«ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΑΚΟΥΛΟΥΘΕΙΝ, AΠΑΡΝΗΣΑΣΘΩ ΕΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΡΑΤΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΑΥΤΟΥ, ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΩ ΜΟΙ» (Μάρκ.8, 34).

 Ὁμιλία στήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν τοῦ τιμ. Σταυροῦ, ὑπό τοῦ πρωτ. Λάμπρου Χ. Τσιάρα. Ἰωάννινα, 18-09-2022.

Ἀδελφοί, 

Βρισκόμαστε ἐτοῦτες τίς ἡμέρες σ’ἕνα ἰδιαίτερο ἑορταστικό πλαίσιο, πού ἔχει ὡς κέντρο του τήν μεγάλη ἑορτή τῆς ‘Υψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ἡ ἑορτή πλαισιώνεται ἀπό δύο Κυριακές:

τήν πρό καί τήν μετά τήν ὕψωσιν, ὅπως λέγονται. Ἡ πρό τῆς ὑψώσεως Κυριακή μᾶς προετοίμασε μέ τά διατεταγμένα ἀναγνώσματα καί μέ τά ἐξαιρετικά σέ νόημα καί μελωδία προεόρτια τροπάρια. Ἡ Κυριακή μετά τήν ὕψωση κλείνει τό ἑορταστικό πλαίσιο μέ ἐξίσου κατάλληλες ἁγιογραφικές περικοπές καί μέ ὑπέροχους μεθέορτους ὕμνους. Μέ ὅλα αὐτά, καί μέ ὅσα ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς περιλαμβάνει, ἐ ξ α ί ρ ε τ α ι  ἰ δ ι α ζ ό ν τ ω ς  ἡ  σ η μ α σ ί α  τ ο ῦ  τ ι μ ί ο υ  κ α ί  ζ ω ο π ο ι ο ῦ   Σ τ α υ ρ ο ῦ  σ τ ή  λ α τ ρ ε ί α  τ ῆ ς  Ἐ κ κ λ η σ ί α ς  κ α ί  σ τ ή  ζ ω ή  τ ῶ ν  χ ρ ι σ τ ι α ν ῶ ν, καθώς ὅλα μιλοῦν για τον σταυρό τοῦ Κυρίου, πρωτίστως, ἀλλά καί για τον δικόν μας σταυρό, πού καλούμαστε να σηκώσουμε, ἀκολουθοῦντες «τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ.12, 1-2).

Ἐμεῖς θά σταθοῦμε στήν μετά τήν ὕψωσιν Κυριακή, ὅπου ὁ μέν Ἀπόστολος μιλάει γιά τήν συσταύρωσή του μέ τόν Χριστό, ὁ δέ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός στό Εὐαγγέλιο προλέγει στούς μαθητές του τό ἐπικείμενο πάθος του, ὥστε νά μή λιποψυχήσουν καθώς, ἐντός ὀλίγου, θά τόν βλέπουν νά ὁδηγεῖται «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν», παραλλήλως δέ προετοιμάζει καί τούς ἴδιους, γιά ὅσα πρόκειται νά ἀντιμετωπίσουν “παραδιδόμενοι εἰς συναγωγάς καί φυλακάς„ καί “ἀγόμενοι ἐπί βασιλεῖς καί ἡγεμόνας” (Λουκ.21,12), καθώς θα βγοῦν σέ λίγο στόν κόσμο, γιά νά κηρύξουν τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο.

Τό πῶς οἱ Ἀπόστολοι φαντάζονταν μέ τό μυαλό τους τόν Μεσσία καί τί εἶχαν καταλάβει γιά τό ἔργο καί τήν ἀποστολή του στόν κόσμο, φάνηκε ἀπό τή στιγμή πού ἄρχισε νά τούς μιλάει, αἰνιγματικά κάπως στήν ἀρχή, καί πιό καθαρά στή συνέχεια, καί νά τούς λέει, ὅτι δέν ἦρθε ὡς κοσμικός βασιλιάς καί ἐξουσιαστής· δέν ἦρθε νά δοξασθεῖ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ˗ καί νά δοξασθοῦν καί αὐτοί μαζί του ˗. Ὅταν τούς μίλησε ὅτι τόν περιμένουν ἀποδοκιμασίες καί δημόσια περιφρόνηση, καί ἐμπαιγμοί καί μάστιγες καί κολαφισμοί καί σταυρός καί θάνατος ἐπονείδιστος, τότε φάνηκε, ὅτι δέν εἶχαν ἀκόμα καταλάβει, τρία χρόνια τώρα, γ ι α τ ί τ ό ν ἀ κ ο λ ο υ θ ο ῦ σ α ν … Ἆρά γε τό καταλάβαμε κι ὅσοι ἀπό μᾶς τόν ἀκολουθοῦμε ἐδῶ καί μερικές δεκαετίες; 

Ὁ Πέτρος, ὁ πιό θαρρετός καί αὐθόρμητος ἀπ’ ὅλους τους, πῆρε λίγο ἀπόμερα τόν Διδάσκαλο κι ἄρχισε κάπως συμβουλευτικά, ἴσως καί ἐπιτιμητικά, νά τοῦ λέγει· Τί εἶν’ αὐτά πού μᾶς λές, Διδάσκαλε; Τί πᾶς νά κάμεις τώρα; λυπήσου τόν ἑαυτό σου… Γιά νά ἀκούσει τήν αὐστηρή ἐπιτίμηση τοῦ Διδασκάλου: «Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά τῶν ἀνθρώπων: ἀνθρώπινα λόγια, ἀλλ’ ἐκ τοῦ πονηροῦ …Κι ὁ πονηρός χρησιμοποιεῖ ἀκόμα κι ἕνα οἰκεῖο πρόσωπο, γιά νά πετύχει αὐτό πού ἐπιδιώκει· νά ματαιώσει δηλ. τό σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Μεσσία. 

Μετά τήν ἐπιτίμηση τοῦ Πέτρου ὁ Χριστός κάλεσε ὅλον τόν λαό καί τούς μαθητές του καί τούς μίλησε καθαρά γιά τό τί πρέπει νά γνωρίζουν ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά τόν ἀκολουθοῦν καί θέλουν νά εἶναι δικοί του: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ.8,34). Τίμια λόγια και σταράτα· ὄχι γλυκόλογα καί καλοπιάσματα· ὄχι ἐξωραϊσμός τοῦ σταυροῦ. Στό σταυρό ὑπάρχουν καρφιά, πού προκαλοῦν πόνο καί αἷμα καί δάκρυα καί στεναγμούς· δέν ἀνθίζουν τριαντάφυλλα στό σταυρό… οὔτε, πάλι στό σταυρό ὅλα εἶναι τάχα χαρά. Ὄχι· ἡ χαρά δέν ἔρχεται ἔτσι· ἐξαγοράζεται μέ πόνο, μέ παθήματα, μέ πληγές καί στίγματα· ὁ Ἀπόστολος, πού εἶπε τό «Χριστῷ συνεσταύρωμαι»(Γαλ.2,19), εἶπε καί τό ἄλλο· «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ.6,17). Ὄχι λοιπόν χαρά· ἡ χαρά ἔρχεται μετά τό πάθος καί τή σταύρωση· Δέν λέμε: «ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ»; Ἀδελφέ/ή· ὅποιο σταυρό καί ἄν σηκώνεις, περίμενε· ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ κάποια ὥρα θά φανεῖ. 

Πάντως δέν θά φανεῖ ποτέ πρίν ἀπό τόν σταυρό, πρίν ἀπό τήν ὑπομονή, πρίν ἀπό τήν θυσία, πρίν ἀπό τήν ὁμολογία…

Ὁ κόσμος μας, δυστυχῶς, γυρίζει στήν εἰδωλολατρία. Μᾶς διέλυσε ἡ ἄνεση. Ὁ πόνος εἶναι κάτι τό τρομερό, γι’αὐτό καί ἀνεπιθύμητο. Τό ίδεῶδες τῶν ἀνθρώπων σήμερα εἶναι νά ʼχουμε ὑγεία, μακροζωία καί, βεβαίως, καλοπέραση. Ὁ Θεός εἶναι μᾶλλον μακρυά ἀπό τά ἐνδιαφέροντά μας. Συμπεριφορές σάν κι αὐτή, θυμίζουν ἐκεῖνο πού ἀναφέρεται στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ. Λέγει ὁ ἄπιστος στόν Κύριο: «ἀπόστα ἀπ’ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι» (Ἰώβ, 21,14)· ἐνῶ ὁ ψαλμωδός προσεύχεται καί λέγει· «τάς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καί τάς τρίβους σου δίδαξόν με» (Ψαλ.24,4).

Ἀδελφοί·

Ὁ Χριστός τήν σταύρωση τήν λέει «δόξα» γιά τόν ἑαυτό του.

(Ἰω.κεφ.17). Ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας χωρεῖ πρός τόν σταυρό μεγαλοπρεπῶς. Ἀνεβαίνει σέ αὐτόν θριαμβευτικῶς, διότι ἐ κ ε ῖ θεμελιώνει καί ἱδρύει τήν Ἐκκλησία του, «παραδούς τό πνεῦμα» (Ἰω.19,30) καί ἀφήνοντας νά κυλίσει ἀπό τήν ἄχραντη πλευρά του τό “αἷμα„ καί τό “ὕδωρ„ , (Ἰω.19,34). Ἡ Ἀποκάλυψη εἶδε μέσ’ ἀπό αὐτό τό «σωτήριο ξύλο», τό ξύλον τῆς ζωῆς· μέσ’ ἀπό τό δένδρον τοῦ Σταυροῦ εἶδε τό «δένδρον τῆς ζωῆς (Ἀποκ.22,2·14·19), ἐκ τοῦ καρποῦ τοῦ ὁποίου οἱ πιστοί «φαγόντες, ζήσομεν».

Ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Ὑψώσεως, ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριο νά μᾶς σώσει μέ τή δύναμη τοῦ τιμίου Σταυροῦ του: «Δυνάμει τοῦ Σταυροῦ σου, σῶσον ἡμᾶς Κύριε».Α Μ Η Ν.