Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

 Αγαπάμε τον λόγο του Θεού;

Ακούσαμε στο ευαγγέλιο, ότι ο Χριστός, ο Κύριός μας, πήγε σε κάποιο σπίτι της Καπερναούμ. Εκεί μαζεύτηκε κόσμος να τον ακούσει. Ήταν τόσο πολλοί άνθρωποι και τόσο στριμωγμένοι, που κανείς δεν μπορούσε να περάσει. Επειδή όμως είχαν ακούσει ότι έκανε θαύματα, πήραν τέσσερεις άνθρωποι έναν παράλυτο πάνω στο ξυλοκρέβατό του, για να τον πάνε στον Χριστό. Και να, φτάνουν στο σπίτι. Μα ο κόσμος είχε τόσο πολύ απορροφηθεί από την διδασκαλία του Χριστού, ώστε κανένας δεν παραμέριζε για να περάσουν.

Εδώ έχουμε ένα δίδαγμα-έλεγχο, για μας: «Εσύ αδελφέ, πόσο τον αγαπάς τον λόγο του Θεού; Στριμώχνεσαι έτσι για να τον ακούσεις; Προσέχεις να μη χάσεις λέξη; Έχεις την βεβαιότητα ότι ο λόγος του Χριστού είναι φως που φωτίζει τα βήματά μας, για να μην κάνουμε λάθος στο δρόμο προς την Βασιλεία του Θεού; Να μην κάνουμε λάθος και φανταστούμε ότι εδώ είναι ο Παράδεισος, εδώ είναι και η κόλαση; Να μην βυθιστούμε στο ψέμα;

Πρώτο λοιπόν ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας: Πόσο αγαπάμε τον λόγο του Θεού; Πόσο τον αναζητούμε; Πόσο ψάχνουμε να βρούμε κάτι να διαβάσουμε για τον Χριστό;

Αν δεν το κάνουμε, εγκληματούμε απέναντι του εαυτού μας.

Το φωτεινό ξυπνητήρι

Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι, βρίσκοντας μπροστά τους εμπόδια για το καλό που πήγαιναν να κάνουν, δηλαδή να παρουσιάσουν τον άρρωστό τους στον Χριστό, δεν έκαναν πίσω. Κανένας δεν πρέπει να κάνει πίσω από το καλό. Από την αμαρτία πρέπει να κάνουμε πίσω. Αμέσως όταν αισθανθούμε ότι κάτι είναι κακό, πρέπει να το αφήνουμε, έστω και αν νομίσουμε για μια στιγμή ότι θίγεται ο εγωισμός μας. Κάνε πίσω, να κερδίσεις το στεφάνι της ειρήνης, της ταπεινώσεως και της καλωσύνης. Και έτσι να γίνεις άγγελος. Γιατί εκείνος που προφυλάσσει και τον άλλο από αμαρτία, άγγελος είναι.

Ανέβηκαν λοιπόν στη στέγη, έβγαλαν τα κεραμίδια, κρέμασαν με σχοινιά τον παράλυτο και τον κατέβασαν μπροστά στον Χριστό. Και ο Χριστός του λέει:

-Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου. Σου τις συγχωρώ τις αμαρτίες σου.

Για τους ανθρώπους, όταν έχουν έναν άρρωστο, το πρώτο είναι η αρρώστια του. Μας ενδιαφέρει περισσότερο ο πόνος του σώματος και ο πόνος ο συναισθηματικός. Το ότι είναι θλιμμένος και υποφέρει. Δεν σκεφτόμαστε την κατάσταση της ψυχής του. Θα πείτε: την αρρώστια και την παράλυση την βλέπουμε. Την κατάσταση της ψυχής δεν την βλέπουμε.

Ακριβώς όμως γι’ αυτό, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός λέει: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», για να μας δηλώσει, ότι πάνω από τα σωματικά βάσανα υπάρχει και μια άλλη δυστυχία. Που όσο δεν την ξέρουμε, τόσο δεν πρόκειται ποτέ να κάνουμε μια κίνηση για να την διορθώσουμε. Γι’ αυτό ο Χριστός, που δεν είναι μόνο φως, αλλά και ξυπνητήρι, μας λέγει: «Προσέξτε! Μεγαλύτερη δυστυχία από την αρρώστια του σώματος είναι η αμαρτία. Γιατί η αμαρτία είναι θάνατος της ψυχής».

