Οι άνθρωποι έχουν στην καρδιά τους μεγάλο φόβο μήπως απομείνουν απροστάτευτοι και φτωχοί στη ζωή τους, και για τούτο, ο νους κι' ο λογισμός τους είναι στο να μαζέψουν χρήματα ή ν' αποχτήσουν κτήματα κι' άλλα πλούτη, για να τα 'χουνε στην ανάγκη τους.
Και καλά για εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό, και κρεμούνε την ελπίδα τους στα χρήματα και στ' άλλα πλούτη. Αλλά τί να πει κανένας για εκείνους πού λέγονται χριστιανοί, πού πάνε στην εκκλησία και παρακαλούνε τον Θεό να τούς βοηθήσει στη ζωή και πού λένε πώς έχουνε την ελπίδα τους στον Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, κι' από την άλλη μεριά είναι φιλάργυροι, δεν δίνουνε τίποτα στ' αδέρφια τους, τούς φτωχούς, κι' ολοένα μαζεύουνε χρήματα και πλούτη;...
Στη ζωή μου είδα πώς οι τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοί είναι οι περισσότεροι, κι' απορεί κανένας πώς μπορούνε να συμβιβάσουν μία ζωή συμφεροντολογική, με τα λόγια του Χριστού, πού λέει και ξαναλέει: «Μη φροντίζετε για το τί θά φάτε και για το τί θά πιείτε και για το τί θά ντυθείτε. Κοιτάξετε τα πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, κι' όμως ο Πατέρας τους ο ουράνιος τά θρέφει. Κοιτάξετε μέ πόση μεγαλοπρέπεια είναι ντυμένα τά αγριολούλουδα, πού κι' ο ίδιος ο Σολομώντας δέν στολίσθηκε σάν αυτά τά τιποτένια λουλούδια. Λοιπόν, αν γιά τό χορτάρι του χωραφιού, πού σήμερα λουλουδίζει κι' αύριο τό καίουνε στόν φούρνο, φροντίζει ο Πατέρας σας πού είναι στόν ουρανό, πόσο περισσότερο θά φροντίσει γιά σας, ολιγόπιστοι;».
Αυτά είναι λόγια καθαρά, άπλά, σίγουρα, καί δείχνουν πώς πρέπει νά είναι η βάση καί τό θεμέλιο της διδασκαλίας του Χριστού. Γιατί πώς μπορεί νά έχει πίστη στόν Χριστό ένας άνθρωπος, καί μαζί νά είναι κολλημένος στά χρήματα καί στό συμφέρον, πολλές φορές μάλιστα περισσότερο κι’ από τους άθεους; Θα πει κανείς πως νομίζει πως θα ξεγελάσει τον Θεό. Αλλά «Θεός ου μυκτηρίζεται» δηλαδή, ο Θεός δεν περιπαίζεται.
Κι' όμως, η πονηρή γνώμη του ανθρώπου όλα μπορεί να τα συμβιβάσει: Νά είναι γαντζωμένος καλά στο χρήμα, δηλαδή στό διάβολο, που τον λέγει ο Χριστός Μαμωνά, θεό της φιλαργυρίας, καί τόν ίδιο καιρό νά παρουσιάζεται γιά χριστιανός, νά πηγαίνει στήν εκκλησιά, νά κάνει σταυρούς καί μετάνοιες, νά κλαίει πολλές φορές από τήν αγάπη του για τόν Χριστό, άλλά νά μήν μπορει να ξεγαντζωθεί από τά λεφτά κι' από τή μανία του παρά. Λογική δεν χωρά καθόλου σ’ αυτούς. Είναι ολότελα αναίσθητοι και πονηροί, κι' ό,τι κάνουν το κάνουν για να το έχουν δίπορτο, κι' ότι κερδίσουν. «Βάστα γερά», σου λέει, τα λεφτά, που είναι χειροπιαστά, άναβε και κανένα κερί, κάνε καί καμιά μετάνοια, γιά νά 'χεις το μέσο και και με τον Χριστό. Άν βγούνε αληθινά τά λόγια του για παράδεισο καί γιά κόλαση, έχουμε και από κει τη σιγουράτζα. Ότι και να γίνει, είναι κανένας κερδισμένος».
