Κυριακή Α΄ Λουκά

 «Ἐπιστάτα… ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ» Μάταια οἱ μαθητές ἔριχναν τά δίχτυα στή θάλασσα τῆς Τιβεριάδος ὅλη νύχτα κουρασμένοι καί ἀποκαρδιωμένοι τό πρωί ἐπέστρεψαν στήν παραλία χωρίς νά ἔχουν πιάσει οὔτε ἕνα ψάρι. Ὁ Κύριος μπῆκε στό πλοιάριό τους καί ἄρχισε νά ὁμιλεῖ πρός τό πλῆθος πού εἶχε συγκεντρωθεῖ καί ἐνῶ ἦταν κατάκοποι καί ἀποκαρδιωμένοι ἀκοῦν τόν Λόγο τοῦ διδασκάλου μέ προσοχή καί ἐνδιαφέρον. Ἀγαθοί καί καλοπροαίρετοι καθώς ἦταν αἰσθάνθηκαν βαθειά συγκίνηση.

Καί ὅταν ὁ Χριστός τελειώνοντας τόν Λόγο τοῦ τούς ζητάει νά ξανοιχθοῦν στή θάλασσα καί νά ξαναρίξουν τά δίχτυα τούς τό κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη καί χωρίς καμμιά ἀντίρρηση. Καί ρίχνουν τά δίχτυα «εἰς τό βάθος» ὅπως τούς εἶπε ὁ διδάσκαλος καί ἡ πίστη καί ἡ ὑπακοή τους στόν Κύριο βραβεύεται. Ἔκλεισαν στό δίχτυ πλῆθος ψαριῶν ὥστε ἀπό τό βάρος ἄρχισε νά σκίζεται τό δίχτυ. Τό θαῦμα συνετελέσθη «ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ» λέγει ὁ Ἅγ. Κύριλλος. Κατ’ ἐντολήν καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ ἔριξαν τά δίχτυα καί ἀμέσως ψάρεψαν πλῆθος ψαριῶν. Τοῦτο δέ διά νά πληροφορηθοῦν μέ αὐτό τό ὁλοφάνερο θαῦμα πού ἦταν συγχρόνως τύπος καί συμβολική εἰκόνα ὅτι δέν θά ἔμενε χωρίς ἀνταμοιβή ὁ κόπος τούς. Ἐργασία χωρίς Χριστό Ἄκαρπος καί ἀνώφελη Ἐργασία, σύμφωνα μέ τό θέλημά Του εὐλογημένη. Καρποφόρα καί πάντοτε ὠφέλιμη. Ἡ τίμια καί εὐσυνείδητη ἐργασία εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν ὡς πρώτη ἐντολή ἔδωσε ὁ Θεός στόν Ἀδάμ μέσα στόν παράδεισο «Ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν». Ὁ Μωυσῆς καί ὁ Δαυίδ ὑπῆρξαν ποιμένες πρίν ὁ καθένας ἀπ’ αὐτούς κληθεῖ στό Μέγα Ἀξίωμά του. Ὁ Χριστός ἐργάσθηκε ὡς ξυλουργός, ὁ Μέγας Παῦλος ὡς σκηνοποιός καί οἱ Ἄλλοι Ἀπόστολοι ὡς Ἁλιεῖς.

Ἁγία εἶναι ἡ ἐργασία καί καθῆκον παρά τοῦ Θεοῦ ἐπιβεβλημένον. 

«Εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω» παραγγέλνει ὁ Ἀπ. Παῦλος (Β΄ Θεσ. γ΄ 10). Προβάλλει δέ τόν ἑαυτό του ὡς παράδειγμα. «Αὐτοὶ γὰρ οἴδατε» γράφει «ὅτι … οὐδὲ δωρεὰν ἄρτον ἐφάγομεν παρά τινος, ἀλλ᾽ ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐργαζόμενοι πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν» (Β΄ Θεσ. γ΄ 7, 8).

Ὅσο ἀναγκαία εἶναι ἡ τροφή γιά νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τόσο ἀπαραίτητο εἶναι καί τό νά ἐργάζεται. «Ὁ γεωργός» λέει ὁ Ἅγ. Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος «ἐκδέχεται τόν Τίμιον Καρπόν τῆς γῆς μακροθυμῶν ἐπ’ αὐτῶ ἕως λάβη ὑετόν πρώιμον καί ὄψιμον».

Αὐτή κάνει τόν ἄνθρωπον αὐτάρκη ὥστε ὄχι μόνο νά μή ζεῖ εἰς βάρος τῶν ἄλλων ἀλλά νά εἶναι καί σέ θέση νά βοηθήσει ὅσους ἔχουν ἀνάγκη.

Ἡ ἐργασία ὀξύνει τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Βοηθάει στή σωματική ὑγεία καί δημιουργεῖ αἰσθήματα ἠθικῆς ἱκανοποίησης καί χαρᾶς. Ἡ ἐργασία εἶναι καθῆκον, ἀρκεῖ νά εἶναι ἔντιμη καί σύμφωνη πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. 

«Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι» 

Ὁ Πέτρος δέν δοκίμασε χαρά ἀπό τήν ἐπιτυχία τους ἀλλά κατάπληξη. Γεμάτος θάμβος καί δέος ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ μέ συναισθήματα βαθειᾶς ταπείνωσης καί συναίσθησις τῆς ἁμαρτωλότητάς του καί εἶπε «ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι Κύριε».

Στήν πραγματικότητα δέν ἤθελε μέ κανέναν τρόπο νά χωρισθεῖ ἀπό τόν Χριστόν αὐτή του τήν ἀγαθή διάθεση τήν ἐξεδήλωσε ἀμέσως μόλις ὁ Κύριος τόν κάλεσε κοντά του ὡς μαθητή του ἐγκαταλείποντας χωρίς δισταγμό πλοῖο – δίχτυα – οἰκογένεια, ἀκολουθώντας τον ὡς πιστός μαθητής του.

Εἶχε ὅμως καταλάβει πόσο μικρός ἦταν ἀπέναντι στό ἀσύλληπτο μεγαλεῖο του διδασκάλου. Ἕνας ἀγράμματος φτωχός ψαράς βρισκόταν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ πού ἦταν παντοδύναμος, ὁ ὁποῖος μέ ἕνα του νεῦμα ἐθεράπευε ἀσθενεῖς, καθάριζε λεπρούς καί γέμιζε τά δίχτυα μέ πλῆθος ἰχθύων καί ἰδού ἔχοντας πλήρη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του καί ἐκστασιασμένος ἀπό τό μεγαλεῖο καί τήν παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ τοῦ φώναξε μέ βαθειά ταπείνωση.

Ἔβγα ἀπό τό πλοιάριό μου διότι ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλός ἄνθρωπος καί δέν εἶμαι ἄξιος νά βρίσκεσαι στό πλοῖο μου καί ὁ Χριστός ἄκουσε μέ στοργή τήν ὁμολογία αὐτή τοῦ Πέτρου καί βραβεύοντας τήν ταπεινοφροσύνη του, ὄχι μόνο δέν τόν ἐγκατέλειψε ἀλλά τόν ἔκανε μαθητή του καί τόν ἀνέδειξε κορυφαῖο μεταξύ τῶν Ἀποστόλων. Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν Μωυσή. Ὅταν ὁ Θεός τοῦ μίλησε μέσα ἀπό τή φλεγόμενη καί μή καιόμενη βάτο ἀναθέτοντάς του τήν μεγάλη Ἀποστολή νά ἐλευθερώσει ἀπό τήν σκληρή δουλεία τόν Ἰσραηλίτικο λαό καί νά τόν ὁδηγήσει στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὁ Μωυσῆς γεμάτος ταπείνωση ἀρνήθηκε τήν ὑψηλή αὐτή ἀποστολή. Δέν τόλμησε οὔτε πρός τήν βάτο νά στρέψει τό βλέμμα του. Κύριε εἶπε πρός τόν Θεό σέ παρακαλῶ μήν μοῦ ἀναθέτεις αὐτή τήν ἀποστολή. Διότι εἶμαι βραδύγλωσσος καί δέν μπορῶ νά ὁμιλῶ καθαρά (Ἐξοδ. δ΄ 10). Γιά αὐτή τοῦ τήν στάση ὁ Θεός τόν ἀνέδειξε σέ Μέγα.

Καί ὁ Ἰώβ μεγάλη καί περιφανής προσωπικότητα τῆς Π. Διαθήκης μίλησε πρός τόν Θεόν μέ βαθειά ταπείνωση. Κύριε, τοῦ λέγει, μέχρι τώρα μέ τά αὐτά μου ἤκουα διά Σέ καί τά μεγαλεῖα Σου. Τώρα ὅμως σέ εἶδα μέ τά ἴδια μου τά μάτια. Διά τοῦτο ἐλεεινολόγησα καί ἐξουθένωσα τόν ἑαυτό μου. Αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι πράγματι χῶμα καί στάχτη (Ἰωβ μ. 5, 6).

Ἀδελφοί μου!

Ὅταν ὁ πανάγαθος Θεός μᾶς ὁμιλεῖ στή ζωή μας μέ συγκλονιστικά γεγονότα, μᾶς καλεῖ σέ μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα. Καί ὅταν ἡ Χάρη Του κάνει αἰσθητή τήν παρουσία στή ζωή μας ἐμεῖς ἅς ἀναλογισθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί μέ ταπείνωση ἅς τοῦ ποῦμε: Μεῖνε Κύριε στή ζωή μου καί Χαρίτωσέ τη μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

π. Νεκτάριος Γεωργογιάννης

κήρυγμα 25ης Σεπτεμβρίου