«Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον»
Εἶναι κάποιες φορὲς πού, ἐνῶ προσευχόμαστε θερμὰ στὸ Θεό, φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄραγε;
Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν ἀπάντηση ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Μιὰ πονεμένη μάννα, μιὰ Χαναναία -κάτοικος γειτονικῆς εἰδωλολατρικῆς χώρας- πλησίασε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ φώναξε δυνατά:
-Κύριε, λυπήσου μέ! Ἡ κόρη μου ὑποφέρει φρικτὰ ἀπὸ δαιμόνιο...
Ὁ Κύριος ὅμως «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Δὲν τῆς ἔδωσε καμία ἀπάντηση. Ἀλλὰ καὶ στὶς δικές μας ἱκετευτικὲς δεήσεις ὁ Κύριος κάποτε φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄραγε; Ἂς δοῦμε κάποιους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ προσευχές μας μένουν ἀναπάντητες.
ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Ἴσως ὁ Θεὸς κάποτε δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν πίστη μας. Ἂν ἐπιμείνουμε στὴν προσευχή, αὐτὸ εἶναι μία ἀπόδειξη ὅτι τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας τὴ στηρίζουμε στὸν παντοδύναμο Θεό. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ Χαναναία τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ ὁ Κύριος δὲν τῆς ἀπαντοῦσε, αὐτὴ συνέχιζε νὰ Τὸν παρακαλεῖ. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Κύριος τῆς μίλησε μὲ λόγο ἀρνητικὸ γιὰ κάθε βοήθεια, ἐκείνη δὲν παραιτήθηκε. Ἐπέμεινε καὶ τελικὰ κατόρθωσε νὰ λάβει αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε καὶ παράλληλα νὰ ἀποσπάσει ἕνα σπουδαῖο ἐγκώμιο ἀπὸ τὸν Κύριο: «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!». Μὲ τὴ φαινομενικὴ ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου δοκιμάστηκε ἡ πίστη τῆς Χαναναίας καὶ ἔλαμψε σὰν ἀστραφτερὸ διαμάντι, γιὰ νὰ γίνει ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους μας. Ἄραγε ἐμεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀκλόνητη στὴ Θεία Πρόνοια ἢ εἴμαστε εὔκολοι νὰ παραιτηθοῦμε μὲ τὴν πρώτη δυσκολία; Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ πίστη σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη. Καὶ ὅταν δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, θέλει νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀξιοθαύμαστη πίστη τῆς Χαναναίας.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ θλίψεις γίνονται ἀφορμὴ γιὰ νὰ καταφύγουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες γίνονται οἱ πιὸ θερμὲς προσευχές! Ἡ ψυχὴ προσεύχεται μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση, μὲ δάκρυα καὶ ἀγωνία. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς δώσει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, ὑπάρχει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σταματήσουμε τὴν προσευχή. Νὰ λάβουμε τὸ δῶρο καὶ νὰ ξεχάσουμε τὸν Δωρεοδότη. Καὶ τότε τὸ δῶρο ποὺ λάβαμε εἶναι πολὺ μικρότερο σὲ σύγκριση μὲ τὴ ζημιὰ ποὺ πάθαμε! Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτα χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ διακόψουμε τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ φύγουμε ἀπὸ κοντά του!
Μήπως λοιπὸν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος δὲν μᾶς δίνει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζητᾶμε, εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον μας; Δὲν εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ παραμένουμε κοντά του ἐξαρτώντας ἀπὸ Αὐτὸν κάθε ὑπόθεση τῆς ζωῆς μας; Αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Νὰ μὴ λέγεις, ὅταν γιὰ πολὺ καιρὸ προσεύχεσαι χωρὶς νὰ παίρνεις αὐτὸ ποὺ ζητεῖς, πὼς δὲν κατόρθωσες τίποτε, διότι ἤδη κάτι σπουδαῖο κατόρθωσες· διότι ποιὸ ἀνώτερο ἀγαθὸ ὑπάρχει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴ συνεχὴ παραμονὴ στὴν ἕνωση μαζί του;» (Κλῖμαξ, Λόγος ΚΗ΄, 33).
ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ
Πολλὲς φορὲς δὲν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό, ὡστόσο ὠφελούμαστε μὲ ἄλλο τρόπο. Μπορεῖ νὰ περιμένει κανεὶς χρόνια ὁλόκληρα γιὰ νὰ δεῖ νὰ ἀλλάζει ὁ δύστροπος σύζυγος, νὰ ἐπιστρέφει τὸ παραστρατημένο παιδί, νὰ θεραπεύεται ὁ ἄρρωστος· κι ὅμως ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα δὲν πηγαίνει χαμένο. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ἡ περίοδος τῆς φαινομενικῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ τελικὰ ἀποδεικνύεται ὡς ἡ πιὸ γόνιμη περίοδος τῆς ζωῆς μας. Διότι μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία αὐξάνει ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα μας στὸν Θεό, καταρτιζόμαστε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν ταπείνωση, ὁδηγούμαστε στὴ μετάνοια. Καὶ ἀκόμα αἰσθανόμαστε ἐντονότερα τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ κάθε πρόβλημα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὁ ὁποῖος παρακάλεσε ἐπανειλημμένως τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια ποὺ τὸν βασάνιζε, ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου». Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις μου, μὲ τὴν ὁποία σὲ ἐνισχύω (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9). Καὶ πράγματι! Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος ξεπερνοῦσε τὶς δυσκολίες τῆς ἀσθένειας καὶ συνέχιζε ἀνεπηρέαστος τὸ θαυμαστὸ ἀποστολικό του ἔργο.
Ἑπομένως, κι ὅταν ὁ Θεὸς δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, ἐμεῖς ὠφελούμαστε, καὶ μάλιστα πολλαπλά. Ἐνῶ νομίζουμε ὅτι δὲν μᾶς ἀπαντᾶ, Ἐκεῖνος μᾶς ἐπισκέπτεται μὲ πλούσια ἔκχυση θείας Χάριτος. Λοιπὸν ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε κι ἂς μὴν ἀποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ὡς στοργικὸς Πατέρας πρόθυμα δέχεται τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς μας καὶ μᾶς ἀπαντᾶ ἀνάλογα μὲ τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο συμφέρον μας. Ἂς Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὁλόκληρη τὴ ζωή μας. Ἐκεῖνος γνωρίζει.
Εἶναι κάποιες φορὲς πού, ἐνῶ προσευχόμαστε θερμὰ στὸ Θεό, φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄραγε;
Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν ἀπάντηση ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Μιὰ πονεμένη μάννα, μιὰ Χαναναία -κάτοικος γειτονικῆς εἰδωλολατρικῆς χώρας- πλησίασε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ φώναξε δυνατά:
-Κύριε, λυπήσου μέ! Ἡ κόρη μου ὑποφέρει φρικτὰ ἀπὸ δαιμόνιο...
Ὁ Κύριος ὅμως «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Δὲν τῆς ἔδωσε καμία ἀπάντηση. Ἀλλὰ καὶ στὶς δικές μας ἱκετευτικὲς δεήσεις ὁ Κύριος κάποτε φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄραγε; Ἂς δοῦμε κάποιους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ προσευχές μας μένουν ἀναπάντητες.
ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Ἴσως ὁ Θεὸς κάποτε δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν πίστη μας. Ἂν ἐπιμείνουμε στὴν προσευχή, αὐτὸ εἶναι μία ἀπόδειξη ὅτι τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας τὴ στηρίζουμε στὸν παντοδύναμο Θεό. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ Χαναναία τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ ὁ Κύριος δὲν τῆς ἀπαντοῦσε, αὐτὴ συνέχιζε νὰ Τὸν παρακαλεῖ. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Κύριος τῆς μίλησε μὲ λόγο ἀρνητικὸ γιὰ κάθε βοήθεια, ἐκείνη δὲν παραιτήθηκε. Ἐπέμεινε καὶ τελικὰ κατόρθωσε νὰ λάβει αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε καὶ παράλληλα νὰ ἀποσπάσει ἕνα σπουδαῖο ἐγκώμιο ἀπὸ τὸν Κύριο: «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!». Μὲ τὴ φαινομενικὴ ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου δοκιμάστηκε ἡ πίστη τῆς Χαναναίας καὶ ἔλαμψε σὰν ἀστραφτερὸ διαμάντι, γιὰ νὰ γίνει ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους μας. Ἄραγε ἐμεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀκλόνητη στὴ Θεία Πρόνοια ἢ εἴμαστε εὔκολοι νὰ παραιτηθοῦμε μὲ τὴν πρώτη δυσκολία; Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ πίστη σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη. Καὶ ὅταν δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, θέλει νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀξιοθαύμαστη πίστη τῆς Χαναναίας.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ θλίψεις γίνονται ἀφορμὴ γιὰ νὰ καταφύγουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες γίνονται οἱ πιὸ θερμὲς προσευχές! Ἡ ψυχὴ προσεύχεται μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση, μὲ δάκρυα καὶ ἀγωνία. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς δώσει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, ὑπάρχει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σταματήσουμε τὴν προσευχή. Νὰ λάβουμε τὸ δῶρο καὶ νὰ ξεχάσουμε τὸν Δωρεοδότη. Καὶ τότε τὸ δῶρο ποὺ λάβαμε εἶναι πολὺ μικρότερο σὲ σύγκριση μὲ τὴ ζημιὰ ποὺ πάθαμε! Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτα χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ διακόψουμε τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ φύγουμε ἀπὸ κοντά του!
