«Ὅταν δὲ αὐτὸ τὸ φθαρτὸ μεταμορφωθεῖ σὲ ἄφθαρτο καὶ αὐτὸ τὸ θνητὸ μεταμορφωθεῖ σὲ ἀθάνατο, τότε θὰ πραγματοποιηθεῖ ὁ λόγος τῆς Γραφῆς: ὁ θάνατος ἀφανίσθηκε· ἠ νίκη εἶναι πλήρης! Θάνατε, ποῦ εἶναι τὸ κεντρὶ τῆς δύναμής σου; Ἅδη, ποῦ εἶναι ἡ νίκη σου;»(Α Κορ. 15, 54-55.) Οἱ ἄνθρωποι καταδίκασαν σὲ θάνατο τὸν Θεάνθρωπο, ὑπακούοντας στὰ προστάγματα τοῦ διαβόλου. Ὁ Θεάνθρωπος, ὅμως, μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἀνταπέδωσε σὲ αὐτοὺς τὴν ἀθανασία. Μὲ τὸ σταυρικό του θάνατο ὁ Κύριός μας κατεδίκασε καὶ κατέστρεψε τὸν θάνατο. Ἡ ἀνάστασή του ἀνέβλυσε τὴν ἀθανασία καὶ τώρα καὶ στὴν αἰωνιότητα, πλημμυρίζοντας τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα τῆς θείας οἰκονομίας εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτήν, ἡ ἀνθρώπινη φύση ὁδηγήθηκε ὁριστικὰ καὶ τελεσίδικα στὴν ἀθανασία, ὥστε νὰ προκαλεῖ φόβο καὶ σὲ αὐτὸν τὸν θάνατο. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὁ θάνατος ἦταν δεύτερη φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλοι θεωρούσαμε τὸν θάνατο κάτι τὸ φυσικό. Μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅλα ἄλλαξαν. Ὅποιος πλέον ζεῖ μὲ τὴν πίστη στὸν ἀναστημένο Χριστὸ ὑπερβαίνει τὸν θάνατο. Δὲν πεθαίνει, ἀλλὰ ἁπλὰ βγάζει τὸ ἔνδυμα τοῦ σώματός του, γιὰ νὰ τὸ ξαναφορέσει πάλι ἄφθαρτο τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου μας, ἦταν φυσικὸ στοὺς ἀνθρώπους νὰ εἶναι θνητοί. Μετὰ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀνάστασή Του, ἔγινε φυσικὴ γι’ αὐτοὺς ἡ ἀθανασία.
Ποιὰ φύση, ποιὸ στοιχεῖο, ποιὰ ὕπαρξη δὲν θὰ ὁμολογήσει πλέον τὸν Χριστὸ ὡς τὸν μόνο Θεό, ὡς τὸν μόνο Κύριο, ὡς τὸν Παντοκράτορα; Σὲ ποιὸ σημεῖο τῆς δημιουργίας δὲν εἶχε ἁπλώσει τὴ διεφθαρμένη τοῦ δύναμη καὶ κυριαρχία ὁ καταστρεπτικὸς θάνατος; Κάθε ὕπαρξη πάνω στὴ γῆ ἦταν ἀξιολύπητο θύμα αὐτοῦ του σκληροῦ τυράννου. Ὁ Κύριος μὲ τὴν ἀνάστασή του ἔγινε ἀπελευθερωτὴς καὶ σωτήρας της.
Ὢ θεία ἀνάσταση, τὸ μέγιστο θαῦμα, τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων. Ἐσὺ ἔγινες ἡ βασικὴ αἰτία καὶ ἀφορμὴ τῆς δημιουργίας καὶ τῆς παράτασης τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσα στοὺς αἰῶνες! «Λαοί, φυλαὶ καὶ γλῶσσαι», ἀπαντῆστε μου, πῶς θὰ τολμοῦσε κάποιος νὰ πιστέψει, νὰ γίνει χριστιανός, ἂν ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν πραγματικότητα, ἂν ἡ ἀνάσταση δὲν ἦταν ὁλοφάνερη καὶ βεβαῖα; Ναί, ἡ ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Λόγου εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία τράβηξε καὶ συνεχῶς τραβὰ καὶ μετακινεῖ τοὺς θνητοὺς στὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ἀνάσταση. Τὸ μόνο «καινούριο κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο» δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ὁ ἀναστημένος Κύριός μας καὶ ἡ λαμπροφόρος ἀνάστασή Του.