Το πιο δύσκολο

Τα λόγια του Χριστού τα άκουσαν οι φαρισαίοι. Θα περίμενε κανείς να εμβαθύνουν σ’ αυτά - πνευματικοί άνθρωποι εθεωρούντο - και να πουν: «Τι ακούμε! Ώστε, τόσο μεγάλο πράγμα είναι η άφεση των αμαρτιών;». Αυτοί όμως από την τύφλα τους και από την κακία τους είπαν: «Και ποιος είναι αυτός; Με τι δικαίωμα συγχωράει αμαρτίες; Εμεις ξέρουμε ότι αμαρτίες συγχωράει μόνο ο Θεός. Ποιός είναι αυτός που πάει να το παίξει ‘Θεός’;». Χωρίς να σκέπτονται ότι εκείνη την στιγμή, κατακρίνοντάς Τον, αμάρταναν ακόμη περισσότερο.

Ο Χριστός όμως, για να τους δείξει ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος, ότι είναι αμαρτία, καί ότι είναι παραλυσία ψυχής, χειρότερη από αυτή του παραλύτου, τους λέγει: «Γιατί κάνετε τέτοιες αμαρτωλές σκέψεις; Τόσο καιρό, βλέποντας τά θαύματά μου, δεν έχετε καταλάβει ποιός είμαι; Δεν έχετε υποψιαστεί κάτι; Δεν έχετε καταλάβει ότι εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ΕΝΑ, και άρα έχω όλες τις εξουσίες που έχει και ο Πατέρας μου, και επομένως ΚΑΙ την εξουσία να συγχωρώ αμαρτίες;

Επομένως, γιά μένα, που έχω τέτοια εξουσία, τι είναι πιο εύκολο να πω στον παραλυτικό, το να του πω ‘’συγχωρούνται οι αμαρτίες σου’’ ἤ νά του πω «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου, και πήγαινε στο σπίτι σου;».

Για να ιδείτε όμως ότι δεν «το παίζω» Θεός αλλά είμαι όντως Θεός, όπως ο Πατέρας μου, για να ιδείτε ότι δεν είμαι Εγώ θεομπαίχτης αλλά εσείς, να! Λέω στό παραλυτικό: «Σήκω. Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου».

Και σηκώθηκε ο παράλυτος αυτοστιγμεί, πήρε το κρεβάτι του, που πρίν το κουβαλούσαν τέσσερεις και έφυγε.

Και όσοι είχαν ανοιχτά τά μάτια τους, κατάλαβαν ότι Εκείνος που έχει την δύναμη να πει το «σήκω και περπάτα» στον παράλυτο, έχει  και τη δύναμη να συγχωρεί και αμαρτίες. Κατάλαβαν ότι δεν είναι απλώς ένας άγιος Προφήτης που κάνει θαύματα, αλλά είναι ο Κύριος της Δόξης, ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Ένας αληθινός Θεός.

Η πιο ωφέλιμη διόρθωση

Αυτό είναι το μεγαλείο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μέσα σε μια στιγμή, χύνει τόσο φως, και μας αποκαλύπτει τη Θεία Του δύναμη και δόξα. Ένα Φως, το οποίο είναι φως για την καρδιά, έλεγχος για τις κακές μας σκέψεις. Έλεγχος για τη στραβή μας πορεία. Έλεγχος για τα παραπατήματά μας. Και μας λέγει: «Διορθώστε το μυαλό σας. Διορθωθείτε!  Μετανοείτε! Μην αφήνετε την ψυχή σας να αρρωσταίνει και να καταντάει παράλυτη!».

Όταν αρρωστήσει ο άνθρωπος πουλάει ακόμα και τα πράγματά του, που μέχρι τότε τα πονούσε, για να κερδίσει υγεία και λίγα χρόνια ζωής. Γιατί η ζωή και η υγεία είναι τα πολυτιμότερα.

Ας σκεφθούμε τώρα πόσο πολυτιμότερη είναι η ψυχή από το σώμα. Το σώμα μια μέρα θα μείνει εδώ. Θα λειώσει. Θα το αναστήσει βέβαια ο Χριστός καινούργιο στην αιώνια ζωή, αλλά αυτό που έχουμε τώρα το φθαρτό θα διαλυθεί. Ενώ η ψυχή θα μείνει η ίδια. Και «ίδιος» σημαίνει με τα αισθήματα και τις αρετές που καλλιέργησε εδώ στη γη και με τις αμαρτίες στις οποίες υποδουλώθηκε.

Αν ο άνθρωπος καλλιεργεί την αγάπη, την καλωσύνη, την ευλάβεια, και πολύ περισσότερο αν έχει καλή επικοινωνία με τον Χριστό καί τούς αγίους, τότε είναι τρισμακάριος.

Πώς διατηρούμε καλή επικοινωνία με τους άλλους; Όταν σφάλλουμε -για παράδειγμα- πάμε και κάνουμε μια συνεξήγηση:

-Αδελφέ, άνθρωποι είμαστε. Μου ξέφυγε μια κουβέντα. Συγχώρεσέ με. Καταλαβαίνω ότι σε πίκρανα. Είμαι πρόθυμος να διορθώσω ό,τι μπορώ.

Ποιος δεν θα σου δείξει αγάπη, αν μιλήσεις με τέτοιο τρόπο;

Έτσι και η αγάπη και η καλή επικοινωνία με τον Χριστό γίνεται, όταν ο άνθρωπος κάμπτει τα γόνατά του και λέει: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, έσφαλα ενώπιόν σου. Ρίξε μου σπλαγχνικό βλέμμα. Φέρσου μου με καλωσύνη. Θα προσπαθήσω να διορθωθώ».

Μετά κάνει κάτι περισσότερο και λέει: «Πρέπει να πετάξω από πάνω μου τις αμαρτίες μου. Ας σύρω τα βήματά μου στον παπά. Να εξομολογηθώ. Να του πω τα λάθη μου. Να ζητήσω την συγχώρηση. Και μετά να κοινωνήσω την μεγαλύτερη ευεργεσία του Χριστού, το σώμα Του και το αίμα Του».

Εμείς, όπως λέει ο Χριστός, είμαστε πονηροί άνθρωποι και έχουμε κακίες μέσα μας. Και παρά ταύτα μαλακώνουμε. Πόσο μάλλον ο Πατέρας μας ο επουράνιος, όταν δει την μετάνοια και την ταπείνωσή μας, δεν θα μαλακώσει και δεν θα μας φερθεί με στοργή, με καλωσύνη και με τρυφερότητα;

Μπορείς να αλλάξεις

Ο άνθρωπος, αν το θελήσει, μπορεί να γίνει άγγελος!

Η πρώην πόρνη, η Μαρία η Αιγυπτία, έγινε άγγελος που περπατούσε στον αέρα. Και πέρασε τον Ιορδάνη πατώντας πάνω στα νερά. Ο ληστής έγινε πολίτης της Βασιλείας του Θεού. Ο εγκληματίας και ο φονιάς, αυτός που συμμετείχε στο μαρτύριο του αγίου Στεφάνου, ο Παύλος, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Χριστού και ο μεγαλύτερος άγγελος ταπεινώσεως και αγάπης.

Έχουμε μύρια παραδείγματα ανθρώπων που ήταν αμαρτωλοί, υποδουλωμένοι στα πάθη τους, αλλά κατάλαβαν το λάθος τους και γύρισαν. Και ενώ ήταν ψυχικά παράλυτοι, έγιναν ψυχικά υγιέστατοι.

Τώρα την μεγάλη Σαρακοστή, που είναι περίοδος αγώνα για διόρθωση, για επανατοποθέτηση απέναντι του πνευματικού εαυτού μας και του Χριστού, ας δούμε τα πράγματα πιο σωστά με το φως του Χριστού. Ας ζητήσουμε το έλεός Του και ας προσπαθήσουμε να ορθοποδήσουμε. Αμήν.