ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

 Ἡ εὐαγγελική παραβολή τοῦ Ἀσώτου ἀποτελεῖ τό ἐξοχότερο θεολογικό δοκίμιο τοῦ τρόπου «υἱοθεσίας» τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό, τό «εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελίου». Ἕνας ἄνθρωπος ἔχει δύο υἱούς. Ὁ νεώτερος υἱός παραβιάζει τά θέσμια, ἀμφισβητεῖ τήν ἐξουσία τοῦ πατέρα του καί ἀρνεῖται οὐσιαστικά καί τήν ἴδια του τήν ὕπαρξη, ἀφοῦ ζητᾶ τήν χρήση τοῦ μεριδίου πού τοῦ ἀναλογεῖ ἀπό τήν περιουσία, σάν ὁ πατέρας του νά ἦταν νεκρός. Ἀλλά τό κομμάτι αὐτό ἀποκομμένο ἀπό τό σύνολο τῆς ἀλήθειας τῆς ζωῆς τοῦ πατέρα δέν μπορεῖ νά ζήσει, δέν μπορεῖ νά καρποφορήσει. Τό κομμάτι αὐτό, ὅταν τό παίρνουμε δυναστικά, αὐθαίρετα, ὅπως καί ὅταν θέλουμε, δέν μᾶς ὁδηγεῖ στήν ζωή, ἀλλά στήν ἀπόγνωση καί τήν καταστροφή.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα

Ὡστόσο, ὁ πατέρας δέν ἐνίσταται οὔτε ἀπορρίπτει τό αἴτημα τοῦ υἱοῦ του, ὅπως δικαιοῦνταν. Ἀντίθετα, τοῦ δίνει τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς περιουσίας, πού ζητᾶ. Ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα πάει πιό μακριά ἀπ᾿ ὅ,τι μπορεῖ νά πάει ἡ ἀνταρσία τοῦ υἱοῦ του. Γιά τόν λόγο αὐτό δέν τοῦ κάνει διδασκαλία μέ λόγια. Τώρα πρέπει νά τόν ἀφήσει νά περιπλανηθεῖ, νά πάθει, νά ζήσει προσωπικά τό ψεῦδος καί τίς ἀνυπόστατες ἀπάτες.

Τό θέμα δέν εἶναι ὁ πατέρας νά κρατήσει διά τῆς βίας τόν υἱό κοντά του, ἀλλά νά τοῦ δώσει τήν δυνατότητα νά δημιουργήσει τίς προϋποθέσεις, ὥστε ὁ ἴδιος μόνος του νά ἔλθει πρός αὐτόν. Ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστιανοῦ μορφώνεται μυστικά μέ τήν συνεργασία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν πραγματική ἀποδοχή τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾿ ἡ συνεργασία αὐτή στηρίζεται ὁλότελα στήν ἐλεύθερη ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νά δεχθεῖ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς συνεργό.

Ἡ ζωή μακριά ἀπό τόν Θεό

Καί ὁ ἄσωτος φεύγει. Πηγαίνει γιά νά ζήσει σέ μιά χώρα ξένη, ὅπου τά πάντα ξοδεύονται χωρίς νά ἀνανεώνονται. Ἀλλά μετά ἀπό λίγο μένει μόνος. Οἱ φίλοι του ἔμειναν κοντά του ὅσο κράτησαν τά πλούτη του.

Ἀρχίζει νά ζεῖ τήν ἔκπτωση καί τήν ἐξαθλίωση. Καί ὅταν πηγαίνει νά ζητήσει βοήθεια, τόν σπρώχνουν πιό χαμηλά. Τόν στέλνουν νά βόσκει χοίρους, νά ποιμαίνει τά πάθη. Δέν παρανομεῖ ἁπλῶς, ἀλλά περιπίπτει σέ μιά διαρκῆ κατάσταση ἀνομίας.

Οἱ δοκιμασίες τίς ὁποῖες ὑφίσταται, καθίστανται αἰτία ἐπαναφορᾶς τῆς ἀγαθῆς μνήμης τοῦ πατέρα, μνήμη τήν ὁποία εἶχε θανατώσει πρίν.

Ἀρχίζει λοιπόν νά ἔρχεται στόν ἑαυτό του, νά κάνει αὐτοκριτική. Μέ μιά λέξη ὁ υἱός μετανοεῖ καί ἡ μετάνοιά του εἶναι ἡ ἀφετηρία, γιά νά ὁδηγηθεῖ ἀπό τήν ἀπελπισία στήν σωτηρία, ἀπό τόν σωματικό καί πνευματικό θάνατο στήν σωματική καί πνευματική ζωή.

Ἡ ἐπιστροφή

Καί ὁ ἄσωτος παίρνει τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Πρίν ἀκόμη φθάσει στό σπίτι, ὁ πατέρας, πού ζοῦσε τό μυστήριο τῆς ἀναμονῆς, τόν βλέπει ἀπό μακριά καί τρέχει. Χωρίς νά τοῦ πεῖ τίποτα, πέφτει ὁλόκληρος στήν ἀγκαλιά του καί τόν καταφιλεῖ. Ἡ ἀποδοχή τοῦ υἱοῦ ἀπό τόν πατέρα ἀποδεικνύεται στήν πράξη πλήρης καί ἀπροϋπόθετη. Γιατί πάντοτε ἦταν μαζί μέ τό παιδί του. Αὐτό τό ὁποῖο πρέπει νά προσέξουμε εἶναι ὅτι ἡ πρώτη λέξη τῆς ὁμολογίας του δέν εἶναι «συγχώρα με», ἀλλά «πατέρα». Εἶναι τό ὄνομα τοῦ πατέρα πού ἀνεβαίνει ἀπό τά βάθη τοῦ εἶναι του καί τοῦ δίνει τό θάρρος νά ἐλπίζει. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἄσωτος δέν προτείνει λύση γιά τό μέλλον του, ἀλλά ἐμπιστεύεται τόν ἑαυτό του ἐξ ὁλοκλήρου στόν πατέρα του. 

Ἡ δική μας ἐπιστροφή

Δέν γνωρίζουμε πόση σχέση ἔχει ὁ καθένας μας μέ τόν πατέρα καί τόν νεώτερο υἱό. Αὐτό ὅμως πού γνωρίζουμε ὅλοι εἶναι ὅτι μποροῦμε νά γυρίσουμε στόν Πατέρα μας καί στήν ἱερή μας πατρίδα, γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἐπικύρωση τῆς ἀξιοπρέπειάς μας, ἡ ἐπανεύρεση τῆς ἀνθρωπιᾶς μας. Φθάνει νά μᾶς συνετίζει ἡ ἁγία ταπείνωση καί νά μᾶς κυκλώνει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

† Ὁ. Φ. Ἀ.