«Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων».

 Φωνάξαμε σήμερα πρός τήν Παναγία τό:

«Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων». Τῆς δώσαμε μία εἰκόνα πού ἀξίζει νά δοῦμε τί σημαίνει.

«Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων». Τό πρόβατο εἶναι ἕνα ζῶο καλόβουλο, ἀθῶο, ὑποτακτικό, ἥσυχο, εὐαίσθητο καί ἀνυπεράσπιστο. Ἀκόμη καί μπροστά στό μαχαίρι τοῦ σφαγέα μένει σιωπηλό καί δέχεται τή σφαγή του ἀδιαμαρτύρητα. Κάθε βοσκός προστατεύει τά πρόβατά του ἀπό τούς ἐχθρούς τους. Τά ἐπιβλέπει ὅταν βόσκουν, βάζει τσοπανόσκυλα γιά φύλαξη καί, τό κυριότερο, δέν ἐπιτρέπει νά διανυκτερεύσουν στήν ὕπαιθρο ἐλεύθερα. Μετά ἀπό κάθε κουραστική ἡμέρα τά κλειδώνει μέσα στό μαντρί. Μέσα στήν ἀσφαλή περίφραξη τῆς μάντρας τά πρόβατα περνοῦν τή νύχτα τους ἥσυχα καί ἀκίνδυνα.

«Χαῖρε, αὐλή λογικῶν προβάτων». Τό μαντρί ἔχει μία μεγάλη ἐσωτερική αὐλή. Μέσα σ’ αὐτήν τά πρόβατα ἀπολαμβάνουν τήν ἡσυχία καί τήν ἀσφάλεια. Μέσα στήν αὐλή γίνεται τό κούρεμα καί ἡ καθαριότητα καί μέσα στήν αὐλή λαμβάνουν τήν τροφή, ὅταν οἱ συνθῆκες εἶναι ἀντίξοες καί δέν ἐπιτρέπουν νά βγοῦν ἔξω γιά νά βοσκήσουν. Μ’ αὐτή τήν αὐλή παρομοιάζει καί ὁ ὑμνογράφος τήν Παναγία. 

Ἐμεῖς, οἱ πιστοί, εἴμαστε τά λογικά πρόβατα τῆς Ἐκκλησίας. Διαθέτουμε ἐλευθερία, ἀλλά σηκώνουμε καί τό τεράστιο βάρος τῆς εὐθύνης τῶν ἀποφάσεών μας. Ὅπως τά ἄλογα πρόβατα, ἔτσι κι ἐμεῖς ὡς λογικά πρόβατα ἔχουμε ἀμέτρητους ἐχθρούς καί διατρέχουμε πολλούς κινδύνους. Ἡ εἰρωνεία εἶναι πώς μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ὁδηγηθοῦμε στόν σφαγέα, χωρίς νά τό καταλάβουμε καί χωρίς νά διαμαρτυρηθοῦμε. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός εἶναι ὁ νοητός λύκος, ὁ διάβολος. Στήνει παγίδες καί παραμονεύει τήν κατάλληλη στιγμή, γιά νά ἐφορμήσει καί νά μᾶς κατασπαράξει, πρῶτα ἐσωτερικά καί πνευματικά καί στή συνέχεια ἐξωτερικά καί σωματικά. Δεύτερος μεγάλος ἐχθρός εἶναι ὁ κόσμος μέ τό ἀντίχριστο φρόνημά του. Εἰδικά στήν ἐποχή μας τό βιώνουμε πολύ ἔντονα. Ἡ κοινωνία μέ τή νοοτροπία της καί ὁ κόσμος μέ τό φρόνημά του προσπαθοῦν νά μᾶς κρατήσουν ἔξω ἀπό τή μάντρα τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς παραπλανοῦν. Μᾶς ὑποβάλλουν τά ἀσήμαντα γιά σημαντικά καί τά ἀνούσια γιά κεφαλαιώδη. Μᾶς κάνουν νά περιπλακοῦμε μέσα στούς θάμνους τῶν ἀτέλειωτων μεριμνῶν καί νά πληγωθοῦμε ἀπό τά πικρά ἀγκάθια τῶν ἐγωισμῶν καί τῶν συμφερόντων.

Ἔχουμε ἀνάγκη, λοιπόν, ἀπό ἀσφάλεια.

Τρέχουμε στή σίγουρη μάντρα τῆς Ἐκκλησίας.

Μέσα σ’ αὐτό τό ὡραῖο μαντρί νιώθουμε ἀσφάλεια ἀπό τό πρῶτο δευτερόλεπτο. Μέσα στό Ναό βρίσκουμε τήν πανέμορφη αὐλή, στήν ὁποία καθόμαστε γιά νά ξεκουραστοῦμε καί νά ἠρεμήσουμε. Αὐτή ἡ ὡραία αὐλή τῆς νοητῆς μάντρας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Παναγία. Ἡ ἀγκαλιά της εἶναι σάν μία μεγάλη αὐλή, πού μᾶς περιβάλλει καί μᾶς προστατεύει.

Ἡ Κυρία Θεοτόκος μᾶς προστατεύει ἀπό τούς ἐξωτερικούς λύκους, μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἐσωτερικές βρωμιές καί τά βάρη καί μᾶς παρέχει τήν οὐράνια τροφή, πού οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά βροῦμε, ὅταν προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε τήν πνευματική μας πείνα ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Μήν ἀμελοῦμε νά τρέχουμε κοντά της. Ἄς κουρνιάζουμε στήν ἀγάπη της, γιά νά δεχόμαστε τά πολύτιμα δῶρα τῆς προστασίας της ἀπό τώρα καί γιά πάντοτε. Ἀμήν.