Ο Απόστολος ΙΙαύλος λέει: «Άν, ελπίζουμε στον Χριστό μοναχά για τούτη τη ζωή, είμαστε οι πιο ελεεινοί άνθρωποι». Γιατί οι ψευτοχριστιανοί παρακαλούνε τον Χριστό προπάντων για τις υποθέσεις τούτου του κόσμου, για τις δουλειές τους, για τη σωματική υγεία τους, για τα παιδιά τους, και μόλις σκοτεινιάσει η κατάσταση, αρχίζουν τα παράπονα γιατί ο Χριστός κι’ η Παναγία δεν τρέξανε να τους βοηθήσουν στις δουλειές τους, πολλές φορές σε τέτοιες δουλειές που είναι απάνθρωπες και που τους κάνουν να κακουργούν καταπάνω στ’ αδέλφια τους.
Ο Απόστολός Παύλος λέει πάλι αλλού: «να στερεώνετε την καρδιά σας με την ελπίδα στη χάρη του Θεού, κι’ όχι με φαγητά (δηλαδή με σαρκικά και υλικά πράγματα), που μ’ αυτά δεν ωφεληθήκανε όσοι αφιερώσανε τη ζωή τους σ’ αυτά, δηλαδή στο να μαζέψουν χρήματα, ξεγελώντας τον εαυτό τους πως μ’ αυτά εξασφαλίζονται». Γιατί «επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται».
Δεν υπάρχει κανένα πράγμα πιό σίγουρο από τήν ματαιότητα του κόσμου, κανένα. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας φανερώνει αυτή τήν απελπιστική ματαιότητα. Καί όμως, πόσοι άνθρωποι στόν κόσμο κάθισαν καί σκεφθήκανε πάνω σ' αυτό τό φανερότατο καί σιγουρότατο φαινόμενο, στή ματαιότητα, πού θά 'πρεπε ο κάθε άνθρωπος νά τό 'χει μέρα-νύχτα μπροστά του; Μά εμείς κάνουμε σάν τό καμηλοπούλι (στρουθοκάμηλο), πού χώνει τό κεφάλι του στόν άμμο γιά νά μή βλέπει τόν φονιά του, καί θαρρεί πώς κρύφτηκε από αυτόν.
Πόσο αξιολύπητοι σ' αυτό απάνω είναι οι σπουδαίοι άνθρωποι της γης! Ενώ βλέπουν καθαρά πως τό βάραθρο πού κατάπιε όλους τους σπουδαίους από καταβολής κόσμου, καί πώς τ' ανοιχτό στόμα του περιμένει νά τούς καταπιεί κι' αυτούς, εκείνοι δός του καί καταγίνονται μέ «μάταια καί ψευδή», μέ πολιτικές πονηριές, μέ πολέμους, μέ ψευτομεγαλεία παιδιακίσια, καί μέ ανοησίες, πού διαλαλώνται σ' όλη τήν οικουμένη. Ω ανοησία εκείνων πού τούς λέει ο κόσμος σοβαρούς, μυαλωμένους, τετραπέρατους, μεγαλοφυείς! Τί φτώχεια αληθινά από κρίση κι' από γνώση! Κι' από τέτοιους κυβερνιέται ο κόσμος. Ή οι άλλοι πού καταγίνονται μέ μανία στίς μάταιες φιλοσοφίες καί στίς τέχνες, καί τούς αποθεώνουν οι άλλοι, οι πολλοί πού δέν έχουν κουκούτσι κρίση, ενώ ξέρουν καλά πως δέν θά περάσει πολύς καιρός πού θά σβήσουν όλοι από τόν κόσμο!
Απόσπασμα από τό βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, «Ασάλευτο Θεμέλιο»,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου