«Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα»

Δὲν ἔχουμε τίποτα δικό μας γιὰ νὰ προσφέρουμε σ’ αὐτὸν ποὺ τὰ ἔχει ὅλα.
Ἡ φύση καὶ οἱ καρποί της, τὸ σύμπαν ὁλόκληρο καὶ ἡ ὕπαρξή μας εἶναι δικά Του.
Ἐμεῖς πήραμε τὸ σιτάρι καὶ τὸ σταφύλι, τὸ κάναμε ψωμὶ καὶ κρασὶ καὶ τὰ προσφέραμε στὸν Κύριο καὶ Θεό μας.

Ἀπὸ Ἐκεῖνον γιὰ Ἐκεῖνο, τὰ δικά Του ἀπὸ τὰ δικά Του.
Τὰ προσφέρουμε γιὰ νὰ μᾶς τα ἀντὶ-προσφέρει ὡς σῶμα καὶ αἷμα Του. Δίνουμε καὶ παίρνουμε, μᾶς δίνει καὶ παίρνει.
Μιὰ σχέση προσφορᾶς, ποὺ ἐξελίσσεται, ἀναπτύσσεται, μεταμορφώνεται.
Μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα τῆς καρποφορίας, τοῦ δίνουμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί.
Μᾶς τὰ ἐπιστρέφει σῶμα καὶ αἷμα Του.
Τοῦ δίνουμε τὸν ἑαυτό μας, ἄτσαλο καὶ ἀκατάστατο, γιὰ νὰ τὸν μεταμορφώσει σὲ σῶμα ἅγιο δικό Του – Ἐκκλησία πρωτοτόκων, ἐκλεκτῶν, ἁγίων.
Ὅλα εἶναι ἐδῶ, πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα, ἕτοιμα γιὰ τὴ μετουσίωση. Ὅλος ὁ κόσμος ἑτοιμάζεται γιὰ τὴν κάθοδο τοῦ Πνεύματος.
Κι ἐμεῖς ἁπλὰ προχωροῦμε, γιὰ νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὰ δικά Του «κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονῆς Μαχαιρά.