Ἐξ αἰτίας τῆς οἱ πρώην φοβισμένοι μαθητές, ἔγιναν μεγάλοι ὁμολογητὲς καὶ κήρυκες, οἱ ἀγράμματοι ἔγιναν σοφοί, οἱ ἀδύνατοι ἔγιναν ἰσχυροὶ καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ νήπια ἀπέκτησαν ἀνδρεῖο φρόνημα καὶ ἔγιναν μάρτυρες τῆς θείας ἀναστάσεως σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ δημιούργησαν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ συνοψίζεται στὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Μὲ αὐτὴν παρατείνεται ἀπὸ τὸ χρονικὰ περιορισμένο στὸ ἄχρονο, ἀπὸ τὸ παρὸν στὴν αἰωνιότητα, μὲ ὁλοκλήρωση τὴν «παλιγγενεσίαν», ὅταν θὰ εἴναι «ὅλα του Χριστοῦ καὶ ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι σὲ ὅλα»(Κόλ. 3, 11). Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν μᾶς ἀπάλλαξε μόνον ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς. Μᾶς δίδαξε καὶ ὅλη τὴν τέχνη τῆς νοητῆς πάλης πρὸς τὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰ συστήματα τοὺ «παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σώματος τοῦ θανάτου» (Ρωμ. 7, 24).
Ὁ σαρκωμένος Θεὸς Λόγος, ποὺ βάδισε ἀνάμεσά μας, «ἄρχισε νὰ πράττει καὶ νὰ διδάσκει» (Πράξ. 1,1), μᾶς παρέδωσε μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια ὅλους τους τρόπους τῆς διοίκησης τῶν πνευματικῶν νόμων, τὰ μυστικά του ἀόρατου πολέμου, μᾶς φανέρωσε ὅλα τα σκοτεινὰ βάθη τοῦ σατανᾶ, ὥστε ἀκολουθώντας τὸν Παῦλο νὰ λέμε· «γνωρίζουμε καλὰ τις επιδιώξεις τοῦ»(Β Κορ. 2, 11). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν ἀποδεικνύει τὴν πίστη του στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀθανασία, στὴν αἰώνια ζωή. Ὅποιος δὲν ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ συστήματος τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» ἀποδεικνύει ἄχρηστη τὴν πίστη του, δὲν ἀνήκει δὲ στὸ σύνολο τῶν σωζομένων.
Ἐὰν μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ δὲν φθάνει κανεὶς στὶς θεῖες ἐπαγγελίες, τότε γιατί πιστεύει; Ἡ βεβαῖα πίστη εἶναι αἰσθητὴ σὲ ὅσους ἀγωνίζονται. Αὐτοὶ ἔχουν στὸν ἑαυτὸ τοὺς αἴσθηση τῆς ἥττας τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ δοξάζουν στὰ μέλη τοὺς τὸν ἀναστάντα καὶ βασιλεύοντα Κύριό μας, γιατί πράγματι ὁ Χριστός «μὲ τὸν θάνατο κατέστρεψε τὸν θάνατο». Αὐτὸς ποὺ πολεμᾶ καὶ ἀγωνίζεται μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ ἀναδεικνύεται νικητὴς μὲ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς εἶναι ὁ πιὸ ἀξιόπιστος μάρτυρας γιὰ τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας ὅτι ἀναστήθηκε καὶ ἁπάλυνε τὸ κεντρὶ τοῦ θανάτου, καὶ πραγματικὰ νίκησε τὸν θάνατο σ’ ὅλα τα μέτωπα τῆς μάχης. Ὅσο ἡ ψυχὴ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τόσο ἀπέχει καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο.
Ποιὰ φύση, ποιὸ στοιχεῖο, ποιὰ ὕπαρξη δὲν θὰ ὁμολογήσει πλέον τὸν Χριστὸ ὡς τὸν μόνο Θεό, ὡς τὸν μόνο Κύριο, ὡς τὸν Παντοκράτορα; Σὲ ποιὸ σημεῖο τῆς δημιουργίας δὲν εἶχε ἁπλώσει τὴ διεφθαρμένη τοῦ δύναμη καὶ κυριαρχία ὁ καταστρεπτικὸς θάνατος; Κάθε ὕπαρξη πάνω στὴ γῆ ἦταν ἀξιολύπητο θύμα αὐτοῦ του σκληροῦ τυράννου. Ὁ Κύριος μὲ τὴν ἀνάστασή του ἔγινε ἀπελευθερωτὴς καὶ σωτήρας της.
