Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ - Β΄ ΛΟΥΚΑ

 Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

23 Νοεμβρίου 1969

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Πολλές φορές ο Χριστός μας μιλάει στο Ευαγγέλιο Του για την νέα εντολή που μας έδωσε. Τι καινούργιο υπάρχει σε τούτη την εντολή της αγάπης; Είναι η αγνότητα και η σπουδαιότητα της. Δεν είναι καινούργιο ότι οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον· οι άνθρωποι πάντοτε αγαπούσαν κάποιους άλλους ανθρώπους. Αυτό που είναι καινούργιο σ’ αυτή την εντολή είναι ν’ αποκτήσουμε μια καρδιά με τον Ουράνιο Πατέρα μας, να συμμετέχουμε στην αγάπη Του. Αυτό σημαίνει να αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγαπά κι’ Εκείνος, - που δεν ξεχωρίζει το καλό από το κακό, που δεν ξεχωρίζει εκείνους που είναι ευγνώμονες και εκείνους που είναι αχάριστοι, να μην αναφέρω εκείνους που ίσως γοητεύουν κάποιον. Η αγάπη του Θεού είναι απέραντη και βαθιά και αγκαλιάζει τα πάντα· αυτό που διαφέρει σ’ αυτή την αγάπη είναι μια εσωτερική ποιότητα : ο Θεός μπορεί να χαίρεται και μπορεί να πληρώσει το τίμημα της αγάπης Του επάνω στον Σταυρό.

    Και καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο· καλούμαστε να αγαπάμε χωρίς διακριση – οι άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο θα έλεγαν ότι φερόμαστε αδιάκριτα, ανόητα, τρελά – καλούμαστε να αγαπήσουμε ολόψυχα εκείνους που έχουν δίκιο και εκείνους που έχουν άδικο. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ίσως χαιρόμαστε με τους πρώτους και πληγώνεται η καρδιά μας με τους δεύτερους, αλλά η αγάπη μας δεν πρέπει να παραπαίει. Όλοι γνωρίζουμε πως μπορούμε να αγαπάμε λίγο αυτούς που αγαπάμε φυσικά, και αναρωτιόμαστε πως μπορούμε από την μικρή αγάπη που έχουμε προς τους λίγους, να καλλιεργήσουμε μια αγάπη μεγαλύτερη, και αγαπώντας εκείνους που είναι αξιαγάπητοι, να ξεκινήσουμε να αγαπάμε εκείνους που δεν είναι.

    Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε εκείνους που αγαπάμε αυθόρμητα μ’ ένα καινούργιο τρόπο: να τους αγαπάμε πάντα, και όχι μόνο τις στιγμές που μας είναι εύκολο, να τους αγαπάμε δίχως να περιμένουμε τίποτα άλλο παρά την χαρά να τους αγαπάμε και να δεχόμαστε την κάθε αγάπη σε απάντηση της δικής μας αγάπης σαν ένα δώρο τέλειο, άγιο, που είναι ένα θαύμα, αλλά που δεν είναι ανταμοιβή, δεν είναι κάτι στο οποίο έχουμε δικαίωμα, αλλά κάτι που μας έχει δοθεί ελεύθερα, τέλεια, κάτι που γεμίζει την καρδιά μας με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη.

    Πρέπει να μάθουμε ν’ αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή, απλώς να χαιρόμαστε το θαύμα της αγάπης που θα μας επιτρέψει να χαιρόμαστε όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο μπορούμε να χαρούμε και να χαιρόμαστε ξανά όταν εκείνοι που αγαπάμε θα έχουν χάσει τα πάντα εκτός από την αγάπη μας, που θα τους έχει τουλάχιστον απομείνει, τουλάχιστον κάτι που ποτέ δεν θα τους το στερήσουμε.

    Και πρέπει να μάθουμε ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλον σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου: όχι απλώς να κάνουμε το καλό σε κάποιους ανθρώπους, αλλά να σκεφτόμαστε ποιό είναι αληθινά καλό για ένα πρόσωπο. Δεν μιλάω για τον σκληρό τρόπο που συνεχώς ορίζουμε στους άλλους αυτό που θεωρούμε ότι είναι η ευτυχία τους και το καλό τους, και τον τρόπο με τον οποίο πιέζουμε, η που προσπαθούμε να πιέσουμε προκειμένου να είναι ευτυχισμένοι με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να είναι. Όχι· σκέφτομαι κάποιον άλλο τρόπο προσεκτικής αναζήτησης για το καλό τους: ποτέ να μην στηρίζουμε την αδυναμία τους αφήνοντας τα πράγματα να εξελίσσονται ως έχουν, ποτέ να μην κλείνουμε τα μάτια μας σε ο,τι είναι γι’ αυτούς καταστροφικό, να λέμε την αλήθεια με έλεος, να τους αγαπάμε έτσι ώστε να οικοδομούνται και όχι να καταστρέφονται.

    Αν ξεκινήσουμε να αγαπάμε καλύτερα εκείνους που αγαπάμε αυθόρμητα και φυσικά, η καρδιά μας θα γίνει πιο καθαρή, πιο αγνή και πιο μεγάλη, και θα μάθουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους, ίσως μονάχα ένα πρόσωπο, και μετά ένα άλλο, και ξανά ένα άλλο, με μεγαλύτερο τίμημα, με μεγαλύτερη αγνότητα, με λιγότερο εγωϊσμό, με μια μακρόθυμη καρδιά.

    Ας ξεκινήσουμε από αυτό και ο Θεός θα μας οδηγήσει στην αγάπη εκείνη που μας καλεί να αποκτήσουμε και να μοιραστούμε, μια αγάπη που είναι προσφορά του εαυτού μας, που είναι φως, χαρά, πίστη, που είναι το ξεκίνημα της αιωνιότητας εδώ και τώρα. Αμήν.