Μήπως λοιπὸν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος δὲν μᾶς δίνει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζητᾶμε, εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον μας; Δὲν εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ παραμένουμε κοντά του ἐξαρτώντας ἀπὸ Αὐτὸν κάθε ὑπόθεση τῆς ζωῆς μας; Αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Νὰ μὴ λέγεις, ὅταν γιὰ πολὺ καιρὸ προσεύχεσαι χωρὶς νὰ παίρνεις αὐτὸ ποὺ ζητεῖς, πὼς δὲν κατόρθωσες τίποτε, διότι ἤδη κάτι σπουδαῖο κατόρθωσες· διότι ποιὸ ἀνώτερο ἀγαθὸ ὑπάρχει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴ συνεχὴ παραμονὴ στὴν ἕνωση μαζί του;» (Κλῖμαξ, Λόγος ΚΗ΄, 33).
ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ
Πολλὲς φορὲς δὲν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό, ὡστόσο ὠφελούμαστε μὲ ἄλλο τρόπο. Μπορεῖ νὰ περιμένει κανεὶς χρόνια ὁλόκληρα γιὰ νὰ δεῖ νὰ ἀλλάζει ὁ δύστροπος σύζυγος, νὰ ἐπιστρέφει τὸ παραστρατημένο παιδί, νὰ θεραπεύεται ὁ ἄρρωστος· κι ὅμως ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα δὲν πηγαίνει χαμένο. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ἡ περίοδος τῆς φαινομενικῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ τελικὰ ἀποδεικνύεται ὡς ἡ πιὸ γόνιμη περίοδος τῆς ζωῆς μας. Διότι μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία αὐξάνει ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα μας στὸν Θεό, καταρτιζόμαστε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν ταπείνωση, ὁδηγούμαστε στὴ μετάνοια. Καὶ ἀκόμα αἰσθανόμαστε ἐντονότερα τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ κάθε πρόβλημα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὁ ὁποῖος παρακάλεσε ἐπανειλημμένως τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια ποὺ τὸν βασάνιζε, ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου». Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις μου, μὲ τὴν ὁποία σὲ ἐνισχύω (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9). Καὶ πράγματι! Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος ξεπερνοῦσε τὶς δυσκολίες τῆς ἀσθένειας καὶ συνέχιζε ἀνεπηρέαστος τὸ θαυμαστὸ ἀποστολικό του ἔργο.
Ἑπομένως, κι ὅταν ὁ Θεὸς δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, ἐμεῖς ὠφελούμαστε, καὶ μάλιστα πολλαπλά. Ἐνῶ νομίζουμε ὅτι δὲν μᾶς ἀπαντᾶ, Ἐκεῖνος μᾶς ἐπισκέπτεται μὲ πλούσια ἔκχυση θείας Χάριτος. Λοιπὸν ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε κι ἂς μὴν ἀποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ὡς στοργικὸς Πατέρας πρόθυμα δέχεται τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς μας καὶ μᾶς ἀπαντᾶ ἀνάλογα μὲ τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο συμφέρον μας. Ἂς Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὁλόκληρη τὴ ζωή μας. Ἐκεῖνος γνωρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου