἔργο, ποὺ εἶχε τὶς ρίζες του στὸν οὐρανό. Ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποία μὲ τὸ κήρυγμά τους ἑδραίωσαν οἱ ταπεινοὶ αὐτοὶ ψαράδες, ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια τοὺς ἀνθρώπους στὴν αἰώνια σωτηρία.

Σ᾿ αὐτὴ τὴν «ἀποστολική» Ἐκκλησία ἀνή­κουμε κι ἐμεῖς. Εἶναι ἡ ἴδια Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν ὁποία συντηρεῖ καὶ κατευθύνει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ὁ Θεός. Θεμέλιό της δὲν εἶναι κάποιο πρόσωπο μὲ παροδικὴ ἰσχύ, ἀλλὰ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ζωντανὸς Θεός. Πρέπει νὰ Τὸν δοξάζουμε ποὺ μᾶς ἔχει συμπεριλάβει στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας του, νὰ ἀπολαμβάνουμε δὲ τὴ ζωοποιὸ Χάρι του μέσα σ᾿ αὐτὴν καὶ δι᾿ αὐτῆς νὰ πορευόμαστε τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας μας.