Ὢ θεία ἀνάσταση, τὸ μέγιστο θαῦμα, τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων. Ἐσὺ ἔγινες ἡ βασικὴ αἰτία καὶ ἀφορμὴ τῆς δημιουργίας καὶ τῆς παράτασης τοῦ Χριστιανισμοῦ μέσα στοὺς αἰῶνες! «Λαοί, φυλαὶ καὶ γλῶσσαι», ἀπαντῆστε μου, πῶς θὰ τολμοῦσε κάποιος νὰ πιστέψει, νὰ γίνει χριστιανός, ἂν ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν πραγματικότητα, ἂν ἡ ἀνάσταση δὲν ἦταν ὁλοφάνερη καὶ βεβαῖα; Ναί, ἡ ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Λόγου εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία τράβηξε καὶ συνεχῶς τραβὰ καὶ μετακινεῖ τοὺς θνητοὺς στὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ἀνάσταση. Τὸ μόνο «καινούριο κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο» δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ὁ ἀναστημένος Κύριός μας καὶ ἡ λαμπροφόρος ἀνάστασή Του.
Ἐξ αἰτίας τῆς οἱ πρώην φοβισμένοι μαθητές, ἔγιναν μεγάλοι ὁμολογητὲς καὶ κήρυκες, οἱ ἀγράμματοι ἔγιναν σοφοί, οἱ ἀδύνατοι ἔγιναν ἰσχυροὶ καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ νήπια ἀπέκτησαν ἀνδρεῖο φρόνημα καὶ ἔγιναν μάρτυρες τῆς θείας ἀναστάσεως σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ δημιούργησαν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ συνοψίζεται στὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Μὲ αὐτὴν παρατείνεται ἀπὸ τὸ χρονικὰ περιορισμένο στὸ ἄχρονο, ἀπὸ τὸ παρὸν στὴν αἰωνιότητα, μὲ ὁλοκλήρωση τὴν «παλιγγενεσίαν», ὅταν θὰ εἴναι «ὅλα του Χριστοῦ καὶ ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι σὲ ὅλα»(Κόλ. 3, 11). Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν μᾶς ἀπάλλαξε μόνον ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς. Μᾶς δίδαξε καὶ ὅλη τὴν τέχνη τῆς νοητῆς πάλης πρὸς τὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰ συστήματα τοὺ «παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σώματος τοῦ θανάτου» (Ρωμ. 7, 24).
Ὁ σαρκωμένος Θεὸς Λόγος, ποὺ βάδισε ἀνάμεσά μας, «ἄρχισε νὰ πράττει καὶ νὰ διδάσκει» (Πράξ. 1,1), μᾶς παρέδωσε μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια ὅλους τους τρόπους τῆς διοίκησης τῶν πνευματικῶν νόμων, τὰ μυστικά του ἀόρατου πολέμου, μᾶς φανέρωσε ὅλα τα σκοτεινὰ βάθη τοῦ σατανᾶ, ὥστε ἀκολουθώντας τὸν Παῦλο νὰ λέμε· «γνωρίζουμε καλὰ τις επιδιώξεις τοῦ»(Β Κορ. 2, 11). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν ἀποδεικνύει τὴν πίστη του στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀθανασία, στὴν αἰώνια ζωή. Ὅποιος δὲν ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ συστήματος τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» ἀποδεικνύει ἄχρηστη τὴν πίστη του, δὲν ἀνήκει δὲ στὸ σύνολο τῶν σωζομένων.
Ἐὰν μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ δὲν φθάνει κανεὶς στὶς θεῖες ἐπαγγελίες, τότε γιατί πιστεύει; Ἡ βεβαῖα πίστη εἶναι αἰσθητὴ σὲ ὅσους ἀγωνίζονται. Αὐτοὶ ἔχουν στὸν ἑαυτὸ τοὺς αἴσθηση τῆς ἥττας τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ δοξάζουν στὰ μέλη τοὺς τὸν ἀναστάντα καὶ βασιλεύοντα Κύριό μας, γιατί πράγματι ὁ Χριστός «μὲ τὸν θάνατο κατέστρεψε τὸν θάνατο». Αὐτὸς ποὺ πολεμᾶ καὶ ἀγωνίζεται μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ ἀναδεικνύεται νικητὴς μὲ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς εἶναι ὁ πιὸ ἀξιόπιστος μάρτυρας γιὰ τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας ὅτι ἀναστήθηκε καὶ ἁπάλυνε τὸ κεντρὶ τοῦ θανάτου, καὶ πραγματικὰ νίκησε τὸν θάνατο σ’ ὅλα τα μέτωπα τῆς μάχης. Ὅσο ἡ ψυχὴ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τόσο ἀπέχει καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου