Τραγική ήταν η θέση του τυφλού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ο πόνος του ήταν αβάστακτος και η θλίψη του ασήκωτη. Βίωνε χωρίς τέλος ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Όλα γύρω του είχαν πλακωθεί από το έρεβος της απελπισίας. Άκουε, αλλά δεν έβλεπε. Άγνωστη ήταν γι’ αυτόν η πολυσύνθετη αρμονία των χρωμάτων, η ποικιλομορφία των αντικειμένων, η ομορφιά της φύσης. Επιπλέον, ήταν βυθισμένος και στην ανέχειά του. Επαιτούσε την βοήθεια και τον οίκτο των άλλων για να μπορέσει να κρατηθεί στη ζωή.
Έρχονται όμως στη ζωή μας και οι στιγμές της μεγάλης ευκαιρίας, της λύτρωσης και της σωτηρίας. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την παρουσία του Κυρίου, αυτή λειτουργεί ως χρόνος σωτήριος, με αιώνιες ενατενίσεις. Του χάρισε το φως, του θεράπευσε την τύφλωση, του έδωσε την όραση, ώστε να μπορεί να βλέπει καθαρά, να κινείται άφοβα και ελεύθερα. Η καρδιά του πρώην τυφλού πλημμυρίζει τώρα από ευγνωμοσύνη. Με το στόμα του αναπέμπει δοξολογία, όπως και το στόμα των άλλων ανθρώπων που είδαν το θαύμα. Ο πρώην τυφλός «ηκολούθει αυτώ δοξάζων τόν Θεόν· και πας ὁ λαός ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ». Συντελέστηκε πραγματικά ένα μεγάλο θαύμα που συγκλόνισε βαθύτερα την ύπαρξή του.
Η σκηνή αυτή, όπως μάς την απαθανατίζει η γραφίδα του Ευαγγελιστή Λουκά, προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Μυριόστομη η ευγνωμοσύνη που εκφράζεται και η δοξολογία που αναπέμπεται προς τον Πανάγαθο Θεό. Συνήθως εμείς οι άνθρωποι όταν βρισκόμαστε σε στιγμές θλίψης, δοκιμασίας, πειρασμού, καταφεύγουμε στον Θεό και ζητάμε την προστασία του, να μάς λυτρώσει. Αλλά μόλις εξασφαλίσουμε αυτό που ζητάμε, ξεχνάμε συνήθως τον μεγάλο ευεργέτη μας. Κρατάμε ερμητικά κλειστή την καρδιά μας σε αισθήματα και έκφραση ευγνωμοσύνης και δοξολογίας.
Ζούμε μέσα στην ωραιότητα της δημιουργίας, βλέπουμε και απολαμβάνουμε ακατάπαυστα αυτό το θαύμα που λέγεται κόσμος. Κι όμως, πολύ σπάνια υψώνουμε το νου και την καρδιά μας προς τον Δημιουργό, για να αναφωνήσουμε μαζί με τον προφητάνακτα Δαβίδ: «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» .
Όλος ο κόσμος, γη και ουρανός, διηγούνται τα μεγαλεία, τα οποία ο Πανάγαθος Θεός έχει δημιουργήσει για χάρη μας. Το ταπεινό, μικρό άνθος του αγρού με την πολύχρωμη μυρωδάτη στολή του, όμοια προς την οποία ούτε ο Σολομώντας «εν όλη τη δόξη αυτού» δεν φόρεσε, μέχρι τα τρισεκατομμύρια των αστρικών νεφελωμάτων με τα δισεκατομμύρια των ήλιων, τα πάντα προβάλλουν έντονα και δοξολογούν και ανυμνούν με τον τρόπο τους τα μεγαλεία του Θεού. Τα πάντα «διηγούνται δόξα Θεού», βεβαιώνει ο ψαλμωδός. Είναι εδώ που μπορεί κάποιος να κατανοήσει γιατί ο προφητάνακτας Δαβίδ καλεί όλους να δοξολογούν συνεχώς τον Δημιουργό: «Αινείτε αυτόν – λέει – πάντες οι άγγελοι αυτού… Αινείτε αυτόν ήλιος και σελήνη… πάντα τα άστρα και το φως… βασιλείς της γης και πάντες λαοί, άρχοντες και πάντες κριταί γης· νεανίσκοι και παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων· αινεσάτωσαν το όνομα Κυρίου».
Αλλά και ο καθένας μας έχει προσωπικές αφορμές και ερεθίσματα για να ευγνωμονεί και να δοξολογεί τον Κύριο. Αν εξετάσουμε κάπως προσεκτικά τη ζωή μας, θα δούμε πολλές περιστάσεις, φανερές και μη, κατά τις οποίες με άπειρη αγάπη και στοργή μάς βοήθησε και μάς συμπαραστάθηκε ο Κύριος. Κάθε ημέρα της ζωής είναι γεμάτη από τις ευεργεσίες του Θεού, παρόλο ότι τις περισσότερες φορές περνούν απαρατήρητες. Πλέουμε κυριολεκτικά μέσα στα πελάγη των ευεργεσιών του Θεού που μας χαρίζει καθημερινά η αγάπη του, έστω κι αν αυτό δεν το συνειδητοποιούμε.
Ο Κύριος από άπειρη αγάπη κινούμενος, χωρίς ν’ αναγκάζεται, μάς χάρισε την ύπαρξη. Μάς προίκισε με αθάνατη ψυχή «κατ’ εικόνα» δική του και «καθ’ ομοίωσιν». Μάς χάρισε ένα οργανισμό, θαυμαστό όχι μόνο στο σύνολό του αλλά και στις επί μέρους οργανικές συνθέσεις και λειτουργίες του, μολονότι κι αυτόν τον αλλοίωσε και τον έφθειρε η αμαρτία. Μάς έδωσε διάνοια, χάρη στην οποία σκεπτόμαστε, κρίνουμε, δημιουργούμε στη ζωή μας. Μάς χαρίζει υγεία, δύναμη να εργαζόμαστε, τροφές και ενδύματα για να συντηρούμαστε. Μάς προφυλάσσει καθημερινά από κινδύνους, ακούει τις προσευχές μας, κάνει θαύματα για χάρη μας. Μεταβάλλει για το καλό και το συμφέρον μας κι αυτές ακόμη τις θλίψεις και τις περιπέτειες της ζωής.
Το πλέον σπουδαίο και ανεκτίμητο είναι, ότι μάς φανερώνει το θείο Του θέλημα, μάς προσφέρει τον πλούτο της χάριτος του, μάς τοποθετεί και μάς οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας. Αποκορύφωμα, ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει θεό τον άνθρωπο. Έλαβε ανθρώπινη σάρκα και «τοις ανθρώποις συνανεστράφη», για να ανυψώσει τους ανθρώπους στον ουρανό, να τους χαρίσει την θεία υιοθεσία, από την οποία, εξαιτίας της αμαρτίας τους είχαν εκπέσει. Και για να προκύψουν όλα αυτά, για να μας δωρίσει την ανεκτίμητη λύτρωση, πρόσφερε για χάρη όλων εμάς των αμαρτωλών, τον ίδιο τον Εαυτό του, με τη λυτρωτική θυσία του πάνω στο Σταυρό.
Ο Απόστολος Παύλος μπροστά στο ανεκτίμητο αυτό δώρο της αγάπης του Θεού διαπιστώνει: «συνίστησι την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανε» . Θαυμαστό αυτό το δείγμα της άπειρης αγάπης του Θεού. Όταν ο Χριστός πρόσφερε την θυσία αυτή, είχε, μέσα στην άπειρη σοφία του, μπροστά του τον καθένα μας προσωπικά. Και έχει ετοιμάσει για μας «από καταβολής κόσμου» τον Παράδεισο, εκεί όπου βρίσκονται τα αιώνια αγαθά, «ά οφθαλμός ουκ οίδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν».
Επιβάλλεται, λοιπόν, για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα, αγαπητοί αδελφοί, να ευγνωμονούμε και να δοξολογούμε τον Κύριο. Όλη μας η ζωή θα πρέπει να αποβαίνει μια ακατάπαυστη δοξολογία προς τον Πανάγαθο Πατέρα μας. Εάν έχουμε αυτή την ευγνώμονα συμπεριφορά γινόμαστε άξιοι περισσοτέρων αγαθών. Ο Θεός διαβεβαιώνει ότι «τους δοξάζοντάς με δοξάσω» . Ας ανοίξουμε την καρδιά μας κι ας αφήσουμε σαν προσφορά ευχαριστίας να ανεβεί προς τον ουρανό η ευγνωμοσύνη μας. Να δείξουμε πως αναγνωρίζουμε όσα «εποίησε και ποιεί» για τον καθένα μας ο Πανάγαθος Θεός. Η ζωή μας να γίνει θυμίαμα ευάρεστο. Θυσία δεκτή από τον Κύριο. Ως ανταπόκριση στο πλήθος των ευεργεσιών του «των φανερών και αφανών» και στην άπειρη αγάπη του. Γένοιτο.
Χριστάκης Ευσταθίου,
Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου